موسیقی ما - چهارشنبه و پنج‌شنبه‌ی گذشته «پرواز همای» بعد از دوازده سال در فضای باز کاخ نیاوران با مخاطبان خود دیدار کرد. این کنسرت با همراهی گروه «مستان» و ارکستر سمفونیک «پرواز» به رهبری «انریکو جرولا» برگزار شد و همای در این برنامه به اجرای 12 قطعه جدید و تعدادی از آثار منتخب خود پرداخت.

همای این بار هم با ارکستری متشکل از سازهای کلاسیک و ایرانی روی صحنه آمده بود و برای دومین‌بار رهبری این ارکستر را به یکی از رهبرهای جوان ایتالیایی واگذار کرده بود که البته سابقه همکاری با خواننده‌های اپرای ایتالیا همچون پاواروتی و سایمیر پیرگو را هم در کارنامه خود دارد.

همای مانند اکثر کنسرت‌هایش، این برنامه را هم با قطعه «پناه بلندی و پستی» آغاز کرد؛ قطعه‌ای با تمپوی نسبتاً بالا که به دلیل ابیات طولانی و کشیده شعر، خواننده گاهی از موسیقی جا می‌ماند و به این ترتیب با یک آغاز شتاب‌زده روبه‌رو شدیم. البته که به نظر می‌رسید حضور بعد از 12 سال در کاخی که به واسطه همان کنسرت معروف هم به مردم شناسانده شد و اجرا برای 2500 نفر، این شتاب‌زدگی را به وجود آورده بود.

قطعه دوزبانه آذری و فارسی «بی کَس» قطعه بعدی بود که همای آن را به یکی از میهمانانش یعنی علی دایی تقدیم کرد. «زبان نگاه» با شعری از هوشنگ ابتهاج، «دیوانه‌تری» و «شیرین لبی»، «عیب رندان»، «بی من مخور شراب»، «مجنون شیدا»، «از ره به در شدم» و «گلدوزی» دیگر قطعات اجرا شده بودند.

پرواز همای بعد از اجرای قطعه «عیب رندان» با شعری از حافظ، از روزبه نعمت‌اللهی و پیام رونق (نوازنده دیجیریدو) دعوت کرد تا روی صحنه بیایند و قطعه مشترکی با نام «بی من مخور شراب» را اجرا کنند. بعد از اجرای این قطعه، پاشا هنجنی (نوازنده نی) و پیام رونق (نوازنده دیجیریدو) با یکدیگر دوئت داشتند و قطعه بی‌کلامی را برای مخاطبان اجرا کردند. «از ره به در شدم» قطعه دیگری بود که در آن پیام رونق هم ارکستر را همراهی کرد.

«لولی وشان مست» قطعه بعدی بود که همای آن را برای مرزبانانی ساخته که چندی پیش به شهادت رسیدند و با اجرای این قطعه، آن را به روح آنها تقدیم کرد.

«چارداش» قطعه‌ای برای ارکستر و ویولن ساخته ویتتوریو مونتی، «لادنتا موبیله» ساخته جوزپه وردی، «اوسوله میو» از ناپولیتن قطعات دیگری بودند که در بخش دوم کنسرت اجرا شدند و قطعه «ای میهن» و «سرزمین بی کران» با همراهی دوباره روزبه نعمت‌الهی، پایان‌بخش این برنامه بود که می توان گفت پایان دلپذیری برای مخاطبان محسوب می شد. البته این گروه قرار است روزهای 10 و 11 مرداد هم با همین ترکیب و رپرتوار در رشت روی صحنه بروند و با علاقه‌مندان خود دیدار کنند.

نکته قابل تأمل این کنسرت تنظیم قطعاتش بود که اکثر آنها را خود همای انجام داده است. موضوعی که به نظر می‌رسد با کمی تجدید نظر در آن، می‌تواند نتایج بهتری را کسب کند چراکه آثار همای معمولاً اشعار متفاوت و ملودی‌های دلچسبی دارد که تنظیم‌هایی به همان قدرت نیازمند است و گاه به دلیل ضعف‌هایی در این بخش، پتانسیل نهفته در این قطعات به هدر می‌رود. اصلاً به دلیل همین ملودی‌ها و اشعار ساده و صمیمی است که به نظر می‌رسد باید به جای ارکسترهای بزرگ و غیرصمیمی -که گاهی به شدت از فضای کاری همای دور می‌شوند- به سمت آنسامبل‌های کوچکِ پاپ-سنتی حرکت کند؛ چراکه مخاطبی هم که در سالن نشسته، بیشتر به دلیل صدای خواننده محبوبش و اشعار او، به آنجا آمده و موسیقی قابل درکی که عاری از سختی‌ها و پیچیدگی‌های موسیقی ارکسترال است، می‌تواند شب‌های به یادماندنی‌تری را برای او رقم بزند.