موسیقی ما - «یه آلبوم امروز خریدم، پایه باشین گوش کنیم.» هیچ‌کس حتی انرژی مخالفت هم نداشت. لحظاتی بعد، موسیقی آشنا با کلامی غریب پخش شد. کم‌کم سرها شروع به تکان خوردن کرد و این جنبش، تن و جان برخی از حاضران را فرا گرفت. سه آهنگ از آلبوم پخش شد و جنبندگان جمع، جویای نام و جغرافیای گروه شدند. آن کلام غریب، به فضای آن جمع دوستانه‌ی خسته و بی‌حال آمد؛ آن سکوت سنگین و نگاه‌های خالی را رمق بخشید. «کاکوبند»، انرژی و نشاط را به آن جمع خسته «دعوت» کرد.
 
سخن از «دعوت» است. آلبومی که شاید برجسته‌ترین نکته‌اش استفاده از زبانی جدید و ناشناخته است. آهنگ‌ها همه کلام دارند، اما ترانه‌ای در کار نیست. شاید عباراتی مثل «I like» یا «No way» شنیده شود که حسی آشنا را در شنونده القاء کند، اما در نهایت با یک زبان «من درآوردی» مواجه‌ایم؛ زبانی با کلماتی بی‌معنا. شاید هم یک‌جور زبان رمزی باشد که تنها اعضای گروه (برادران صرافی‌مهر؛ نیما و پویا) مفهوم‌اش را بدانند. هرچند چنین پدیده‌ای در موسیقی ایران بی‌بدیل نیست؛ پیش از این هم یک خواننده «لس‌آنجلسی» در کارهایش از زبان ساختگی استفاده کرده بود. کاکوبند اما این نوع زبان را با خوانشی پراحساس و ترکیبی از ملودی‌های فرهنگ‌های موسیقایی گوناگون همراه کرده است. وقتی با صدای خواننده روبه‌رو می‌شوی، گویی خواننده جیپسی‌کینگز با لهجه جنوبی، یک ترانه‌ انگلیسی می‌خواند. همین بسته‌بندی جذاب و جسورانه از جنوب ایران، هند، آفریقا و اروپا شاید نقطه قوت اصلی آلبوم به شمار آید.
 
نکته جالب دیگر، تأثیرگذاری ریتم‌ها است. حتی اگر خودآگاه، آهنگی را به پس‌زمینه تبعید یا سلیقه موسیقایی آن را طرد کند، بدن بازهم ارتباط مستمرش را با موسيقي حفظ می‌کند. گروه در برخورد با فرم‌ها بسیار ساده و سرراست عمل کرده و صداهای به کار رفته در آهنگ‌ها (به‌ویژه کوبه‌ای‌ها) تمبری نزدیک به هم دارند. آلبوم هفت قطعه دارد که تفاوت شاخصی با یکدیگر ندارند. در کل، «دعوت» را می‌توان یک آلبوم دنس‌پاپ دانست که سراغ گوشه‌هایی از موسیقی «ملل» می‌رود.
 
«کاکوبند» می‌تواند مخاطبان وسیع و متنوعی را زیر یک سقف جمع کند؛ افرادی با سلايق موسیقایی متفاوت. برای طرفدران پاپ جریان اصلی ایرانی، هواداران گروه‌های موسوم به «تلفیقی»، علاقه‌مندان به موسیقی دنس، دوست‌داران موسیقی جنوب و حتی برخی از راک‌بازها (به قصد تفریح البته) آلبوم «دعوت» می‌تواند جالب باشد. حتی اگر سلیقه مشکل‌پسندی در موسیقی دارید، در موقعیت‌هایی که با دوستان غیرموزیک‌بازتان هستید و در موقعیت‌های جمعی، کاکوبند گزینه مناسبی است. اگر از آن دسته افرادی هستید که دوست دارید همراه با موسیقی و به کمک آن درباره زندگی فکر کنید، بهتر است سراغ گزینه‌های دیگری بروید.
 
نشانه‌هایی مانند لوگوی انگلیسی گروه و طراحی لباس‌های اعضا در تیزر تصویری نشان می‌دهد گروه، تلاشی آگاهانه در استفاده بدوی از موسیقی دارد تا بدون‌واسطه و معنا، مخاطب را درگیر کند. حتی می‌توان برداشت کرد که خواننده‌ هنوز زبانی برای استفاده از کلمات معنی‌دار نیاموخته است. نبود مضمون و معنا، آزادی و تنفسی می‌دهد تا شنونده لحظاتی را در «حال» سپری کند. موسیقی کاکوبند متناسب با موقعیتی است که در «گذر» باشید؛ گذر از مکانی به مکان دیگر یا از لحظات جدی و عمیق زندگی به کمی سرخوشی و نشاط. اگر مواجهه با این آلبوم در زمان و مکانی مناسب باشد، به سختی می‌توان برابرش موضعی منفی گرفت.
 
در کل، ساختار آلبوم «دعوت» به گونه‌ای است که مخاطب در برخورد اول در برابرش مقاومتی نمی‌کند.  کاکوبند در عرصه رسمی موسیقی ایرانی تجربه‌ای است جدید و ایده‌های به کار رفته در این آلبوم قابلیت گسترش دارد. کاکوبند شاید عالی نباشد، اما وجودش در موسیقی ایرانی خوشحال‌کننده است و نوید‌بخش.
 

*** مشخصات آلبوم

عنوان: دعوت
آهنگساز: کاکوبند
تنظیم: نیما صرافی‌مهر
میکس و مسترینگ: نیما صرافی‌مهر
گرافیک و عکس: اشاره نشده
ناشر: هنر اول پردیسان پاسارگاد
زمان انتشار: مرداد 1394

 

نویسنده و متنقد موسیقی	ستاره
علیرضا ایران‌نژاد
امیر بهاری
مجید رئوفی
حسین سلیمی
سیامک قلی‌زاده
مهدی عزیزی
حمیدرضا منبتی
امیرحسین ناظم‌زاده
آرش نصیری