صبورم اما آخه این صبوری
تا کی می‌تونه تسکین این دلم شه
بجز عکست که من یاری ندارم
تا کی می‌تونه عکست همدمم شه
یه عمر با حسرت دوریت عزیزم
داره لب هام عکستو می‌بوسه
داره کهنه میشه عکست کجای
داره عکست دیگه کم کم می‌پوسه
چه تصمیمم بدی واسم گرفتی
تو تصمیم ای تو من بی اردادم
تو از وقتی که از این خونه رفتی
همه دارو ندارم رو که دادم
چه سخته وقتی از تو می‌نویسم
تو توآغوش اون غرقی تو خنده
نمیدونی چه دردی داره عشقت
پی عشق جدیدی دل می‌بندی