موسیقی ما - در پی انتشار یادداشتی با عنوان "استعفای دیرهنگام (یادداشت هوشنگ کامکار درباره‌ی علی رهبری و خداحافظی‌اش از ارکستر سمفونیک تهران)" در سایت موسیقی ما، علی رهبری، رهبر و مدیر‌هنری سابق ارکستر سمفونیک تهران جوابیه‌ای را جهت انتشار برای سایت موسیقی ما ارسال کرده است، که متن این جوابیه را عینا و بدون تغییر در زیر می‌خوانید:

آقای کامکار

حقیقتا که شما با بی‌انصافی و بسیار نا‌عادلانه نوشته‌اید.

شما اگر نامه نوازندگان ارکستر را ببینید حتما خجالت خواهید کشید ومن به ناچار چند ایمیل از آن‌ها را برایتان ضمیمه می‌کنم.

اما چندی پیش بود که شما فرمودید که ما به هر کشوری که رفتیم آقای رهبری را می‌شناختند. با این اوصاف شما می‌فرمایید آیا آقای رهبری می‌تواند با این شرایط جایی کار کند؟ هفته آینده کنسرت بسیار بزرگی به مناسبت همکاری ۳۶ ساله با ارکستر فیلهارمونیک اسلوواکی خواهم داشت، شما کدام ایرانی را می‌شناسید که حتی یکبار با حقوق، به ارکستر‌های حرفه‌ای در این سطح دعوت شده باشد؟

چرا حالا که دوستان پشت پرده و اسپانسرهای برنامه‌هایتان را به صورت واقعی به مردم معرفی کرده‌ایم عصبانی شده‌اید؟ شما عصبانی شده‌اید به این علت که اقای رهبری نیازمند بودن در هیچ باندی نیست و تا به حال هم نمی‌دانستید با ایشون چه بکنید، اکنون امید این را پیدا کرده‌اید که شاید من به ایران نیایم! نوشته‌اید اقای رهبری موسیقیدان خوبی هستند ولی خود بزرگ‌بین هستند!

چه توقعی دارید، آِیا باید خود را پیش کسانی که هیچ تجربهٔ درست و اصولی در مورد ارکستر سمفونیک ندارند کوچک کنم؟ به راستی که نمی‌دانم منظورتان چه بوده است، چون شما با ما اصلا کاری نداشته‌اید که این بزرگی را حس کرده باشید! شما‌‌ همان کامکاری هستید که چندین بار ایمیل‌های زیبایی با قطعاتتان برای من به اتریش فرستادید حالا که دیدید نتیجه نداشته است یک همچنین راه و رسم بی‌اخلاقی را پیش گرفته‌اید.

باید از استادتان آقای «مصطفی پورتراب» بپرسید که در ده‌ها تمرین ارکستر شرکت داشته‌اند و به کنسرت‌ها هم آمده‌اند که اقای رهبری با نوازندگان چه اخلاقی دارند نه از نوازندگان اخراجی و یا برادرتان که جزو اولین نوازندگانی بودند که با این دیسیپلین و سبک کار نمی‌توانستند خودشان را وفق بدهند.

برادری که در تمرین‌ها خسته بودند و طور دیگری عادت به کار داشتند و وقتی با احترام و محبت می‌پرسیدم چرا دیر آمده‌اید و یا چرا غایب بوده‌اید، می‌گفتند مسائل شخصی دارم و من هم با احترام با ایشان رفتار می‌کردم، برادری که نوازنده‌ها می‌گویند پیش از این هر وقت که تمایل داشتند به ارکستر می‌آمده و همکاری می‌کردند و کسی نیز جلودارشان نبود ولیکن با این وجود ما برای ایشان احترام خاصی قائل بودیم و بزرگداشت نیز گرفتیم.

چرا از قول نوازندگانی که با عشق با اقای رهبری ماه‌ها کار کرده‌اند، نمی‌نویسید؟ شما نمی‌توانید بنویسید که این جوانان به چه سطحی رسیده‌اند چون اصلا کار ان‌ها را ندیده‌اید!

جناب استاد کامکار این نوازندگان‌‌ همان شاگردان خودتان هستند! شما از دفتر موسیقی عصبانی بودید که قرارداد شما را به عنوان عضو شورای ارکستر سمفونیک تهران لغو کرده است و حالا دوباره موقعیتی می‌بینید که دل بنیاد غیر حرفه‌ای رودکی را به گونه‌ای به امید رسیدن به این آرزو بدست بیاورید!

راستی شما در چند تمرین ارکستر سمفونیک شرکت داشته‌اید تا ببینید اقای رهبری با این ۷۵ نفر چه رفتاری دارد؟

شما که خودتان را جزو علاقه‌مندان ارکستر سمفونیک می‌دانید چرا به همراه چند نفر دیگر از دوستانتان به کنسرت‌های ارکستر سمفونیک نیامده‌اید؟

زمانی که من از اکادمی موسیقی وین بالا‌ترین مدال اهنگسازی را دریافت کرده بودم و قطعه «نوحه‌خوان» را نوشته بودم،‌‌ همان زمانی که شما در ارکستر ما ویولن می‌نواختید و من ۳ سال رهبر شما بودم، شما از اهنگسازی حتی صحبت هم نمی‌کردید و فکر هم نمی‌کردید با من روزی اینطور حرف بزنید. شما که دوستدار ما بودید چطور شد که به ناگهان دشمن ما و دوست بنیاد رودکی شده‌اید؟

حالا که دیدید اقای رهبری دوستان اسپانسری شما را در رسانه‌ها معرفی کرده است می‌خواهید از این آب گل الود ماهی بگیرید. شما با ما اصلا هیچ ارتباطی نداشته‌اید که بفهمید من خودبزرگ بین هستم یا خیر.

در یک مورد حق دارید که من حتما خود کوچک بین نیستم! در سخنانتان می‌فرمایید اقای رهبری را از اردوی رامسر می‌شناسم سپس در ارکسترشان نوازندگی می‌کردم بعد ایشان رفتند و تجربه‌هایی به دست آوردند. نمی‌نویسید ایشان را در سن ۲۵ سالگی از اتریش به ایران دعوت کردند و رییس هنرستانی بودند که شما در آن درس می‌خواندید، زمانی که اقای رهبری ۳ سال تمام رییس استادانی واقعی چون پایور، حنانه، مسعودیه، استوار، دهلوی، شهنازی، پورتراب و ده‌ها استاد دیگر بودند و همه وهمه به ایشان احترام می‌گذاشتند.

نگفته‌اید‌‌ همان سالی که ایشان ما را ترک کردند مدال طلای مسابقات جهانی رهبری ارکستر در فرانسه را برای کشور ایران بدست اوردند!

نگفته‌اید ایشان را فورا به بزرگ‌ترین ارکستر‌های سمفونیک دنیا مانند برلین، وین، پاریس آمستردام توکیو تورونتو وبیش از ۱۰۰ ارکستر دیگر دعوت کردند.

نمی‌گویید ۱۲ سال در پایتخت اروپا مدیر ارکستر فیلارمونیک بروکسل بودند و بعد از ان در پراگ، مالاگا و زاگرب هم مدیر بودند.

نمی‌گویید اقای رهبری تنها رهبری ایرانی است که به این درجات رسیده است.

نمی‌گویید اقای رهبری از همه موقعیت‌های کاریش چشم پوشی کرد و به مملکت خود آمد تا خدمت کند.

نمی‌گویید علی رهبری ۳۷ سال پیش برای اولین بار آثار آهنگسازان ایرانی را در نورنبرگ آلمان ضبط کرد و برای اولین بار به بازار بین المللی وارد کرد.

نمی‌گویید وقتی آقای رهبری چند ماه پیش قطعات اهنگسازان ایرانی را برای شرکت ناکسوس ضبط می‌کرد، شما حتی به برادرتان اجازه هم ندادید قطعه‌ای برای ضبط بفرستد و شما خود نیز ناراحت بودید که چرا درکنار چند تن دوستان دیگر نیستید و درعوض نامتان کنار بیش از ۱۷۰ اهنگساز ایرانی قرار گرفته است. آهنگسازانی که همگی بدون چشم داشت مالی آثار خود را به ارکس‌تر تقدیم نمودند و لازم به بیان است که به صورت غیرمستقیم بنده متوجه شدم که شما پیش از ضبط اثرتان فرمودید که بنیاد رودکی اول باید تماس گرفته و مسائل مالی را با شما حل کند.

حالا چه کسی خود بزرگ بین است؟

طرز نوشتن شما شبیه به افرادی است که در این شهر خود را بزرگ‌تر از آنی می‌دانند که هستند.