موسیقی ما - جواد رهبر: دین مارتین با اصالت ایتالیایی-امریکاییاش وقتی در سن 78 سالگی درگذشت، سه عنوان مهم را یدک میکشید؛ او خواننده، بازیگر سینما و کمدین بود و طی دهههای پنجاه و شصت در هر سه مورد هم به اوج شهرت و محبوبیت رسیده بود.
در عالم خوانندگی در کنار غولهایی چون فرانک سیناترا، سامی دیویس جونیور و رفقای دیگرش گروه اسطورهای «رَت پَک» را تشکیل داد و در هیبت سولو هم کلاسیکهایی مثل «ولاره» و «مامبو ایتالیانو» را خواند.
وقتی جلوی دوربین میآمد، نتیجهاش میشد فیلمهای ماندگاری مثل «ریو براوو» (1959) که در آن نقش هفتتیرکشی را بازی میکند که مصمم شده الکل را کنار بگذارد، که در مقایسه با زندگی واقعی او خیلی هم بیربط نبود.
یک بخش مهم حضور سینماییاش هم به همکاریهایش با جری لوئیس از سال 1946 تا 1956 مربوط میشد؛ مارتین آدم عاقل زوج بود و لوئیس قاچِ کمدین ماجرا. گذشته از تمامی اینها، مارتین خودش هم یک کمدین قهار بود و برنامههای مختلف موفقی اجرا کرد.
روزگاری درباره لوئیس گفته بود: «جری به نقطهای رسید که به خودش گفت که من فوقالعادهام، درست مثل چارلی چاپلین! از آن به بعد، هیچ کسی نتوانست چیزی به او بگوید. او خودش همه چیز را میدانست.» این آفتی بود که مارتین معتقد بود خودش گریبانگیرش نشده است.
افزودن یک دیدگاه جدید