موسیقی ما- صوفیا نصراللهی: حقیقت تاسف برانگیز این است که موسیقی کلاسیک در کشور ما تقریبا جایگاهی ندارد نه در بین مردم و نه مسئولان. دوستداران موسیقی کلاسیک هم تقریبا نادیده انگاشته می شوند. خودتان ببینید در سال چند تا کنسرت داریم و چند تا از آن ها موسیقی کلاسیک درست و حسابی است؟! تازه الان بعد از سال ها تالار وحدت صاحب پیانو شده که هر از چند گاهی برای رونمایی از یک نوازنده دعوت می کنند و خیلی بی سروصدا کنسرتی برگزار می شود و تمام!
در این شرایط وقتی گروهی خودجوش مثل ارکستر زهی پارسیان به راه خود ادامه می دهد واقعا جای تحسین و شگفتی دارد. کنسرت این دو شب ارکستر زهی پارسیان نشان از توانایی های نوازندگان آن داشت.
این گزارش مختصری است از شبی به یاد ماندنی که ارکستر پارسیان به همراه خاچیک باباییان و مروژان سیمونیان برای دوستداران موسیقی کلاسیک ایجاد کردند.
جلوی در تالار وحدت مملو از جمعیت بود و طبق معمول چهره های آشنا هم کم نبودند. از علیرضا شفقی نژاد گرفته تا ناصر چشم آذر. و جوانانی که خودشان هم دستی در موسیقی داشتند. از اعضای کوارتت های کوچه گرفته تا نوازندگان حرفه ای. از ویژگی های خیلی خوب اجراهای کلاسیک این است که معمولا سروقت انجام می شود. دیشب هم با وجود آن که سالن و هر سه بالکن تالار وحدت کاملا پر بود اما همه به موقع آمدند و مرتب و بدون هیچ مشکلی سر جایشان نشستند و درست راس ساعت 9 اعضای ارکستر زهی پارسیان روی صحنه آمدند. مروژان سیمونیان رهبر ارکستری است که در ایران خیلی شناخته شده نیست. اجراهای زیادی نداشته و کنسرت دیشب فضای مناسبی بود برای این که با یک رهبر باتجربه و حرفه ای بیش تر آشنا شویم.
در قسمت اول برنامه گروه زهی پارسیان قطعه رمانس برای ارکستر زهی در گام دو ماژور اثر سیبلیوس را اجرا کردند. سیبلیوس از موسیقی دانان قرن نوزدهم و متولد فنلاند است. قطعه رمانس آهنگ ملایم و آرامی بود. و از همین قطعه ابتدایی قابلیت های نوازندگان ارکستر زهی پارسیان آشکار شد. گوش آشنا به موسیقی کلاسیک متوجه می شد که قطعه سیبلیوس هر چند سرعتی نبود اما به خصوص از لحاظ نوآنس ها قطعه دشواری به حساب می آمد و البته نوازندگان بعدا در قطعه مندلسون و در قسمت دوم با اجرای چهار فصل ویوالدی تواناییشان را در قطعات آلگرو و تند هم نشان دادند. بعد از سیبلیوس نوبت به سمفونی مندلسون برای سازهای زهی رسید. نکته ای که این جا می توان به آن اشاره کرد این است که کاش رهبر ارکستر قبل از اجرای قطعه از حضار می خواست که تا آخر بخش اول گروه را تشویق نکنند چون هر چند همه حضار از علاقمندان موسیقی کلاسیک بودند ولی در مورد قطعات سیبلیوس و مندلسون از آن جا که همه این آهنگ ها را نشنیده بودند گاهی در مورد پایان قطعه دچار اشتباه می شدند. به خصوص سمفونی مندلسون که در چهار موومان تنظیم شده بود و معمولا رسم بر این است که اگر قرار است سمفونی به طور کامل اجرا شود در پایان آن تشویق کنند تا حس و حال و تمرکز نوازندگان به هم نریزد. هر چند نوازندگان ما دیگر تقریبا با این مسائل کنار آمده اند.
قسمت دوم برنامه در حالی آغاز شد که هاپسیکورد هم به سازهای روی صحنه اضافه شده بود و خاچیک بابایان هم به عنوان سولیست روی صحنه آمد و بعد از تشویق های بسیار حضار چهار فصل ویوالدی آغاز شد. این از هوشمندی گروه بود که قطعات نا آشناتر سیبلیوس و مندلسون را در بخش اول اجرا کردند که مردم آماده تر بودند و قطعه آشنای چهارفصل را برای قسمت دوم گذاشتند. دو نکته قابل ذکر ارکستر زهی پارسیان را هم همین جا بگویم. اول این که در کنار اعضای اصلی که تشکیل دهنده گروه و از ابتدا با آن همراه بودند نوازندگان بسیار جوانی هم در گروه دیده می شوند ولی خوشبختانه اعضا کاملا هماهنگ هستند و در قطعاتی که می نوازند کاملا یکدست هستند. مسئله بعدی کار گروه با رهبران ارکستر مطرح و حرفه ای است. از منوچهر صهبایی تا مروژان سیمونیان. به خصوص دیشب کاملا احساس می شد که اعضای ارکستر با رهبرشان کاملا در تفاهم و آرامش هستند و خب این در کار ارکستر هم نمود پیدا می کرد. مطابق معمول خاچیک بابایان با پنجه فوق العاده اش چنان حضار را به وجد آورد که بعد از اتمام برنامه همه تا مدت ها مشغول تشویق بودند. سیمونیان و بابایان به درخواست حضار که بی وقفه مشغول تشویق بودند به روی سن برگشتند تا مجددا قطعه ای را بنوازند. با این که همه منتظر یکی از قطعاتی بودند که در طول کنسرت نواخته شده بود اما باز هم پارسیان و سیمونیان و بابایان همه را سورپریز کردند. بابایان اعلام کرد که قطعه ای در رثای اولین استاد ویولنش، زاون یدیقاریانس، می نوازند که استاد همین امسال درگذشته است. قطعه نواخته شده از آثار انیو موریکونه آهنگساز مشهور ایتالیایی بود که در ایران هم برای دوستداران موسیقی و هم سینما کاملا شناخته شده است. مازیار ظهیرالدینی این قطعه را برای سازهای زهی تنظیم کرده بود. نوای ملایم قطعه در سالن طنین انداخت و همه افسوس خوردیم که چقدر زود این شب به یاد ماندنی به پایان رسید و چقدر حیف که این برنامه ها بیش تر برگزار نمی شود. و این که وقتی ارکستری به خوبی گروه زهی پارسیان داریم چقدر خوب است که پشتیبانیشان کنیم که آن ها و همه نوازندگان جوانی که دیشب با عشق به موسیقی کلاسیک به تالار وحدت آمده بودند، سرمایه های موسیقی و فرهنگی ما هستند.