اگر صدا و سیما را به دو بخش نگاه كنیم، نقش رادیو در تأثیر بر جامعه موسیقی خیلی پررنگ‌تر است. برنامه‌های شبكه «فرهنگ»، «ایران»، «جوان» و حتی «پیام»، بخش‌هایی دارند كه از موسیقی حمایت می‌كند. اما در تلویزیون مشاهده كرده‌ایم كه هیچ برنامه مستند و تخصصی درباره موسیقی پخش نشده است. آیا نشان دادن یك خواننده و یك فردی كه دكلمه می‌كند می‌تواندپاسخی درخور یك قطعه موسیقی باشد؟
آیا می‌تواند این نوع عملكرد پشتیبان موسیقی كشور باشد؟ موسیقی یكی از غنی‌ترین نمادهای فرهنگی یك اجتماع است. اما سهم آموش آن در رسانه ملی چقدر است؟
به صورت مثال آموزش خوشنویسی و نقاشی در تلویزیون نشان داده می‌شود ولی از آموزش موسیقی در تلویزیون خبری نیست. چند شبكه تلویزیونی در قالب چند برنامه مشخص درباره ورزش برنامه‌سازی می‌كنند؟ این درحالی است كه غفلتاً ما بایدبه یكدیگر نوید بدهیم كه در فلان برنامه، به مدت محدودی شاید فلان استاد چهره‌اش دیده شود! اما رادیو در این میان خیلی در عرصه موسیقی خوب كار می‌كند، اگرچه پخش برنامه‌های پراكنده هیچگاه نخواهد توانست، فرهنگسازی كند و مشكل موسیقی ما در كشور، فرهنگسازی آن است. یكی از هنرهایی كه پیوند معناداری با موسیقی دارد در شبكه‌های متعدد سیما، برنامه‌های مشخص و مدونی دارد اما موسیقی چنین جایگاهی در تلویزیون ندارد. سینما آن هنری است كه، شبكه‌های متعدد سیما، به صورت سرگرمی و تخصصی، برنامه‌های مشخص برای آن پخش می‌كنند. آیا به راستی نقد موسیقی نباید در كنار نقد سینما، در رسانه ملی پخش شود؟ آنچه كه در تلویزیون پخش می‌شود هم، خواننده‌سالاری است و ابداً برای موزیسین‌ها شأن و جایگاهی در نظر نمی‌گیرند. توقع این است كه پیشرفت موسیقی را منوط به اجرای بحث‌ها و میزگردهای تخصصی بدانیم. یك هنرمند موسیقی توقع دارد كه آثارش در رسانه ملی ساختارشناسی شود. چگونه است كه پیش از رفتن به یك كنسرت به بروشور آن مراجعه می‌كنیم؟ پس باید توقع داشت رسانه ملی نیز آثاری كه پخش می‌كند را مستند ارائه كند».