موسیقی ما - گروه #تهران بالاخره روز گذشته (شنبه 30 تیر) موفق شد موسیقی‌اش را در سالن تئاتر شهرزاد، به گوش مخاطبانش برساند. گروهی که قرار بود سال گذشته اولین اجرای خود را «فستیوال موسیقی الکترونیک تهران» برگزار کند که کنسرتش لغو شد.
 
#تهران، گروهی الکترونیک با نگاهی به فضای شهر تهران است که با دید شخصی دو عضو اصلی آن یعنی محمدرضا اصغری و مازیار خواجیان شکل گرفته و آنها توانسته‌اند تهران و لحظات روزمره خود در مواجهه با این شهر را (که می‌تواند معرف یک نسل هم باشد) به شکل بداهه‌پردازانه‌ای در قطعاتشان انعکاس دهند.
 
آنها به همراه نیما رمضان (نوازنده گیتار الکتریک) کنسرتی را با نام «در جنگل شهر» روی صحنه بردند که الهام گرفته و برداشتی شخصی از نمایشنامه «در جنگل شهر» نوشته برتولت برشت است و البته صرفاً منحصر به آن متن نبود.
 
برشت در این اثر به مسئله تک افتادگی و تنهایی انسان‌ها می­پردازد و «تنهایی» آنها را در جمع به تصویر می‌کشد. منظر برشت از شهری که در این اثر تصویر می­کند همانند جنگلی است که کم­کم قواعد حیوانی می‌خواهد در آن حاکم شود و به این ترتیب بیگانگی انسان‌ها را در جنگل کلان شهر توصیف می­کند. او در کنارش، عوارض زندگی مدرن را هم تمام و کمال به نمایش می‌گذارد.
 
#تهران هم در واقع با استفاده از اداوات الکترونیک و اصواتی که نشان از سر و صداهای شهر تهران دارد و البته ایدئولوژی خود که معظلات دهه شصت در آنها غیرقابل کتمان است، سعی در نشان دادن کلان شهر مدرنی دارد که البته همچنان آن پیکان قدیمی هم در گوشه‌هایی از آن خودنمایی می‌کند.
 
در این اجرا مازیار خواجیان سینت نیمه‌آنالوگ و گیتار باس می‌نواخت و در بخش‌هایی از اجرا هم از صدایش برای خواندن آوا استفاده می‌کرد. البته دو قطعه هم در کنار بهمن چکاد (که شاید این نخستین تجربه اجرایش در ایران بعد از ۱۰ سال تحصیل و اجرا در خارج از کشور باشد) خواند که قطعاتی از اولین آلبوم گروه بود و قرار است نیمه مرداد منتشر شود. محمدرضا اصغری بخش کامل الکترونیک اعم از لپ‌تاپ، سینتی‌سایزر، لانچ‌پد و کیبورد را در اختیار داشت. محمدرضا یکی از پیشروهای فضای الکترونیک است که خیلی زود با آهنگسازی آلبوم «آفتاب‌های همیشه» با مونولوگ‌هایی از آیدا شاملو، به خروجی رسید و بسیار تحت تاثیر «رترو» و «اولد اسکول الکترونیکز» است. یکی از چهره‌هایی که به نظر می‌آید حرف‌های زیادی در موسیقی الکترونیک -که این روزها لنگ لنگان به جمع دیگر سبک‌های محبوب موسیقی در ایران پیوسته- دارد. نیما رمضان هم با گیتار الکتریک و همچنین فضاسازی امبینت گروه را همراهی می‌کرد که هم در بخش‌های پرتحرک موسیقی و هم بخش‌های مات آن، فضاهای لازم را در اختیار گروه قرار می‌داد. یکی از ویژگی‌های اجرا، نورپردازی آن بود که تا حد زیادی توانسته بود ملهم از فضای موسیقایی گروه باشد.
 
آنها در این کنسرت به نوعی از فضای آلبوم جدید خود هم رونمایی کردند، فضایی که از رنگ و بوی اکسپریمنتال پروژه رادیو (که از آن به عنوان ساید پروجکت یاد می‌کنند) کمی فاصله گرفته و به سمت موسیقی پاپ (و البته فضای هیپ‌هاپ) رفته بود که به نظر می‌رسد باید اصلی‌ترین دلیل آن را در وکال جستجو کرد. بخشی که چه بخواهی و چه نخواهی، گروه را در چهارچوب خود گرفته و و گاهی آن را از فضای تجربی‌اش که اصلاً خصوصیت گروه #تهران است، دور می‌کرد. آنها در یک گفت‌وگو یکی از دلایل اضافه شدن وکال را جذب مخاطب عنوان کرده بودند اما باید دید مخاطب این نوع موسیقی (که مثل همه جای دنیا قطعاً بخش پاپیولاری را در برنمی‌گیرد) چه کسانی هستند و آیا این شکل وکال می‌تواند باعث جذب بیشتر آنها شود یا نه؟ جوابی که در درخواست مردم برای اجرای دوباره قطعه‌ای در انتهای برنامه نهفته بود و به نظر می‌رسید مخاطبان با انتخاب یک قطعه اینسترومنتالِ گرووی، کدهای زیادی به گروه #تهران دادند.