از اول نمی‌خواست باور کنه، کسی که خیال منو برده بود
کسی که توو خواب و توو بیداریا، برای نفس‌های من مرده بود
که بارون منم، کویری‌ترین، اگه رود باشه به من می‌رسه
اگه چشمه بود و نبودش منم اگه رود باشه به من می‌رسه
از اول نمی‌خواست باور کنه، که عشقش تموم وجودش منم
که تا آخرین لحظهٔ زندگی، نفس هاش بود و نبودش منم
قبوله که هر کس خدایی داری، خدای من اما قدیمی تره
خدای تو مثل خودت بی‌وفاست، خدای من اما صمیمی تره
خدای تو تردید و ترس ولی، خدایی که دارم پر از باوره
خدایی که مثل کس دیگه نیست، مثل بنده هاش اول و آخره
از اول نمی‌خواست باور کنه، که عشقش تموم وجودش منم
که تا آخرین لحظهٔ زندگی، نفس هاش بود و نبودش منم
اگه اون کویره که بارونشم، اگه رود دریای بیخواب شم
اگه چشم کوهم به جوشیدنش، بگو برکه باشه که مهتابشم