بله اگر نیم نگاهی به تاریخ موسیقی ایران بیاندازیم موسیقی از زمان قاجار ثبت و ضبط شده است و شروع نت نگاری و آموزش آکادمیک از اواخر دوره قاجار و اویل پهلوی اول است...
اما هنرمندان آن زمان هم از دل و جان خود ساز می زدند حال شنونده قاجار باشد یا پهلوی یا... وقتی علی اکبر شیدا می گوید "امشب شب مهتابه" این شب الان هم هست یا وتی عارف قزوینی " از خون جوانان وطن لاله دمیده" را سرود و ساخت الان هم مصداق دارد.
در موسیقی ملی ایران آنقدر ظرفیت و توانایی وجود دارد که مانکن های یک روزه در آن گم هستند. فروش بلیط و آلبوم خوانندگان پاپ اگر زیاد شد چیزی از اهالی موسیقی ملی کم نمی شود این هدیه صدا و سیما است که سلیقه شنیداری مردم را آنقدر پائین آورده که به هر صدایی می گوئیم خواننده...
می دانم و می دانی که چرا مجوز کنسرت اهالی پاپ چقدر راحت و بی دردسر داده می شود و در هر شهر و شهرستانی می خوانند چون حرف آنها برف است که دمی می نشیند و آب می شود اما حرف اهالی موسیقی ملی ژرف است و برجان می نشیند و به فکر وامی دارد شنونده را. وقتی بسطامی می خواند " ای خطه ایران مهین ای وطن من" تا صد سال دیگر هم از یاد من و ما نمی رود اما فلان خواننده پاپ هی جیغ بزنه " دوست دارم یه عاله هرچی بگ بازم کمه" خوب این چه تاثیری در فکر و روان ما دارد من نمی دانم چرا این خوانندگان پاپ مسائل خصوصی شان را عمومی مطرح می کنند؟؟