آنچه در اولین نگاه می‌توان درباره‌ی کنسرت- نمایش «سی» گفت؛ این است که این پروژه بسیار سنگین است و تجربه‌ای تازه در هنر ایران است و از همین‌روی به تمامی کسانی که سببِ به صحنه رفتنِ آن شده‌اند، تبریک گفت. به خصوص اینکه به نظر می‌رسد در حالِ حاضر «ایرانیان» نیاز دارند تا بارِ دیگر به هویتِ خود رجعتی داشته باشند؛ اما آنچه در صحنه‌ی «سی» رخ داد، نشان‌دهنده‌ی زحمتی بود که تمامی اعضای گروه کشیده بودند و این مساله در شرایطی که بسیاری فرصت و وقتِ کافی برای روی صحنه بردنِ آثارِ خود نمی‌گذارند؛ بسیار مغتنم است.

به نظر می‌رسد که کنسرت- نمایش «سی» نه تنها کم‌فروشی نکرده است که سنگِ تمام نیز برای مخاطب خود گذاشته است؛ اما اگر بخواهم از لحاظِ موسیقایی این کار را بررسی کنم، باید بگویم که «سهراب پورناظری» آهنگ‌های پخته‌ای کار کرده بود و صدای «همایون شجریان» نیز جای خود را دارد. او همیشه خوب می‌خواند و این بار هم مانند همیشه قطعات را عالی اجرا کرد. نوازندگان نیز همگی حرفه‌ای هستند و این کار را به بهترین شکل انجام دادند. تلفیق تئاتر و موسیقی نیز به شکلِ خوب و حرفه‌ای انجام شده بود و از این کارگردان و بازیگران نیز انتظاری جز این نمی‌رود. 

اما «سهراب» از همان زمانِ کودکی که شاگردِ من بود؛ می‌دانستم که فردِ با استعدادی است و نکته‌ی جالب آنکه همچنان این استعداد و هوش را حفظ کرده است. او به کارش عشق دارد و این مهم‌ترین مساله‌ برای یک آهنگساز است. موسیقی همه‌اش «عشق» است و او این عشق را در بالاترین شکلِ خود دارد. او نوازنده‌ی خوبی شده است و حالا سبکِ خاصِ خودش را پیدا کرده است؛ ممکن است در جاهایی مثلِ ما ننوازد که خب این مساله طبیعی است و باید این طور باشد. من همیشه از اینکه شاگردانم سبکِ خاصِ خودشان را داشته باشند، استقبال می‌کنم؛ «سهراب» به دلیلِ جوانی حالا از سرعتِ بالایی نیز در نوازندگی برخوردار است؛ او در بخش‌هایی از این اجرا به صورتِ ایستاده کمانچه می‌نوازد؛ این اتفاق در ایران برای اولین بار رخ می‌دهد؛ اما در آذربایجان کسانی این تجربه را انجام داده‌اند؛ ممکن است برخی‌ها با انجام حرکاتی از این دست مخالفت داشته باشند؛ من اما شخصا با هیچ‌ حرکتی مخالفتی ندارم و به نظرم مهم نوازندگی است و اینکه ساز خوبی بشنوم که «سهراب» به خوبی این کار را انجام می‌دهد.