بیش از ده سال است عکس بزرگی از استاد پایور بر دیوار اتاقم زده ام. عمویم شاگرد مکتب استاد پایور بود و از محضر هنرمند بزرگ، سعید ثابت و چند جلسه ای نزد خود استاد پایور بهره برده.از هنگامی که کودکی خردسال بودم نام پایور در خانواده ی ما آورده می شد و عکس او بر دیوار خانه ی عمویم بود. بزرگتر که شدم خود دریافتم پایور کیست و چه تاثیری در موسیقی گذاشته. پایور تنها نوازنده ی سنتور نبود. در دوره ی او گروه نوازی موسیقی ایران به نقطه ی اوجش رسید.

 آن کسانی که به عنوان همکار سالها در کنارش می نشستند و ساز می زدند در واقع شاگردانش بودند که از برترین شاگرد صبا می آموختند. البته امروز نه حوصله ی بحث تخصصی ست نه مجال آن؛ در مورد پایور همین بس که او  هنرمندی به معنای واقعی تاثیرگذار بود. هنرمندی که کسانی مانند مرحوم استاد پرویز مشکاتیان بی درک مستقیم کلاس و مکتبش، چه در آهنگسازی چه در گروه نوازی چه سرپرستی گروه و چه سنتور نوازی،همواره تحت تاثیر پایور بودند.

 اگر چه پایور دراثر سکته ی ۱۱ سال پیش فعالیت هنری اش کنار گذاشته شده بود اما رفتن او به مانند از دست دادن سایه ای از سر موسیقی ایران است. با رفتن فرامرز پایور و پرویز مشکاتیان، نمایندگان شاخص دو دوره ی موسیقی از دست رفتند و این سوال در ذهن پیداست که چه کسی می تواند از میان این خیل سنتور نوازان به جایگاه این بزرگان نزدیک شود.

دانلود قطعه‌ی تصویری تمرین دشتی از ساخته‌های استاد صبا  با اجرای مرحوم حسین تهرانی، مرحوم استاد فرامرز پایور و استاد رحمت‌اله بدیعی