«اوایل پاییز نود و شش، ترانه‌ای نوشتم به‌نام «بماند». آن را به بابک مروی سپردم تا برایش، یک‌ملودی ریتمیک بسازد. آن‌روزها از «سادس» استقبال شده بود و به‌همین خاطر تصمیم گرفتم بعد از آماده‌شدن ملودی «بماند»، آن را به امیرعباس گلاب پیشنهاد بدهم. ماکت را برایش فرستادم؛ خوشش نیامد.

زمستان نود و شش، آن ترانه و ملودی را به مهدی یغمایی پیشنهاد دادم؛ دوستش نداشت.

اواخر تابستان نود و هفت، از من خواسته شد ترانه‌ای را برای صدای خواننده‌ای تازه‌‌کار آماده کنم. با یکی از نزدیکان او حرف زدم و قرار شد من واسطه شوم تا امیرعباس روی ترانه‌ام، آهنگ بسازد و تنظیم را هم بسپاریم به مهیار رضوان. صدای آن‌خواننده را که شنیدم، یاد «بماند» افتادم. بخش‌هایی از ترانه را تغییر دادم و آن را پس از تأیید خواننده برای امیرعباس فرستادم. چند روز بعد، با ملودی شگفت‌انگیزی مواجه شدم و مهیار رضوان تنظیم را آغاز کرد؛ پروژه طولانی شد. تنظیم مثل ترانه‌نویسی و ملودی‌سازی، یک‌اتفاق جوششی نیست و به زمان و کوشش نیاز دارد. من مهیار را می‌فهمیدم اما قرار نبود که سفارش‌دهنده هم شبیه من باشد.

اواسط پاییز نود و هفت، پس از چند روز ناهماهنگی و جور نشدن زمان برای حضور خواننده در استودیو، به این‌نتیجه رسیدیم که بهتر است قید همکاری را بزنیم. آن‌بخش از دستمزدمان که پرداخت شده بود را به سفارش‌دهنده برگرداندم و برای‌ یکدیگر آرزوی موفقیت کردیم.

اوایل زمستان نود و هفت، امیرعباس تماس گرفت و گفت «بماند» را خودم می‌خوانم! خوشحال شدم. مهیار رضوان تنظیم را جلو برد و نهایتاً با قطعه‌ای مواجه شدیم که خیلی دوستش داشتیم. البته قصه‌ی ما ادامه داشت: من چند کلمه از ترانه را تغییر دادم. گلاب با حمایت و تشویق‌ مهیار ضمیری، برای ضبط ویدئوکلیپ به هند رفت. رضوان هم با انگیزه بالا تنظیمش را کامل کرد.

و بیستم تیر نود و هشت، «بماند» منتشر شد. درباره ترانه‌ای که نوشته‌ام توضیح خاصی ندارم. امیدوارم بعد از پنج ترانه ریتمیکی که روی ملودی‌های امیرعباس نوشتم (سادس، بازم رفت، شاه قلبم، کودکانه و دعوا)، حالا که او روی کلامی غیرریتمیک از من آهنگ ساخته، اتفاق جدیدی بیفتد.

متشکرم از مهدی فلک‌بلند و فرهاد نیکپور برای ساخت ویدئوکلیپ «بماند»؛ در غربت، غوغا کرده‌اند.»