می خواستم بگم که محسن چاوشی و روزبه بمانی و حسین صفا با این آلبوم کار خواننده ها و به خصوص ترانه سراها رو از اینجا به بعد خیلی سخت تر و سخت تر می کنه. چون ترانه ها به شدت عالی بودن و موضوعات و بهانه های جدیدی در این ترانه ها وجود داشت مخصوصن ترانه های روزبه. توی ترانه های حسین صفا هم به نظرم پاروی بی قایق از همه زیباتر بود حداقل برای من. ترانه خواب هم به نظرم واقعیت داشت و یه خواب اتفاق افتاده و دیده شده بود و ترانه وصیت رو هم به نظرم خیلی ترانه خوبیه چون آدم با گوش دادنش و خوندنش هر لحظه فک می کنه که آخرین لحظات عمرشه و خیلی آدمو با اتفاقای زندگیش درگیر می کنه و ...
ولی باید بگم که ترک تفنگ سرپر یکی از نقطه های تاریک آلبومه و ترانش به نظرم یکی از بزرگ ترین اشتباهی بود که حسین غیاثی انجام داد و نقطه سیاهی توی ترانه هاش بود. چون فقط کلمات مرتبط کنار هم اورده شده بودن و خود خواننده یه جا به جای تفنگ قرار می گرفت یه جا به جای شکار(گوزن) و یه جا به جای فردی از خونه که تفنگ در اونجا هست.
ولی این ترانه ها نشون داد که یه ترانه سرا یا شاعر به معنای واقعی باید در واقع همه چی بدونه. از تاریخ و ادبیات و نقاشی گرفته تا فلسفه و روان شناسی و جامعه شناسی و خدا شناسی و از همه مهمتر ترانه سرا باید هوش و مغزش برای ریاضی آماده باشه و فوق العاده در این زمینه قوی باشه تا بتونه به زیبایی ترانه رو به صورت یه معما بسرایه البته گاهی