شب سکوت کرده و هیچی نمیگه
من دارم توی دلم حرف میزنم
دیگه صحبت نبودن تو نیست
من باید از همه چی دل بکنم
من برام عادت شده تنهاییام
گم شدن تو غربت بی انتها
زدن, به کوچه های بی نشون
حتی این شکستنای بی صدا
شب داره چشماشو رو هم میزاره
هیچ توجهی به دنیا نداره
انگاری خودش نبود بهم میگفت
شبای بعد تو فردا نداره
شبای بعد تو فردا نداره
تو الان یه گوشه ی دنیای و
منم اینور با عذاب, بی کسی
نمیدونم چی میشه عاقبتم
نمیدونم کی به دادم میرسی