ماهور جاوید:‌ مجید درخشانی این روز‌ها با اینکه ۵۵ سالگی را پشت سر می‌نهد اما پرکار است، از قدیم می‌گوید و از روزهایی و سالهایی که در کشور آلمان سوخت شده است. می‌گوید: اغلب کارهایی که اکنون منتشر می‌کنم در‌‌ همان سالهای غربت و تنهایی من در آلمان نوشته شده است و در حال حاضر با پاره‌ای تغییرات منتشر می‌شود. با این حال اذعان می‌کند که اما با این حال اگر بخواهم خیلی رک صحبت کنم، باید بگویم که به آن دوران‌ها به چشم فعالیت حرفه‌ای نگاه نمی‌کنم.
  مجید درخشانی متولد ۱۳۳۵ سمنان است. فراگیری موسیقی را از دوران نوجوانی آغاز کرد و با قبولی در رشته موسیقی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به جمع کسانی پیوست که موسیقی را به شکلی جدی پی گرفتند.
وی همزمان با تحصیل در دانشگاه به فراگیری موسیقی نزد استاد محمدرضا لطفی در دانشگاه و خارج از آن در قالب آموختن ردیف (تار و سه تار) پرداخت. در سال ۱۳۵۵ به عضویت در گروه شیدا در آمد و در تولید و خلق مجموعه آلبوم‌های چاووش مشارکت داشت و نیز عضو مؤسس کانون چاووش شد.

انتشار آلبوم‌های بچه‌ها بهار (با حسین علیزاده) و آلبوم قاصدک (با صدای مرحوم اخوان ثالث) از تلاش‌های مستقل درخشانی در دهه شصت بود. پس از آن وی به آلمان عزیمت کرد و در آن کشور به مدت ۲۰ سال اقامت کرد و در راه‌اندازی کانون موسیقی نوا و برقراری کنسرت‌ها و سمینارهای سالانه مرتبط با موسیقی ایرانی و انتشار آلبوم‌هایی چون نسیم صبحدم، گمگشته، نی‌ریز و... در این کشور تلاش‌هایی جدی صرف کرد.

اوج کار درخشانی همکاری با محمدرضا شجریان در انتشار آلبوم در خیال بود که همزمان با آن آلبوم بی‌کران را هم به بازار موسیقی عرضه کرد. وی دراوایل دهه ۸۰ به ایران آمد و به انتشار آلبوم‌هایی چون «من طربم» و «یبدار دلان» دست یازید.

شکل دهی به گروه ۳۰ نفره خورشید در سال ۱۳۸۴ و برگزاری نزدیک به ۷۰ کنسرت درتهران و شهرستانهاونیز کشور چین و فرانسه از دیگر تلاشهای مجید درخشانی بود. انتشارآلبوم فصل باران با صدای علیرضا قربانی (بهار ۱۳۸۵) و همکاری با گروه آوا و اجرای کنسرت در یونسکو و نیز تالار بزرگ کشور و همزمان انتشار آلبوم «غوغای عشقبازان» به عنوان نوازنده تار از آخرین کارهای درخشانی به شمار می‌رود. درخشانی در آزمون آواز استاد شجریان هم به عنوان همنواز تار هنرآموزان را همراهی می‌کرد.

وی در تابستان ۱۳۸۶ نیز به همراه گروه خود و نیز دو گروه از تاجیکستان و افغانستان در یونسکو به مناسبت هشتصدمین سال تولد مولانا کنسرت‌هایی را در پاریس اجرا کرد.

درخشانی بعد از دو سال وقفه از فعالیت گروه خورشید هم اکنون قرار است در خرداد ماه در تالار وحدت به صحنه برود. با وی گپی زده‌ایم که می‌خوانید:
   

• برای شروع مصاحبه درباره این کنسرت توضیح بدهید.

این کنسرت با خواننده‌های می‌ه‌مان که همه از کارگاه آواز محمدرضا شجریان هستند، انتخاب شده‌اند. مجتبی عسگری، مهدی امامی و وحید تاج از بین ۴۵ هنرجوی کارگاه آواز استاد شجریان انتخاب شده‌اند و قرار است در کنسرت جدید گروه موسیقی خورشید در سه دستگاه ماهور، اصفهان و همایون هر کدام قطعاتی را اجرا کنند. البته در اجراهای بعدی قطعا از حضور خوانندگان دیگر نیز بهره خواهیم برد.
 

• به نظر می‌رسد اولویت کاری شما از زمانی که وارد گروه شهناز شدید این گروه باشد!

اولویت کاری و برنامه من به مهم بودن برنامه‌ها برمی‌گردد. خب اگر گروه شهناز برنامه‌ای نداشته باشد و گروه خورشید برنامه داشته باشد. من اولویتم گروه خورشید خواهد بود؛ البته این نکته را هم اضافه کنم که بودن در کنار استاد شجریان و انعکاس وسیع خبر کنسرت‌ها نیز برایم لذت بخش است.
 

• با توجه به حضور شما در گروه شهناز آیا در این کنسرت از سازهای ابداعی ایشان نیز استفاده کرده‌اید؟

در این اجرا یک قیچک آلتو و یک قیچک باس از ساخته‌های ابداعی استاد قنبری در کنار سایر ساز‌های مرسوم در موسیقی سنتی استفاده می‌شود؛ البته در این اجرا یکی از سنتور‌های ابداعی استاد شجریان نیز که اکتاو‌های بالا را پوشش می‌دهد مورد استفاده قرار می‌دهیم.
 

• وضعیت سازهای ایرانی را در سال‌های اخیر در ایران چطور ارزیابی می‌کنید؟

باید بگویم که سازهای ایرانی برای ارکس‌تر مشکل دارند و از نظر کوک ضعف دارند اما متاسفانه سازنده‌های ساز در کشور ما زیر بار نمی‌روند و می‌گویند، اگر به شکل قدیمی ساز دست بزنیم اصالت خود را از دست می‌دهد و دیگر آن روح آسمانی از آن خارج نمی‌شود؛ این در حالی است که در کشورهای اروپایی ساز‌ها به مرور تکمیل شده‌اند. اما در ایران خوب شدن صدای یکساز در ارکس‌تر کاملا شانسی است و بستگی به شرایط آب و هوا دارد. با این حال سازهای ایرانی در تکنوازی و بداهه نوازی بهترین هستند اما برای همراهی با ارکس‌تر به ویژه ارکس‌تر کوچک بسیار مشکل دارند.
 

• نخستین گروه شما هنگام عزیمت به ایران گروه خورشید بود اما در در دو سال اخیر نه کنسرتی برگزار کرده‌اید و نه آلبومی منتشر کرده‌اید. چرا؟

این موضوع چند دلیل دارد. اگر خاطرتان باشد آخرین اجرای ما که در تالار وحدت برگزار شد اجرای آثار حسین علیزاده بود (سواران دشت امید و حصار) بود که به دلیل نبود محمد معتمدی، ما این کار را بدون خواننده و به صورت همخوانی اجرا کردیم و نتیجه آن این شد که کار مطلوب نبود و افت کرد. همچنین ما مدتی کار کردیم که قرار بود که در خرداد۸۸ برنامه داشته باشیم اما به دلیل جریانات بعد از انتخاباتی و همچنین ضعف مدیریتی گروه نتوانستیم دیگر کنسرت برگزار کنیم. همچنین برای این موضوع می‌توانم بگویم که سفرهای طولانی برای کنسرت گروه شهناز به خوانندگی استاد شجریان نیز مزید بر علت شد؛ البته باید بگویم با اینکه گروه درآمدی نداشت اما تمرین‌های ما در این دو سال برقرار بود و حتی بچه‌ها برای دیدن همدیگر جمع می‌شدند وگرنه اگر قرار بود پس از دو سال وقفه کامل چنین برنامه‌ سنگینی را اجرا کنیم حتما لنگ می‌زدیم.
 

• به عنوان پرسش پایانی، نظرتان درباره موسیقی آوازی این برهه زمانی چیست؟

من به شخصه موسیقی بی‌کلام و تصنیف را خیلی دوست دارم، اما برای موسیقی آوازی خوب باید با احتیاط پیش برویم؛ چرا که اگر این ویژگی را رعایت نکنیم، کم‌کم شنوندگان آواز را از دست می‌دهیم. ولی درکل من به موسیقی آوازی اعتقاد ندارم و به نظرم کسی که می‌خواهد آواز بخواند در ابتدا باید ریتم بداند، ‌تمیز بخواند، ‌تلفیق شعرو موسیقی بداند، اما در حال حاضر شاهدیم که کلاس‌های آواز و فارغ التحصیلان آن، چیز تازه‌ای برای گفتن ندارند و خوانندگان جدید فقط ردیف را حفظ می‌کنند و بس؛ این در حالی است که می‌توان با گوش دادن چند سی دی نیز ردیف را یاد گرفت!

 همچنین نوع آوازی که ارائه می‌دهند نیز خسته‌کننده است و اگر قرار است آواز را با آن کیفیت ارائه بدهند‌‌ همان بهتر که نخوانند؛ البته به صراحت باید بگویم که در سال‌های اخیر شاهدیم که جایگاه موسیقی آوازی ما تنزل پیدا کرده است؛ در قدیم آواز به صورت با شکوه ارائه می‌شد و همچنین لحن خواندن بسیاری از خوانندگان حماسی و ریتمیک بود. اما آوازهای اخیر بی‌حرکت وتخت و همسان اجرا می‌شود که مناسب جامعه امروز نیست.