موسیقی ما- فستیوال موسیقی تهران در حالی شب گذشته (۱۲ شهریورماه) در عمارت مسعودیه تهران آغاز شد که استاد حسین علیزاده و گروه هم آوایان شب خاطره انگیزی را برای حاضران در مسعودیه رقم زدند. عمارت مسعودیه تهران به عنوان یکی از بناهای زیبا و قدیمی تهران میزبان مخاطبانی بود که برای شنیدن نوای موسیقی گروه هم آوایان در آن محل حضور داشتند.

بر طبق عادت مرسوم در برگزاری کنسرت‌ها، کنسرت حسین علیزاده و گروه هم آوایان نیز با بیش از ۳۰ دقیقه تاخیر آغاز شد. پیش از آغاز کنسرت طناز طباطبایی بازیگر سینما و تلویزیون برای خواندن متنی که خانه موسیقی در راستای حمایت از حقوق کپی رایت در اختیارش قرار داده بود به روی صحنه حاضر شد. این بازیگر با قرائت متن مورد نظر آغاز به کار فعالیت کمپین «من از موسیقی حمایت می‌کنم» را هم زمان با افتتاح فستیوال موسیقی تهران اعلام کرد.

در ادامه و با تشویق حضار، گروه هم آوایان روی صحنه حاضر شدند. برنامه استاد علیزاده و گروهش در دو بخش ارائه شد.

پیش درآمد بیات ترک به عنوان اولین قطعه بخش اول به مرحله اجرا درآمد. استاد علیزاده کار را آغاز کرد و در ادامه فضا برای اجرای ساز و آوازی در همین مایه و با شعری از سعدی فراهم شد. سیامک جهانگیری که به عنوان نوازنده نی در گروه حضور داشت خط محوری را ترسیم می‌کرد و صبا علیزاده و سینا جهان آبادی به عنوان نوازندگان کمانچه او را همراهی می‌کردند. در ادامه محمد معتمدی خواننده جوان و موفق کشورمان با خواندن بیت «ای ساربان آهسته ران کارام جانم می‌رود» آواز خود را آغاز کرد.

معتمدی از‌‌ همان ابتدا تحریرهای چرخشی، مالشی، پاساژ، کاهشی و افزایشی خود را ارائه داد. جهانگیری نیز جواب آواز‌ها را به صورت دقیق و زیبا ارائه می‌داد. اجرای این قطعه با فرود جهانگیری به پایان رسید.

در ادامه حاضرین در عمارت مسعودیه شنونده چهارمضراب ساخته استاد علیزاده بودند. همه اعضای گروه در اجرای این قطعه حضور داشتند. با پایان یافتن اجرای چهارمضراب نوبت به ساز و آواز دیگری با شعر سعدی شد. این ساز و آواز با خواندن معتمدی آغاز شد و در ادامه سیاوش برهانی نوازنده بم تار جواب آواز داد. صدای معتمدی با خواندن بیت «با آن همه بیداد او، در سینه دارم یاد او» به اوج خود رسید. در این قسمت معتمدی تحریرهای موجود در صدایش را به گوش حاضران در عمارت رساند. جواب آواز در این قسمت بر عهده نوازندگان بم تار و کمانچه بود. تحریرهای معتمدی در این قسمت شباهت زیادی به خواننده پر آوازه ایرانی اقبال آذر (اقبال السلطان) داشت.

خواننده آلبوم سراسر مه در قسمت‌های مختلف اجرای شب گذشته با حرکات دست و پرفرومنس مخصوص به خود بر روی واژه واژه شعرهای ارائه شده تاکید می‌کرد. با فرود معتمدی و در ادامه نوای تار استاد علیزاده ساز و آواز دوم بخش اول نیز به پایان رسید. اما سرپرست گروه هم آوایان اتمام ساز و آواز را به آغاز تصنیف دیر فانی متصل کرد. در ادامه بقیه اعضای گروه هم او را همراهی کردند. صدای معتمدی در مسعودیه پیچیده بود. ابیات مولانا از دهان او خارج می‌شد:‌ای آنکه بر اسب بقا... از دیر فانی... می‌رو چون عقل دانه چین... تو جان جانی می‌روی.... گروه در این قسمت با خواننده هم خوانی کردند. در انتهای تصنیف دیر فانی معتمدی در چند گام بالا‌تر صدای خود را به گوش مخاطبان رساند و به این ترتیب بخش اول کنسرت حسین علیزاده و هم آوایان به پایان رسید.

۱۵ دقیقه استراحت گروه فرصت خوبی بود تا از هوای مطبوع موجود در عمارت استفاده کنید اما نکته قابل انتقادی که به چشم می‌خورد صندلی‌هایی بود که برای خبرنگاران در نظر گرفته شده بود. بر خلاف معمول آخرین ردیف صندلی‌ها به اهالی رسانه اختصاص داده شده بود.

با اتمام مدت ۱۵ دقیقه گروه به با تشویق حاضرین به روی سن آمدند. قطعه سماع با شعری از سلمان ساوجی آغازگر برنامه در این بخش بود. نکته جالب در این بخش آنکه صبا علیزاده در این پارت از اجرا گروه هم آوایان را همراهی نمی‌کرد. معتمدی در اجرای این قطعه هم صدای آماده خود را به رخ می کشید و کلمات را به خوبی ادا می‌کد. علیزاده که در این بخش شورانگیز به دست گرفته بود با زخمه‌های تندی که به ساز وارد می‌کرد نمایه‌هایی از موسیقی خراسان را به یاد شنونده می‌آورد. با فرود استاد علیزاده این قطعه نیز به پایان رسید.

مثنوی قطعه بعدی بود که روی شعری از حضرت مولانا ارائه شد. گر جان عاشق دم زند، آتش بر این عالم زند... لحن رک آواز معتمدی و جواب آواز‌هایی که با شورانگیز استاد علیزاده آغاز شد و در ادامه جهانگیری هم برای ارائه جواب آواز به همراهی استاد علیزاده آمد. نه نای ماند نه نی... در این قسمت نوازنده نی سکوت کرد کمانچه جهانگیری ادامه جواب آواز را به عهده گرفت. معتمدی با ارائه مصرع «حق آتشی افروخته...» فرود آمد و مثنوی هم به پایان رسید. سرمستی به عنوان قطعه بعدی فضا را دیگرگون کرد. اجرای چنین قطعه‌ای با پاسکاری‌های بین ساز‌ها نام این قطعه را با مصما‌تر جلوه می‌داد. سرمستی....

بداهه نوازی علی بوستان با سه تار، اضافه شدن صدای ساز استاد علیزاده و زخمه‌هایی که به تنبیه ساز شباهت زیادی داشتند بخش بعدی بود که اجرا شد.

از جمله قطعات جالب و البته خاطرانگیزی که شی گذشته در مسعودیه شنیده شد دل دیوانه نام داشت. تصنیفی که روی شعر باباطاهر و توسط استاد حسین علیزاده ساخته شده بود. مخاطبان آواز ایرانی اجرای این تصنیف را با صدای استاد شجریان در کنسرت همنوا با بم به خوبی در یاد خود سپرده‌اند. در آن اجرا استاد کیهان کلهر کمانچه می‌نواخت و همایون شجریان علاوه بر نوازندگی تنبک در خواندن آواز با استاد محمدرضا شجریان همراهی می‌کرد. نکت جالب در مورد اجرای معتمدی این بود که این خواننده جوان تصنیف را با لحنی که به شعر شاعر لر کشورمان شباهت بیشتری داشت ارائه داد مثلا به جای بارَش در «هر آن نخلی که بارش پر ثمر بی» خواند: بارِش که در گویش لری شیه رایج تری است. برخی از مخاطبان به قدری از اجرای این تصنیف به وجد آمده بودند که شروع به تشویق گروه کردند اما استاد علیزاده بلافاصله سراغ اجرای قطعه هنگام با شعری از نیما یوشیج رفت. علیزاده شورانگز نواخت و نی جهانگیری به همراه او آمد. در ادامه قیچک و کمانچه هم توسط نوازندگان گروه به صدا درآمدند. معتمدی خواند: هنگام که گریه می‌دهد ساز.... طراحی و ساخت‌ این قطعه واقعا حالات مغموم کننده شعر نیما را در دل داشت. حتی در یکی از قسمت‌های شعر از واژه «خشم» وجود دارد لحن معتمدی و البته ساز نوازندگان این حالت را به خوبی تداعی می‌کرد. این قطعه هم به پایان رسید و باده توئی به عنوان آخرین قطعه مورد نظر برای اجرا در مسعودیه آغاز شد. یار مرا غاز مرا..... و دوباره همخوانی گروه در مصرع خواجه نگه دار مرا. با پایان یافتن اجرای این قطعه استاد علیزاده و اعضای گروه هم آوایان جلو‌تر آمدند و به احترام حاضران در عمارت مسعودیه تعظیم کردند. تشویق حاضران در عمارت گروه را همراهی کرد.

گفتنی است گروه هم آوایان در این اجرا را استاد حسین علیزاده (سه تار و شورانگیز)، محمد معتمدی (آواز)، علی بوستان (سه تار)، سیامک جهانگیری (نی)، سینا جهان آبادی (کمانچه)، صبا علیزاده (کمانچه)، رادمان توکلی (تار)، سیاوش برهانی (بم تار)، محمد انشائی (قیچک) و احمد مستنبط (تنبک) تشکیل می‌دادند.