در ماه‌های محرم و صفر به نوعی اجراهای صحنه‌ای موسیقی تعطیل می‌شوند؛ این در حالی است که به قول یک منتقد موسیقی تقریبا «هر نوعی از موسیقی می‌تواند در خدمت مذهب قرار گیرد و شنونده با آن، احساس قرابت دینی کند.» بنابراین می‌توان گفت با به خدمت‌گیری کلام و موسیقی مناسب معنوی و حفظ شأنیت می‌توان در این دو ماه خوراک موسیقایی خوب برای گوش مردم تولید کرد و اجرای صحنه‌ای هم داشت.

محسن رجب‌پور ـ تهیه‌کننده و ناشر موسیقی ـ در این زمینه درخواست کرده است: پس از تمام شدن دهه اول محرم که صدای عزاداری‌ها می‌خوابد، به‌ مدت یک‌ ماه گوش شنیداری جامعه خالی می‌ماند. آن‌وقت چه به خورد آن می‌رود؟ چیزی که از نظر شرع و قانون، مناسب نیست. من از مسؤولان و ارکان حوزه فرهنگ می‌خواهم که گوش جامعه را بی‌صاحب نگذارند.

او با بیان این‌که اسلام دین رأفت است، ادامه داده است: دیگران احساس می‌کنند هنرمندی که به هر علتی محدودیت اجراء و مجوز دارد، نمی‌تواند برای امام حسین (ع) بخواند؛ اما اگر آدمی بتواند با هنرش ظرفیت‌های عاشورایی را زنده نگه دارد، خیلی خوب است. اگر بتوانیم اشعار عاشورایی را در قالب پاپ یا سنتی اجرا کنیم، حتما نتیجه مثبتی خواهد داشت.

رجب‌پور همچنین معتقد است: اگر جشنواره‌های موسیقی متناسب با چنین ایامی برگزار شوند، هنرمند ترغیب می‌شود که برای این ایام اثر خلق کند.

از سویی محمدسعید شریفیان ـ آهنگساز ـ نیز در این‌ زمینه گفته است: موسیقی جزیی از بیان احساس هنرمندان و انسان‌ها بوده و به‌ عنوان ابزاری برای بیان سوژه‌های مذهبی به‌ کار گرفته می‌شود. ایرادی ندارد که اجرای صحنه‌ای موسیقی با وجود یکسری ملاحظات و حفظ شأنیت روزهای عزاداری ادامه داشته باشد، زیرا موسیقی بخشی از حیات انسان و اجتماع است.

بهزاد عبدی ـ آهنگساز ـ نیز درباره اجرای صحنه‌ای مذهبی در این ایام بیان کرده است: مداح تمام تاثیرش را با مداحی در قلب مردم می‌گذارد و یک موسیقیدان با ساز و ارکسترش اثر مذهبی تولید می‌کند و در قلب مردم تاثیرگذار می‌شود.

او با اعتقاد بر اینکه می‌توان در تمام قالب‌های موسیقی، اثر مذهبی تولید کرد و در ایام محرم و صفر اجرای صحنه‌ای داشت، اظهار کرده است: ما از نظر محتوایی تولید خوب داریم، اما استراتژی غلطی در این زمینه وجود دارد که این تولیدات خوب به گوش مردم برسد.

در این میان رضا مهدوی ـ نوازنده و منتقد حوزه موسیقی ـ هم گفته است: هر نوعی از موسیقی می‌تواند در خدمت مذهب قرار گیرد و شنونده با آن، احساس قرابت دینی کند. بر این اساس، می‌توانیم در ایامی که عرف نیست هم اجرای صحنه‌ای موسیقی داشته باشیم.

او ادامه داده است: در مداحی و روضه‌خوانی وجه غالب، کلام است. ما کشورِ موسیقیِ بی‌کلام نیستیم و کشور شعریم. بیش از ۹۰ درصد مردم ما عادت دارند، موسیقی را با کلام بشنوند؛ اما در اروپا مردم عادت کرده‌اند، موسیقی بی‌کلام را هم بشنوند و با آن احساس نزدیکی مذهبی ‌کنند. برای مخاطبی که حساسیت دارد و آموزه‌های دینی، گوش او را به‌گونه‌ای عادت داده است که شنیدن صدای موسیقی در این ایام به‌صلاح دانسته نمی‌شود، اگر از اشعار محتشم کاشانی یا کتاب‌هایی مانند «گنجینه اسرار» اثر عمان سامانی در موسیقی‌ای استفاده شود که پیش از آن همراه با غزل نواخته شده است، دیگر آن مخاطب هاج و واج نمی‌شود.

این کارشناس اظهار کرده است: اگر به تعزیه نگاه کنید، همان «بیات ترک» و «چهارگاه» در امام‌خوانی، کودک‌خوانی، اشقیاخوانی و ... استفاده می‌شود؛ اما نوع شعر و نوع صحنه به‌گونه‌ای است که باور نمی‌کنید به‌عنوان مثال همین موسیقی چهارگاه را پیش از ایام عزاداری، آقای شجریان خوانده است.

مهدوی با اعتقاد به این‌که در تولید محصولات موسیقایی مذهبی ضعیف هستیم، بیان کرده است: من به‌ عنوان موسیقی‌دان و کسی که پیش از این مسوول بوده است، می‌گویم که مردم در مقاطع مختلف به خوراک شنیداری نیاز دارند و وظیفه مسوولان این است که این خوراک‌ها را تولید کنند.

او همچنین با بیان این‌که ما باید در فضاسازی خود تجدید نظرهایی انجام دهیم، گفته است: رادیو و تلویزیون پس از دهه اول محرم، همه نوع موسیقی‌ای پخش می‌کند، اما کنسرت اجازه برگزاری ندارد. فکر می‌کنم راه‌ حل این موضوع این است که نمونه‌های خوب موسیقایی را بیاوریم و متعهدان به موضوعات دینی را دعوت کنیم تا آن‌ها را بشنوند و نظرشان عوض شود. سپس این نمونه‌ها می‌تواند توسط مراکز دولتی انتشار یابد.