موسیقی ما- سعیده قدری: توی اين ايامی که هيچ‌گونه آلبوم موسيقی‌ای- حالا خوب يا بدش بماند- منتشر نمی‌شود، فکر بدی نيست که با خيال آسوده قيد شنيدن آلبوم‌ها، قطعه‌ها، سبک‌ها و خدای‌نکرده «هيت»‌های بترکان جديد را بزنيم و برای مدتی هم که شده از رولرکاستر گاهی سرگيجه‌آور و فعلا به‌شدت آلوده و ناسالم موسيقی روزمان پياده بشويم و دل و گوش‌مان را به آلبوم‌های خوبی که پيش‌تر منتشر شده بسپاريم.
«گاهی‌وقتا»ی شهريار مسرور، يکی از همان آلبوم‌های بی‌شيله و پيله‌ی سال پيش است که بی‌سر و صدا و اتفاقا در اوج سر و صداهای انتشار «يه شاخه نيلوفر» محسن چاوشی، توسط شرکت رهگذر هفت اقليم منتشر و توزيع شد و به همين‌خاطر آن‌طور که بايد ديده و شنيده نشد. آلبومی با گونه‌ی موسيقی اسلوراک و گاهی کانتری/ بلوز که يکی‌دو قطعه‌ی جزِ لايت نيز دارد. فقط گاهی‌وقت‌ها از اين اتفاق‌ها در موسيقی‌مان می‌افتد، بايد قدرشان را دانست. نام شهريار مسرور را از آلبوم حالا خاطره‌انگيز «بهشت از آن تو» به‌ياد می‌آوريم. همان آلبوم موسيقی فيلمی که در حافظه‌ی بيش‌تر دوست‌داران راک فارسی به يادگار باقی مانده است، آن هم در سال‌هایی که هنوز آن‌چنان تب کارهای تلفيقی راک به هم‌راه موسيقی کلاسيک ايرانی در ميان علاقه‌مندان نپيچيده بود، مطبوعات هم آن‌طوری که بعدها برای خیلی از کارهای متفاوت موسیقی بمب ترکاندند، انگار که هنوز گوش‌شان با این گونه‌ موسیقی آشنا نشده بود. مسرور آن آلبوم به‌یاد ماندنی را با هم‌کاری دوستان‌اش- مهرداد نوذری و بهمن سپهری شکیب- منتشر کرد و در خاطره‌های بسیاری از خوره‌های موسیقی جاودانه شد.
«گاهی‌وقتا» به سبک و سياق استاندارد جهانی موسيقی شامل 7 قطعه است؛ قطعه‌ اول- «باهم و يک‌صدا»- به سبک راک کلاسيک است، قطعه‌ای که با توجه به کلام آن، تا اندازه‌ای خيال دارد پاپ‌راک به‌نظر بيايد. قطعه «ماه آبی» که با توجه به سبک جزِ آرام آن دوست داريم «ماه غمگين» هم بناميم‌اش، همان‌طور که گفته شد تجربه‌ای است در گونه موسيقی جز با کلام فارسی. «روز رسيدن» و «با هم بمونيم»، قطعه سوم و پنجم اين آلبوم به سبک کانتری است. گل سرسبد «گاهی‌وقتا» اما قطعه راک «آتيش عشق» است که به‌خاطر شيوه ارائه آن (کلام و ريتم گيتار آکوستيک‌اش) فراوان پاپ‌راک به گوش می‌آيد. اين قطعه پرطرفدارترين آهنگ اين آلبوم خوب و مينی‌ماليستی است. «بی‌قرار» يک قطعه راک‌اندرول بی‌نظير و «گاهی‌وقتا» حسن ختام مناسب و راک آرامی است برای ترک انتهایی اين آلبوم دوست‌داشتنی.
تمام کارهای اين آلبوم را (از آهنگ‌سازی تا شعر و تنظيم) شخص مسرور با هم‌کاری نوازندگانی هم‌چون بابک بروجردی، رضا رفعتی انجام داده، موزیسینی که بر خلاف بیش‌تر کارهای روز موجود در بازار، امید در ترانه‌هایش موج می‌زند، با این‌که از لحن موسیقی‌اش پیداست که تک‌نوازی تنهاست، درست مثل طرح ساده اما عجیب روی جلد «گاهی وقتا» که باید کمی دقت کنی تا بفهمی طرح یک کابویِ تنهاست!