سلام.
چند روزیست که نخستین آلبوم شخصی نوید اربابیان به نام «خط خندهش» منتشر شده اما با اینکه در بیپ تونز و در بخش «تازهها» هم قرار گرفته، اثری از آن در «موسیقی ما» که پربازدیدترین سایت موسیقی کشور به شمار میآید، دیده نمیشود.
نوید اربابیان، یکی از اعضای گروه ماد، آهنگساز، نوازنده و خوانندهی گروه راک «کیلومتر23»، آهنگساز قطعهی مشهور و پرطرفدار «ترنج» که میلیونها ایرانی را افسون خود کرد و آهنگساز، ترانهسرا و تنظیم کنندهی آلبوم متفاوت «پلاستیکا»، پس از سالها فعالیت پرفراز و نشیب و در چنین شرایطی که جنس خاصی از موسیقی بر فضای کشور حاکم شده، آلبومی شخصی درخشانی ارائه داده، که نه تنها به لحاظ فضای موسیقی و سازبندی، اثری نو و در عین حال بسیار جدیست، بلکه در حیطهی ترانه هم حرفهای مهم و بدیعی برای گفتن دارد. بیتردید «خط خندهش» و آثاری از این دست، تجربهی شنیداری متفاوت و لذتبخشی برای گوش مخاطب ایرانی میآفرینند که پیش از این شاید تنها تا حدی در «پلاستیکا» با آن مواجه شده باشد.
آیا در «موسیقی ما» که همواره پرداختن به تمام ژانرهای موسیقی و هنرمندان هریک را از اصلیترین دغدغههایش بیان کرده است نیز میبایست بخشهای اصلی و پررنگ چون «پیشنهاد، آلبوم جدید و ...» در انحصار اسامی و برندهای خاصی باشد؟ با این تفاصیل، آیا رسالت «موسیقی ما» به عنوان رسانه ای پرمخاطب در حیطهی موسیقی، در معرفی و پرداختن به آثار چنین هنرمندان شریفی که با تمام ناملایمات و موانع موجود، هرگز از مسیر ارزشها و باورشان به «هنر متعهد» فاصله نگرفتهاند، در این معادله جایی ندارد؟
«خط خندهش» فولک است و راک، سهل است و ممتنع، صمیمی و خودیست اما در عین حال بسیار جدی، از جنس مخاطب ایرانیست اما به احدی باج نمیدهد و سعی دارد آنچه این روزها مردم ما به شدت آن نیاز دارند در اختیارشان بگذارد: موسیقی خوب.
سلام.
چند روزیست که نخستین آلبوم شخصی نوید اربابیان به نام «خط خندهش» منتشر شده اما با اینکه در بیپ تونز و در بخش «تازهها» هم قرار گرفته، اثری از آن در «موسیقی ما» که پربازدیدترین سایت موسیقی کشور به شمار میآید، دیده نمیشود.
نوید اربابیان، یکی از اعضای گروه ماد، آهنگساز، نوازنده و خوانندهی گروه راک «کیلومتر23»، آهنگساز قطعهی مشهور و پرطرفدار «ترنج» که میلیونها ایرانی را افسون خود کرد و آهنگساز، ترانهسرا و تنظیم کنندهی آلبوم متفاوت «پلاستیکا»، پس از سالها فعالیت پرفراز و نشیب و در چنین شرایطی که جنس خاصی از موسیقی بر فضای کشور حاکم شده، آلبومی شخصی درخشانی ارائه داده، که نه تنها به لحاظ فضای موسیقی و سازبندی، اثری نو و در عین حال بسیار جدیست، بلکه در حیطهی ترانه هم حرفهای مهم و بدیعی برای گفتن دارد. بیتردید «خط خندهش» و آثاری از این دست، تجربهی شنیداری متفاوت و لذتبخشی برای گوش مخاطب ایرانی میآفرینند که پیش از این شاید تنها تا حدی در «پلاستیکا» با آن مواجه شده باشد.
آیا در «موسیقی ما» که همواره پرداختن به تمام ژانرهای موسیقی و هنرمندان هریک را از اصلیترین دغدغههایش بیان کرده است نیز میبایست بخشهای اصلی و پررنگ چون «پیشنهاد، آلبوم جدید و ...» در انحصار اسامی و برندهای خاصی باشد؟ با این تفاصیل، آیا رسالت «موسیقی ما» به عنوان رسانه ای پرمخاطب در حیطهی موسیقی، در معرفی و پرداختن به آثار چنین هنرمندان شریفی که با تمام ناملایمات و موانع موجود، هرگز از مسیر ارزشها و باورشان به «هنر متعهد» فاصله نگرفتهاند، در این معادله جایی ندارد؟
«خط خندهش» فولک است و راک، سهل است و ممتنع، صمیمی و خودیست اما در عین حال بسیار جدی، از جنس مخاطب ایرانیست اما به احدی باج نمیدهد و سعی دارد آنچه این روزها مردم ما به شدت آن نیاز دارند در اختیارشان بگذارد: موسیقی خوب.