دنیا بهم ثابت کرد که آخر
چیزی که باید یه روز اتفاق می‌اُفته
گاهی یه اشتباه ظاهراً کوچیک
مث یه آتیش به جون باغ می‌اُفته

هر کی رسید بی‌اعتمادم کرد
هر کی که رفت یه چیزی یادم داد
اینقدر چِشَم از آدما ترسید
شوق رسیدن از سرم افتاد

دنبال معجزه بودم اگه اعتماد کردم
اگه هر چی سرم اومد، صبرمو زیاد کردم
از خودم پا پس کشیدم، از یقین به شک رسیدم
بس که دورم زدن آخر، دورشونو خط کشیدم

برم یا بمونم؟
هنوزم همونم –
که دلتنگ خونه‌ست
کجاست راه خونه‌م
من
راهی ندارم
پناهی ندارم
به جز بی‌گناهی
گناهی ندارم

گره‌ی کوره‌ دلم ولی صبوره دلم
وسط جمعه ولی از همه دوره دلم
گاهی به دلتنگیاش نمی‌رسه زور دلم
اگه اینقد بی‌تفاوت شده مجبوره دلم

گره‌ی کوره‌ دلم، ولی صبوره دلم
وسط جمعه ولی ساکت و مهجوره دلم
گاهی به دلتنگیاش نمی‌رسه زور دلم
اگه اینقد بی‌تفاوت شده مجبوره دلم

برم یا بمونم؟
هنوزم همونم –
که دلتنگ خونه‌ست
کجاست راه خونه‌م؟
من
راهی ندارم
پناهی ندارم
به جز بی‌گناهی
گناهی ندارم
گناهی ندارم