موسیقی ما - هنرمند مطرح ترک زبان یعنی ارکان اوگور به همراه اسماعیل حکی در سی و سومین جشنواره موسیقی فجر با اجرای موسیقی فولکلوریک ترکیه، قطعاتی از آلبوم جدیدشان یعنی «دیدار با ناشناخته‌ها» را اجرا کردند و به این ترتیب برای اولین‌بار در ایران روی صحنه رفتند.
 
ارکان اوگور که یکی از اساتید بزرگ موسیقی جهان است، در ایران هم تا حدی شناخته شده است که برای آشنایی بیشتر می‌توان گفت که او مبدع گیتار فرتلس یا همان گیتار بدون پرده است که امروزه بسیاری از نوازندگان صاحب سبک جهان با آن می‌نوازند. اوگور به دلیل نوازندگی منحصربه فردش در باغلاما و البته گیتار الکتریک فرتلسش که با آن قابلیت نواختن فواصل ربع پرده را دارد و نوع آهنگسازی‌اش برای آن، بسیار شناخته شده است که هنرمندانی چون چنک اردوغان یا ماهان میرعرب هم از این قابلیت استفاده کردند و اتفاقاً هر دو هم تحت تأثیر ارکان اوگور بوده‌اند. البته او تنها به سراغ گیتار الکتریک نرفته و باغلامای فرتلس را هم ساخته است.
 
اوگور علاوه بر مهارتش در موسقی ملی ترکیه، یکی از استادان موسیقی جز هم هست که در این راستا، همراه با «تریو تلوین» که از ایلکین دنیز (نوازنده کنتر‌باس) و آلپ بیک اوغلو (نوازنده درامز) تشکیل شده بود، آلبوم ستایش شده «تلوین» را منتشر کردند که بر اساس موسیقی ملی کشور ترکیه (halk muziği) ساخته شده بود.
 
حالا این موزیسین در قالب جشنواره موسیقی فجر روی صحنه رفته است؛ هر چند که به نظر می‌رسید قرار است با مدرن‌نوازی‌های ارکان اوگور در تالار وحدت روبه‌رو شویم، اما او شب گذشته اجرایی دو نفره به همراه اسماعیل حکی را با ساز باغلاما در نظر گرفته بود که حدود نود دقیقه، موسیقی خلق یا ملی و البته فولکوریک ترکیه را نواختند و با آن خواندند.
 
ملودی‌هایی دلنشین و البته تکرارشونده که به دلیل شیوه خاص نوازندگی، نوع آهنگسازی و البته صدای باس اسماعیل حکی که در کنار ارکان اوگور قطعات را اجرا می‌کرد، جذابیت خاصی برای مخاطبان داشت اما با وجود تمام این نکات، اجرا به دلیل یکنواختی و تکرار شدن فواصل و مودها در قطعات مختلف، به نظر می‌رسید مخاطب را با قطعات مونوتونی روبه‌رو کرد که نتوانست او را تا انتها راضی نگه دارد. هر چند که به دلیل تبلیغات نامناسب برای حضور چنین موزیسین بزرگی در ایران، بسیاری از صندلی‌های تالا وحدت خالی از جمعیت بود و آنهایی هم که پر شده بودند، به واسطه حضور موزیسین‌ها یا خبرنگارها بود. شاید با کمی درایت و تیزهوشی از حضور چنین موزیسینی در ایران، می‌شد به شکل هوشمندانه‌تری استفاده کرد و به این ترتیب بخش دیگر موسیقایی این هنرمند چندوجهی را هم به تصویر کشید.