در غیبت حتا یک نشریه‌ی مخصوص موسیقی که متمایل به دو طرف بام نباشد (یعنی نه به زردی بزند و نه از آن‌ور آن‌قدر تخصصی باشد که پدر صاحب بچه‌ی علاقه‌مند به موسیقی را دربیاورد و برای ورق زدن‌اش نیاز به دوره کردن پیشاپیش کتاب تئوری موسیقی پورتراب باشد!)؛ در نبود رسانه‌یی که نه به متهوعی «ایران‌موزیک» باشد و نه مثل صدا‌ و ‌سیما به‌طور کل موسیقی‌دان و خواننده و ترانه‌سرا را داخل آدم به حساب نیاورد و نوازنده را مجبور کند چون کسی که به کار قبیحی دست می‌زند (از نوع دست‌شویی کردن‌های کنار بزرگراه!) پشتِ گُلی، گلدانی یا بخشی از ماکتِ برنامه اقدام به درآوردن صدای سازش کند؛ در هنگامه‌ای که موسیقی ما ویترین و عرضه‌گاهی ندارد و صفحه‌های موسیقی را باید در کنار آدامس و فال حافظ از دست‌فروشان پشت چراغ قرمزها خرید... وجود یک سایت اینترنتی که پناه‌گاه و خبررسان اهالی موسیقی باشد اتفاق مبارکی است. این اتفاق آن‌وقت مبارک‌تر می‌شود که سایت یاد‌شده آن‌قدر پوست کلفت باشد که تولد یک سالگی خود را هم ببیند و هم‌چنان به ادامه‌ی این‌راه امیدوار باشد و علاقه‌مند.
پس عجالتن این اتفاق مبارک را به فال نیک می‌گیرم و به گردانندگان‌اش عرض خسته نباشید دارم و تبریک، اگرچه در روز و روزگاری نفس می‌کشیم که به قول شاملوی بزرگ: در پس پاسخ و لبخند، دلِ خندانی نیست... اما وجود این سایت و سایت‌هایی این‌چنین (که خدا زیادشان کند!) غنیمتی است برای موسیقی بی‌پناه و ناشنیده گرفته‌‌شده‌ی ما که هم‌چون کارورزان‌اش لج‌بازانه به حیات خود ادامه می‌دهد. موسیقی‌ای که به اقسام مختلف محدود شده و صدای‌اش از پس دهان‌بند به گوش می‌رسد اما هنوز و همیشه باید به بالیدنش امید داشت چرا که به قولی، آدمی به امید زنده است.
«موسیقی ما» برای شخص من رسانه‌ای است که هرازگاهی برای گرفتن خط و خبری از اوضاع موسیقی به آن سر می‌زنم و خودم هم چندباری اخباری که می‌خواستم همه‌گانی شوند را از طریق آن منتشر کرده‌ام. پس خود را در جشن یک سالگی‌اش شریک می‌دانم و به رسم جشن تولد‌های معمول، ترانه‌ی همیشگی را برایش زمزمه می‌کنم که‌:
بیا شمعا رو فوت کن
که صد سال زنده باشی...!