برنامه یاد بعضی نفرات
 
درباره یک مدیر موفق موسیقی
یادداشتی از سید ابوالحسن مختاباد؛
درباره یک مدیر موفق موسیقی
سید ابوالحسن مختاباد:مدیریت موسیقی در ایران با دیگر مدیریت های هنری تفاوت دارد و حساسیت‌هایی را بر خود بار کرده که دیگر انواع مدیریت هنری فارغ از آنند.

اول:داوری درباره توفیق یا عدم توفیق یک مدیر به عوامل متعددی بستگی دارد.شناخت یک مدیر از حوزه‌ مورد نظر،جدیت و پی‌گیری در کار،نوع ارتباط با نیروهای درون سازمانی و بیرون سازمانی، برنامه‌ریزی‌های کوتاه و بلند مدت،جذب درآمدو چگونگی هزینه کردن و نحوه اختصاص درآمدها،گشودن افق‌های تازه در کار و نحوه مواجهه با موانع و آسیب‌ها و راهبرد(استراتژی) و تاکتیک انتخابی برای هر موضوع از جمله عواملی است که رویکرد یک مدیر به هر کدام از اینها ،می‌تواند داوری درباره توفیق یا عدم توفیق‌ش را صورت و صبغه‌ای جدی بخشد.

اگر در تمامی حوزه‌های فرهنگ وهنر موانع و آسیب‌های مدیریتی تقریبا حدود و اندازه‌ای یکسان دارند، در حوزه موسیقی چنین نیست.این حوزه به دلیل نوع نگاهی که در سیاست‌های کلان فرهنگی درباره موسیقی وجود دارد،همه‌گاه بر لبه‌ای از تیغ حرکت کرده است. مدیریت موسیقی ضمن آنکه باید با انواع و اقسام موانع پیش‌روی دیگر مدیران هنری روبرو شود، در انتظار برخی فشارها و البته برخورد‌هایی باشد که به دلیل شفاف نبودن سیاست‌های فرهنگی در حوزه موسیقی بر سر سامانه مدیریتی آوار می‌شود. ضمن آنکه مدیریت موسیقی در میان تمامی انواع مدیریت‌ها با کمترین بودجه همراه است. اگر یک مدیر تئاتری،تجسمی، سینمایی می‌تواند فریاد کمبود بودجه بر‌آورد، مدیر موسیقی به دلیل همان موانع و شفاف نبودن‌ها عملا امکان چنین فریادی را هم ندارد و باید به نجوا در گوش مدیر بالادستی بگوید که بودجه را ارتقاء‌دهید و ...

برای نمونه و طبق اطلاعاتی که نگارنده به دست آورده است، بودجه دفتر امور موسیقی وزارت ارشاد در سال جاری(1390) چهار میلیارد و دویست میلیون تومان بوده است و بودجه مصوبه دولت برای سال 1391 هم چهار میلیارد و 800 میلیون تومان.تازه اگر کل این بودجه اختصاص یابد ،که قاعده چنین نیست و عمدتا بیش از 80 درصد بودجه در یک نگاه خوشبینانه به موسیقی اختصاص نمی‌یابد. این یعنی در سال 90 بودجه موسیقی سه میلیارد و سیصد و شصت میلیون تومان بوده است و در سال آتی هم بر همین منوال 20 درصد از این بودجه کم خواهد شد. با چنین پیش‌زمینه ذهنی و در حالی که نهادهای مدنی موسیقی عموما در این زمینه‌ها نه بیانیه‌ای می‌دهند و نه حتی سخنی در نقدو اعتراض به چنین بودجه‌ اندکی بیان می‌دارند تا حداقل از کلیت ماجرا دفاع کنند، طبیعی است که این بودجه نتواند کفاف همان اندک برنامه‌های موسیقی را بدهد. حال مدیری می‌ماند که بتواند این بودجه را به نحوی اختصاص دهدو هزینه کند و البته بر درآمد‌هایی متمرکز شود که بتواند کشتی شکسته موسیقی را اندکی به جلو براند.

سوم:در تاریخ مدیریت موسیقی بعد از انقلاب ، به خصوص در حوزه ارشاد که سیاستگزار فرهنگ و هنر شناخته شده است، و در ارزیابی کارنامه کاری مدیران موسیقی دو مدیر بیش از همه توانستند توفیق به دست آورند. این توفیق البته نسبی است و طبیعی است در مقایسه با سایر مدیران این بخش و با توجه به توان و ظرفیت‌هایی که داشتند و اختیاراتی که به آنها داده شده بود، مورد داوری قرار می‌گیرند،‌و این نوشته در صدد نگاه صد درصدی و بی‌عیب و نقص از مدیریت نیست بلکه در قیاس با دیگران و با ارزیابی نگاه هنرمندان موسیقی به کلیت کاری آنان به چنین نگاهی رسیده است.نخست آقای علی مرادخانی که به گمان نگارنده تا به امروز موفق‌ترین مدیر موسیقی بعد انقلاب به شمار می‌رود که قاطبه هنرمندان موسیقی همچنان چنین عقیده‌ای دارند و شاید تنها مدیر موسیقی هم باشد که بعد از ترک این سمت ،تجربه مدیریتی خود را در همین حوزه استمرار داده و می‌دهد( به عنوان مدیر موزه موسیقی سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران).

ضمن تقدیر تلاش‌های‌آقای مرادخانی و یادی از زنده‌یاد سلمانیان ،در سال‌های پایانی دهه شصت و اوایل دهه هفتاد که فضا و نگاه‌ها نسبت به موسیقی بسیار محتسب‌مزاجانه بود،بپذیریم که بخشی مهم از توفیق تیم مدیریتی زیر نظر آقای مرادخانی را باید وامدار استمرار و ثبات مدیریتی(نزدیک به 14 سال) و البته گشایش فضا در نیمه دوم دهه هفتاد به روی موسیقی در نگاه کلان فرهنگی بدانیم.

مدیر دیگر آقای بابک رضایی است که در دوره رکود به انجمن موسیقی آمد، البته تفاوت مدیریت در انجمن موسیقی با مدیریت در دفتر امور موسیقی همانا در سیاستگزاری از سوی یک فرد و اجرایی بودن فرد دوم است. در حالی که برابر گزارش‌ها انجمن یک بدهی بالای 700 میلیون تومانی روی دست مدیر تازه گذاشته بود آقای رضایی وارد این نهاد شد و اکنون که آن را ترک می‌کند، بدهی به خارج از مجموعه تقریبا به صفر رسیده است و شاید اگر سیاست‌های اعمال شده از سوی دفتر موسیقی در یک سال اخیر نبود، قطعا ذخیره پولی و درآمدی هم برای انجمن باقی می‌ماند. نکته طنز ماجرا ورود مدیری به جای آقای رضایی است که اعتقادی به وجود ذخیره پولی(ناشی از درآمدها) برای انجمن نداشت و اکنون خود باید همان کشتی را درو کند که در غرس کردن نهال آن همتی تام و تمام داشت.

برای نگارنده قابل توجیه نیست که چرا آقای رضایی باید تغییر کند در حالی که معاون هنری وزیر از تلاش‌های صادقانه او تقدیر کرد و یکی از اعضای هیئت امناء‌ هم او را مدیری پاکدست با کار شبانه روزی توصیف کرد. آقای رضایی هم جدی در کار بود و هم حوزه کاری را می‌شناخت و هم ارتباطات بسیار موثری را با اهالی موسیقی سامان داده بود و از‌آن مهمتر نسلی تازه از مدیران تولید را وارد چرخه همکاری با انجمن موسیقی کرده بود. کاری که او به همراه دکتر سید عبدالحسین مختاباد، در برپایی نمایشگاه موسیقی و آثار شنیداری به انجام رساند،از جمله مهمترین حرکت‌های موسیقایی در سه دهه بعد از انقلاب به شمار می‌رفت و جالب آنکه این حرکت در همان سال به عنوان مهمترین رخداد موسیقی سال به ثبت رسید. حرکتی که به دلیل همان موانع ناگفته در صدر این نوشته، استمراری نیافت و حسرت برپایی دوباره آ‌ن برای اهل موسیقی باقی ماند.

آخرین کار آقای رضایی انتشار سه سی‌دی از اجرای ارکستر سمفونیک تهران بود به رهبری شهرداد روحانی،کاری که در تمامی عمر چندین دهه‌ای ارکستر سمفونیک تهران به یاد ندارم. اجرایی که هم قابلیت ضبط صدابرداران ایرانی را نشان می‌دهد و هم توانایی و ظرفیت بالای ارکستر سمفونیک تهران را که به جز نقایصی بسیار جزیی اجرایی در استانداردهای بالای یک کار سمفونیک را به یادگار گذاشتند.

نگارنده امیدوار است که آقای رضایی و تجربه‌ای که در حوزه مدیریتی موسیقی کسب کرده در همین حوزه صرف شود ،این نکته را از این بابت می‌گویم که ما در این حوزه بسیار فقیریم نباید اندک افرادی را که در این حیطه ورود پیدا کرده‌اند و توانسته‌اند افق‌های تازه‌ای برای موسیقی بگشایند و تنها مصرف کننده بودجه در اختیار نبودند، بلکه افراد صرفه‌جو،درآمدزا به شمار می‌رفتند، را با کم اعتنایی و یا بی‌اعتنایی به سمت دیگر سوق دهیم. توصیه خود نگارنده به آقای رضایی هم این است که اگر بخش‌های دولتی یا تنها نهاد مدنی حوزه موسیقی از ظرفیت‌های ایشان استفاده‌ای نکردند،‌به سمت ایجاد یک نهاد خصوصی و مدیریت‌آن برود که قطعا توفیق خواهد داشت.
منبع: 
همشهری آنلاین
تاریخ انتشار : دوشنبه 21 آذر 1390 - 00:00

دیدگاه‌ها

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 17:51

سلام
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه نرود ...
.
.

آقای رضایی تنها مدیری بود که در این 6 سال یکبار جواب سر بال نداد... یکبار نگفت جلسه دارم و نمی توانم حرف بزنم... یک بار نگفت خوب شد چون من بودم ... هیچگاه از نگاه بالا به سایرین نگاه نکرد... همه کسانی که از نزدیک با وی در تماس و در کار بودند ایشان را دوست داشتند و دارند و همچنان به ایشان وافادارند - دوستی که دوره مدیریتی یکساله آقای ترابی را با دوره 6 ساله آقای رضایی به محک ارزیابی گذاشته است بی گمان نمی داند که دارد دفتر موسیقی را با انجمن موسیقی قیاس می کند که اگر رضایی هم در دفتر موسیقی جایی و سمتی داشت قطعا موفق تر عمل می‌کرد ! ... رضایی یکبار صراحت و حقیقت را کنار نگذاشت - او هیچگاه برای ماندن در صندلی مدیریتی خود اغراق نکرد دروغ نگفت و اعتراض خود را درباره دولت معاونت هنری و دفتر موسیقی در نطفه خفه نکرد کاری که همه ناتوانان می‌کنند... اگر جز بهترین‌های های مدیریتی موسیقی نبود اهل درد بود و ...
برای ایشان در هر لباس و سمتی آروزی پایداری و مانایی دارم.

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 17:51

البته از جناب سید ابوالحسن مختاباد که رفیق صمیمی آقای رضایی هستند نوشتن چنین یادداشت مقرضانه ای دور از انتظار نیست.شاید ایشان تنها کسی باشند که اقای رضایی را مدیری موفق خطاب میکنند! البته منکر تلاش های آقای رضایی نمیشویم ولی قطعا آقای ترابی با درایت صداقت و هوشمندی که از ایشان دیده ایم مدیری بسیار موفق تر از جناب رضایی هستند .

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 17:51

با بخش اول این یادداشت که مدیریت موسیقی در ایران کار بسیار مشکلی است موافقم، اما بخش دوم آن که آقای رضایی را با 6 سال فرصتی که در اختیار داشتند یکی از مدیران موفق بعد از انقلاب میدانند کاملا مخالفم . کافی است کارنامه آقای رضایی با 6 سال مدیریت در انجمن موسیقی را با کارنامه آقای ترابی که جانشین ایشان شده اند را در همان یک سال سرپرستی دفتر موسیقی مقایسه کنید ! خدماتی که جناب ترابی در همان یک سال به موسیقی ایران کردند فوق العاده با ارزش و بعد از انقلاب بی نظیر بود. خود نگارنده اشاره میکند که فضای زمان مدیریت جناب مرادخانی مدیر سابق نیز در دهه هفتاد بوده که همه میدانیم چقدر با دهه هشتاد فرق میکرد .
نکته دیگر مقایسه محبوبیت ، اعتبار و اعتماد اهالی موسیقی به آقای ترابی در برابر آقای رضایی است که به جرات میتوان گفت قابل مقایسه نیست و دلیل اصلی آن را مدیریت تحسین برانگیز آقای ترابی در همان یک سال سرپرستی دفتر موسیقی میدانم.
دخالت های غیر قابل دفاع آقای رضایی در مسائل مالی ، عقب افتادن 6 ماهه حقوق نوازندگان و تا پای تعطیلی رفتن ارکستر سمفونیک تهران با آن سابقه دیرینه، عدم شفافیت در مواضع و برخورد های نامناسب با اساتیدی همچون حسین علیزاده ، کارنامه آقای رضایی را در انجمن موسیقی به وضوح نشان میدهد و اتفاقا خنده دار این است که نگارنده این یادداشت ایشان را جز دو مدیر برتر بعد از انقلاب میدانند !!!
در هر صورت آنچه را که از اهالی موسیقی در این روزها به راحتی میتوان پرسید خوشحالی از انتخاب آقای ترابی به عنوان رئیس جدید انجمن موسیقی و شور و امیدی است که در نوازندگان ایجاد شده است که این خود گویای تمام حرفهاست .

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 17:51

به عنوان آهنگساز و مدرس موسیقی با 55 سال سابقه فعالیت،آقای ترابی را بسیار ادم شریف و با درک و دانش بسیار بالا در عرصه موسیقی میدانم . ضمن تبریک به ایشان مطمئنم مدیریت ایشان در انجمن موسیقی باعث پیشرفت موسیقی کشورمان در همه ابعاد خواهد شد

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 17:51

جشنواره جوان ،نواحی،و ارکستر ملی در چه زمانی تعطیل شد .شما می دانید که استاد فخرالدینی از دست ترابی چه کشید؟ 

سه شنبه 15 اسفند 1391 - 17:51

آقای عزیز مختاباد روزنامه نگار با وجدانیه و نشانه اش هم اینه که از آدمی دفاع کرده که عزل شده ونه از پست گرفتگان و ضمن اینکه از این دفاع نفع مادی هم نمی بره و بلکه شاید خیلی به ضررش هم باشه و این کار شجاعت می خواد

افزودن یک دیدگاه جدید

محتوای این فیلد خصوصی است و به صورت عمومی نشان داده نخواهد شد.

Plain text

  • هیچ تگ HTML ی مجاز نیست.
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.



دانلود درباره یک مدیر موفق موسیقی | موسیقی ما