آن روز که «صبا» مردِ جوان را به ساختِ ساز ترغیب کرد، لابد این روزها را پیش‌بینی می‌کرد؛ لابد می‌دانست «ابراهیمِ قنبریِ‌مهرِ‌» در آن زمان جوان، صادقانه و پرعشق زندگی‌اش را وقف هنرش می‌کند و تا زمان هست و زمین هست، خلایی بزرگ در سازسازی ایران را پر خواهد کرد.

استادِ بزرگ، حالا درست 90 ساله است؛ داشتنِ هر سازش برای هر نوازنده‌ای افتخاری بزرگ است و سرمایه‌ای بزرگ‌تر؛ خودش اما در خانه‌ی کوچکِ قدیمی‌اش در شمالِ‌ غربِ تهران سر می‌کند. او اما سرمایه‌ای دارد آنقدر بزرگ که کمتر آدمی را از آن نصیب است. به همین شبِ جشن نگاه کنید؛ به مهری که استادانِ بزرگی چون فرهاد فخرالدینی، هوشنگ کامکار، علی‌اکبر شکارچی و فخری ملک‌پور به او داشتند و همه‌شان آن همه راه را کوبیده بودند و آمده بودند برجِ میلاد به خاطرِ او. به این جمعیت نگاه کنید؛ به این جمعیتی که میان‌شان استادانِ بزرگی حضور داشتند و جوانانی از نسل‌های مختلف؛ اما همه‌شان به احترام استاد ایستادند؛ تصویر را دقیق‌تر که نگاه کنید،‌ اشک‌های بسیاری را بر چشمِ خیلی‌هایی خواهید دید که از این همه بزرگی و احترام به شوق آمده‌اند. عمرِ استاد دراز باشد و سایه‌اش بر موسیقی ایران گسترده که حضورِ افرادی چون او برکت است بر سرِ موسیقی این سرزمین.