موسیقی ما - فصل‌نامه‌ی موسیقی ماهور با مدیر مسؤولی «سید محمد موسوی» و با هیات تحریریه‌ای شامل ساسان فاطمی، سید محمد موسوی، بابک خضرایی، آرش محافظ و سعید کرد مافی بیست ساله شد.  دو دهه تداومِ بی‌وقفه و بی‌گسست در انتشارِ یک مجله‌ی تخصصی، آن هم در حیاتِ پرماجرای کشوری که سکاندارانش محبتِ چندانی به موسیقی ندارند ، بدون شک اتفاق بزرگی است.

در سرمقاله‌ی این شماره آمده است: «در تمام مدتِ این بیست سال، فصلنامه یک بار راه‌وروش خود را تغییر داد و پس از آن، بدون تغییرِ روشِ بنیادی، راه خود را با ثبات قدم تا به امروز پی گرفت. هدف این بود که، به‌دور از وقایع‌نگاری موسیقی روز و دنبال‌کردنِ فعالیت‌های موسیقایی و رد پای هنرمندانِ موسیقی، در جهتِ ایجادِ یک بدنه‌ی استوار و قابل‌اتکا از ادبیاتِ موسیقی‌شناسی به زبان فارسی گام برداشته شود. لازمه‌ی تأمینِ استحکامِ این ادبیاتْ تعیین و تدقیق چارچوب‌ها و وفاداری به آنها بود. گزاف‌گویی نیست اگر ادعا کنیم که برای نخستین بار در تاریخ مجلاتِ موسیقی کشور، فصلنامه‌ی موسیقی ماهور تنها مجله‌ای است که خود را مقید به موضوعاتی مشخص کرده است: موسیقی ایران و فرهنگ‌های هم‌جوار، از یک سو، و مفاهیمِ بنیادی و نظری موسیقی‌شناسی با تأکید بر مباحثِ موردعلاقه‌ی قوم‌موسیقی‌شناسی، از سوی دیگر. بعدها، جهت تأمین خوراکِ نظری برای حوزه‌ی نوپای نقدِ موسیقی در ایران و ارائه‌ی نمونه‌های تاریخی از این رشته، در بخشِ «نقد و بررسی»، مباحث موسیقی‌شناسی غربی مرتبط با مبحثِ نقد ــ متمرکز بر زیباشناسی، بیانگری موسیقی، معناشناسی موسیقی و موارد مشابهِ دیگر ــ به‌علاوه‌ی نمونه‌های نقدِ ژورنالیستی و غیرژورنالیستی غربی، از قرن نوزدهم تا امروز ــ همه‌وهمه الگوهایی کلاسیک برای آموختنِ نقدِ موسیقی که بی‌تردید تنها می‌توانستند غربی باشند ــ به چارچوبِ قبلاًتعیین‌شده‌ی موضوعات اضافه شدند. در تمام این موارد، از مطالعاتِ موسیقی ایران و فرهنگ‌های هم‌جوار گرفته تا مفاهیم بنیادین و مباحث نقد، تمرکزِ اصلی بر موسیقی‌های جدی و غیرتجاری (موسیقی‌های کلاسیک و مردمی) بوده است؛ هرچند تحقیقاتِ دانشورانه و علمی درباره‌ی موسیقی‌های مردم‌پسند نیز به غنای مطالبِ فصلنامه افزوده‌اند.»