موسیقی ما - آن‌روزها که «محمد معتمدی» جوان در کنسرت‌های لطفی ظاهر شد و آن صدای گرم و صاف که از کشفیاتِ مجید درخشانی بود، شنیده شد؛ همه بارِ دیگر به این نکته صحه گذاشتند که پیرمرد عجب آینده‌نگر است برای موسیقی این سرزمین و هم‌چنان در حالِ کشفِ صداهای جدیدِ خوش. اگر لطفی زنده می‌ماند و آن‌همه ناگهان پر نمی‌کشید، لابد سرنوشتِ «محمد معتمدی» نیز با حالا فرق داشت. (نمی‌گوییم بهتر یا بدتر، می‌گوییم متفاوت)

خواننده‌ی آن زمان جوان‌تر از حالا،‌ در این سال‌ها با خیلی بزرگانِ دیگر نیز هم‌راه شد (فرهاد فخرالدینی و حسین علیزاده و مجید درخشانی) و با بسیاری از آهنگ‌سازان جوان کار کرد و هنوز هم راهی طولانی دارد برای خلق و آفرینشِ هنری‌اش.

برای همین هم هست که نمی‌شود او را هنوز از نظرِ هنری قضاوت کرد، معتمدی به اندازه‌ی همان راهی که رفته، راه پیش‌روی دارد؛ اما می‌توان از خواننده‌ای گفت که در تمام این سال‌ها برخلافِ جریان آب حرکت کرده، خود را وارد هیچ گروهی نکرده و تنها در دنیای نگاهِ خود سیر کرده است. او برخلافِ بسیاری دیگر از هنرمندان، مصلحت‌اندیشی‌های رایج را ندارد و هر جا که لازم بوده، حرف‌هایش را زده و راهش را رفته. (به همین گفت‌وگو نگاه کنید لطفا). او در همین گفت‌وگو از نامهربانی جامعه‌ی موسیقی می‌گوید. از تمام شدنِ دورانی در موسیقی و شروعِ دورانی دیگر و آن‌گاه که در برابر این سوال قرار می‌گیرد که آیا برای موسیقی کلاسیکِ ایرانی نگران است، می‌گوید: «باید برای همه چیز نگران بود؛ برای موسیقی هم»