موسیقی ما - شامگاه شنبه 14 اردیبهشت 1398، مراسم یادمان یکی از تنها وارثان شیوه خوانندگی استاد بنان، «کاوه دیلمی» فقید با حضور همسر استاد بنان یعنی پریدخت بنان و تعدادی از اهالی فرهنگ و هنر و اعضای خانه موسیقی در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد. این هنرمند و خواننده قطعه معروف «یاد یار مهربان» که دهم بهمن‌ماه سال گذشته ترک دنیا کرد، خواننده موسیقی اصیل ایرانی بود که نوازندگی تار را نیز از استاد هوشنگ ظریف آموخته بود.
 
ابتدا «سید عباس سجادی» مدیر عامل بنیاد آفرینش‌های نیاوران که کاوه دیلمی را یکی از هنرمندان راستینی که هنرش را عاشقانه ادامه داد می‌داند، درباره او گفت: «مطمئناً مرگ کاوه دیلمی که چند سالی را نیز در خلوت گذراند، مرگ عاشقانه‌ای بود. صدای کاوه دیلمی به اعتقاد من صدایی دریاچمن بود؛ هم آرامش دریا و هم سرسبزی چمن را داشت.»
 
در ادامه این برنامه کلیپی از سخنان «حسین علیزاده» در خصوص کاوه دیلمی پخش شد. «حسین علیزاده» نوازنده و آهنگساز پیشگام موسیقی ایرانی در بخشی از صحبت‌هایش با ذکر این مطلب که به‌ندرت می‌شود کسی را پیدا کرد که به شیوه استاد بنان کار کرده باشد، گفت: «اگر کسی شبیه کاوه دیلمی در موسیقی ایرانی وجود داشت که ظرایف شیوه استاد بنان را به خوبی درک کرده باشد، قطعاً بسیار ادعا داشت در حالی که دیلمی این گونه نبود. دیلمی شیوه بنان را به خوبی اجرا می‌کرد و من خاطرات بسیاری با کاوه دیلمی داشتم.»
 
«حمیدرضا نوربخش» خواننده و مدیرعامل خانه موسیقی نیز در این مراسم گفت: «این جمعی که امروز گرد هم آمده گرچه از نظر کیفی بسیار با ارزش است اما بیش از هر وقت دیگری نشانگر غربت موسیقی اصیل ایرانی است. ما امروز بیش از هر وقت دیگری به امثال کاوه دیلمی نیاز داریم اما او ما را تنها گذاشت و رفت. امروز با هزاران تأسف باید برای خیلی‌ها توضیح دهیم که کاوه دیلمی که بود. البته وقتی عنوان کردیم که قصد داریم برای این خواننده پیشکسوت و صاحب منزلت بزرگداشتی برگزار کنیم بسیاری پرسیدند که او که بود و آثارش چه بود و حتی با نام او هم آشنا نیستند.»
 
مدیرعامل خانه موسیقی گفت: «بارها و بارها این مطلب را گفته‌ام که امروز متأسفانه موسیقی اصیل ما در بن‌بست به سر می‌برد. امروز جان‎مایه و اصل و اساس و عصاره موسیقی ایرانی که تبلور آن در ساز و آواز است بسیار کم‌فروغ ظهور و بروز دارد و پر واضح است که مقصر اصلی این واقعه رسانه ملی ماست که باعث ایجاد فاصله میان مردم و هنر موسیقی شده است. اما ما هم باید تکالیف خود را انجام بدهیم. باید درد دل‌ها را بگوییم و در خصوص موسیقی ایرانی آگاهی بخشی انجام دهیم. امثال کاوه دیلمی وجودشان کیمیا بود.»
 
او درباره نحوه آشنایی خود با دیلمی که اواسط دهه شصت اتفاق افتاد گفت: «در سال‌های دهه شصت، دیلمی را در منزل زنده یاد احمد عبادی دیدم. من جذب شخصیت او و هنرش شدم. کارهای او را دوست داشتم و همواره حسرت می‌خورم که چرا دیلمی بیشتر کار نکرد. شیوه او در خوانندگی کاملاً تداوم‎بخش موسیقی و آوازِ استادِ یگانه آواز ایران یعنی غلامحسین بنان بود.»
 
در ادامه این مراسم «بهرام دهقانیار» نوازنده و آهنگساز ضمن اجرای تکنوازی پیانو درباره کاوه دیلمی گفت: «کاوه دیلمی هم آدم هنرمند و تونایی بود و هم با شخصیت.»
 
«محمد سریر» عضو شورای عالی خانه موسیقی نیز با بیان این مطلب که مراسم امروز همچون شخصیت خود کاوه دیلمی درویشانه برگزار می‌شود، گفت: «دیلمی نمی‌خواست درباره تأثیر خود بر موسیقی سر و صدا کند. دوست داشت در آرامش کار کند. کاوه دیلمی در واقع هنرمند ارجمندی بود. هنرمندان عرصه موسیقی می‌دانند که ایجاد خلاقیت در کنار یادگیری جان‌مایه موسیقی بسیار دشوار است و افراد کمی به این جایگاه رسیدند. دیلمی توانست بدون سر و صدا به این مرحله برسد. او موسیقی دستگاهی و گوشه‌ها را می‌شناخت و خلاقیت هم داشت. دیلمی دارای ادراک درونی نسبت به موسیقی بود. ادراکی که در واقع در سنین بالا به تبلور می‌رسد. ما متأسفیم که او را از دست دادیم چون او در شروع بود. همیشه آرام بود و تواضع و خشوع داشت. او توانایی شخصی داشت و در روح مخاطب تأثیر می‌گذاشت.»
 
او افزود: «ما با خلأ در موسیقی ردیفی دستگاهی رو به رو هستیم و بزرگان و پایه‎گذاران این موسیقی ما را ترک می‌کنند و ما می‌بینیم که صحنه خالی شده است. دلم می‌خواست دیلمی ما را تنها نمی‌گذاشت. آرزویم این بود که او هنرش را به عده‌ای از مشتاقان تعلیم می‌داد. پشتوانه موسیقی ما امروز دارد از دست می‌رود و خلاقیت‌هایی که پایه‌های موسیقی را محکم می‌کند بسیار کم و تقریباً نادر شده است. دیلمی یکی از ستون‌های موسیقی ما بود که جایش خالی است.»
 
«مزدا انصاری» نوازنده پیانو و آهنگساز هم قبل از اجرای یک برنامه به همراه مسعود یکتا گفت: «امشب کار سختی دارم و احساس می‌کنم کاوه اینجا حضور دارد. ما خاطرات زیادی با هم داریم. من در این اجرا سعی می‌کنم به دوست عزیزم ادای دین کنم.»
 
«پریدخت بنان» همسر استاد بناد نیز که در مراسم حاضر بود به علت تألم روحی و بغضی که در سینه از فقدان خواننده‌ای که او آن را پسر خود می‌دانست داشت قادر به سخنرانی نبود.