تُرُش رو

روز اول که می‌‌خندیدی
دِلُمه ز شاخه می‌‌چیدی
میون لشکری از خوبا
کسی‌ غیر مو نمی‌‌دیدی
 
دلُم رنجوره، رفیقُم یارُم
شدم حیرونت اقد نیازارُم
دلُم رنجوره، رفیقُم یارُم
شدم حیرونت اقد نیازارُم
 
ولی‌ امروز دلت سنگینه
پای حرف مو نمی‌‌شینه
دلِ سنگِ ترُش‌روی تو
پرپرِ دلمه نمی‌بینه
 
حواسم پرتِ چشاته یارُم
زلال چشمات کرده گرفتارُم
 
زمستون بود دلدارم نیومد
چراغ شوم تارم نیومد
دلم خوش به بهار پیش رو بود
باهارم رفت و یارم نیومد

قطار اشکم هر شو به راهه
دل داغونم طاقت نداره
رفیقون ببرین خبر به یارم
که یار جونیت چش انتظاره
 
 
شعراز: داوود غلامی شیرازی