موسیقی ما- سما بابایی: بعضي خواننده ها هستند كه در خاطره و فرهنگ موسيقايي اين مرز و بوم ماندگار شده اند. ماندگار هم مي مانند براي ابد. ‌مازيار بدون شك يكي از اين نام هاست. خواننده اي كه با آن كه عمر چنداني در موسيقي ايران نداشت، اما بسياري از قطعاتش به شكل غريبي در خاطره ها مانده است. از «ماهيگير» گرفته تا «‌ايران ايران» و بسياري قطعات ديگر؛ «اين همه اون دستاتو/ بالا و پايين نکن / لبه بچه ماهي رو با قلاب خونين نکن ماهيگير ماهيگير/ اشک اين بچه ماهي/ توي آب ها نا پيداست / فرياد اون توي آب/ يه فرياد بي صداست». اين ماندگاري اما عجيب نيست. اتفاقي است كه براي بعضي شان رخ مي دهد. خودشان هم مي دانند كه زندگي بازي ديگري دارد با آن ها. متفاوت از آدم هاي ديگر. مثل آن روز در نيمه دوم دهه 1340، زماني كه مازيار هنوز دانش آموز دبيرستاني بود و در ميان دوستانش گفت؛ « شک نکنید من یک روز خواننده معروفی خواهم شد»، پيش بيني او درست از آب در آمد. آن قدر درست كه حالا كه بيش از يك دهه از خاموشي اش مي گذرد،‌ هنوز انتشار اثري از او به عنوان يك اتفاق خاص مطرح است. اين روزها آلبوم «آرزوی فردا»‌ با صداي او توسط شرکت «پژواك هنر» منتشر شده است. این آلبوم چهارمین مجموعه مرحوم مازیار است که توسط شرکت خانوادگي شان منتشر می شود. «آرزوي فردا» شامل قطعاتي چون همسر، باغچه ،آرزوی فردا ،بت ،شهید ،یوسف گمگشته ،سرگشته و پیکره است. اين اثر يكي از مهم ترين آثاري است كه از اين خواننده به بازار موسيقي عرضه شده است. بنابراين شنيدن اثري از خواننده اي كه يكي از تاثيرگذارترين و مهم ترين خوانندگان حوزه موسيقي پاپ است و در عين حال کاملا به ردیف های آواز ایرانی و نواهای مقامی مناطق شمالی کشور آگاهی دارد،‌خالي از لطف نيست. مازيار از معدود خوانندگان موسيقي پاپ است كه در تلفیق گوشه های آواز ایرانی، تحریرهای موسیقی مقامی مازندران و شیوه خوانندگی پاپ تاثير بسياري داشته است. حيف كه او زود رفت،‌ وگرنه مي شد تاثيرات بيش تري از او را در موسيقي معاصر ايران مشاهده كرد.