موسیقی ما - نزدیک به یک سال است که ما ـ منتقدان وضعیتِ صنفی موسیقی کشور و به تبع آن عملکرد خانه موسیقی به عنوان نهادی که ادعا می‌کند صنفی است ـ مطالبات خود را از جمع‌های خودمانی به صحن عمومی جامعه آورده‌ایم. این عمل حق هر دو طرف بود؛ ما و صحن عمومی اجتماع. زیرا نزدیک به پانزده سال آزمودنِ بی‌ثمرِ راه‌های مرسومِ کدخدامنشانه و ریش‌سفیدانه ـ که در اتاق‌های خانه‌ی موسیقی و جمع‌های حرفه‌ای، اما بی‌الزامی قانونی، صورت می‌گرفت ـ طاقت‌مان را طاق کرد.

این بی‌طاقتی، اما، به بی‌منطقی و بی‌قانونی و بدخواهی‌مان نکشاند. از جلسات «ضرب اصول»ِ خرداد ۹۴ تا امروز و این نامه‌ی سرگشاده، هزارچمی از بی‌تجربگی و ناروایی و هیجان و نامروتی در پیش روی‌مان بود، که به خرد و صبر و ادب در پیمودنش کوشیدیم. نامه‌های جمعی‌مان به گردانندگان خانه، پیشقدم شدن در درخواست برگزاری جلسات نقد در خودِ خانه، درخواست از بازرس خانه برای رسیدگی به آنچه تخلف می‌دانستیمش، شکایت جمعی به هیئت نظارت بر مؤسسات فرهنگی‌ـ هنری به پیشنهاد خودِ معاون محترم هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی آقای علی مرادخانی با وعده رسیدگی شخصی به آن، نامه‌های متعدد به شخصِ وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی، شرکت در جلسات مذاکره با مشاوران محترم وزیر، معاونت محترم امور هنری و دبیر هیئتِ نظارتِ فوق‌الذکر و مسئولین دایره‌ی حقوقی وزارتخانه تنها بخشی از راهی است که پیمودیم. عناوین همین چند فقره هم نشانگر تلاش ماست بر حل اختلافات از مسیری منطقی، دوستانه و البته مسئولانه و قابل اعتماد. برای ما وزارتخانه، هم به سبب تصریح قوانین شورای عالی انقلاب فرهنگی و هم به سبب حُسن ظنی که شایسته‌ی هر تعاملی است، مهم‌ترین و دستِ‌اول‌ترین ملجائی بود که می‌بایست در رفع انبوه بی‌اعتمادی‌ها می‌کوشید. این وعده‌ی صریح و علنی آقای مرادخانی معاونت محترم امور هنری، در حضور دبیر هیئت نظارت و رئیس دایره‌ی حقوقی وزارتخانه، بود که هیئت مدیره‌ی خانه‌ی موسیقی موظفند به برگزاری انتخابات در سایه‌ی هیئت نظارتی مرضی‌الطرفین و متشکل از نمایندگان منتقدین، نمایندگانی معتبر از جامعه‌ی موسیقی و نیز نماینده‌ی وزارت ارشاد. توافق شد که وظیفه‌ی این هیئت اصلاح و بازنگریِ تمام روندی باشد که منجر به انتخابات‌هایی از جنس آنچه تا امروز بوده شده است. تصحیح و بازنگری قوانین و آئین‌نامه‌ها، رسیدگی به وضعیت تعداد نفرات هر کانون، رسیدگی به لغو عضویت‌هایی که مشکوک بود، اعتمادسازی و جذب حداکثری جامعه موسیقی و ده‌ها مورد دیگر.

ما، به عنوان نشانه‌ای از حُسنِ تعامل و علی‌رغم متعدد موارد مأیوس‌کننده، این وعده را پذیرفتیم. اسباب یأس و دلسردی از وزارتخانه کم نبود. وعده‌ی اولیه جناب آقای مرادخانی مبنی بر اینکه شما به هیئت نظارت بر مؤسسات فرهنگی‏‌ هنری شکایت برید و من رسیدگی می‏‌کنم، حاکی از این بود که این هیئت قانوناً مسئول رسیدگی به این شکایت است، اما پس از تقدیم شکایت مکتوب‌مان به آن هیئت، حتی یک پاسخ مکتوب و مسئولانه دریافت نکردیم. از سویی دیگر دفع‌الوقت‌های مداوم ایشان در تحقق وعده‌ی خود و حمایت غیرمستقیم‌شان از خانه‌ی موسیقی، با منصوب کردن حمیدرضا نوربخش به دبیری جشنواره‌ی فجر، به دلسردی‌مان دامن می‌زد. اما صبوری کردیم و امیدوار بودیم به اشتباه کردن در بدگمانی‌ها. نتیجه اما معکوس شد و متأسفانه بدگمانی‌ها بود که به بار نشست.

خانه‌ی موسیقی به توافقات اعتنایی نکرد و انتخاباتی را، از همان جنس همیشگی‌اش، کلید زد. چندباره نامه نوشتن به وزیر هم ظاهراً نتوانست موانع رسیدگی به مشکل خانه‌ی موسیقی را مرتفع سازد. نتیجه‌ی همه‌ی آن صبوری‌ها و کوشش‌های به دور از هیجانِ ما، در سایه‌ی نادیده گرفتن خواسته‌ی ما توسط آقای مرادخانی که به ظنِ نوعی مراقبت از گردانندگان فعلی خانه‏ ی موسیقی دامن می‏زد، تبدیل شد به حضور یکی دو نفر از وزارتخانه، ناظر بر شمارش رأی‌های در سبد ریخته‌شده. گویی مشکل ما شمارش غلط آراء بوده است. آنها اصلاح یک فرآیند معیوب را به جمع و منهایی ساده فرو کاستند.

.بدینسان به این نتیجه رسیدیم که تحقق خواسته‌های برحق‌مان مستلزم کوششی بیشتر و دیگر است، بنابراین، از این طریق یک بار دیگر اعلام می‌کنیم که چنین انتخاباتی را به رسمیت نمی‌شناسیم و در آن شرکت نمی‌کنیم. انتخاباتی که در سایه‌ی بی‌اعتنایی به این همه اعتراض و انتقاد مشفقانه و مفاد صریح قانون برگزار می‌شود. انتخاباتی که ناظرانش وعده‌ی قانون می‌دهند اما در عمل کردن به آن ناتوانند. ناچار در این چشم‌انداز، با ناکارآمدی نهادهای مسئول در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در مورد خانه‌ی موسیقی، در راستای پیگیری آن خواسته‌ها و در چارچوب قوانین رایج کشور از دیگر نهادهای ناظر قانونی و تمام ظرفیت‌های موجودشان استفاده خواهیم کرد، و مطمئن‌ایم که در این مسیر جدید فرصت‌هایی برای مسئول کردن آن خانه و وزارتخانه پیدا می‌شود. پس از هیچ کوششی در این راستا مضایقه نمی‌کنیم و تا تحقق خواسته‌های برحقِ صنفی خود مسئولانه خواهیم کوشید

 
 
جمعی از منتقدان وضعیت صنفی موسیقی کشور
امضا (به ترتیب الفبا:(
فاروق آزادیان/ حمیدرضا آفریده/ امیر پرویز احمدی/ پیروز ارجمند/ علیرضا اصغری/ علیرضا ایرانی نژاد / سیاوش ایمانی/ جلال برابادی/ سیما برابادی/ باربد بیات/ بامداد بیات/ پویان بیگلر/ مسعود پاد/ خشایار پارسا/ محسن پوربخت/ فرشاد توکلی/ مهدیه ثابت/ نیما جان محمدی / مانی جعفرزاده/ صابر جعفری/ مهدی حسنی/ حمیدرضا خانزاده/ کیارش خداشناس/ فرید خردمند/ حمید خزاعی/ احسان خضرلو/ حمیدرضا خلعتبری/ کاوه خورابه/ حسام الدین دارابی/ سینا دانش/ احسان ذبیحی فر/ مرجان راغب/ مهدی رستمی/ محمد رضاپور/ احمد رضا خواه/ فریده رضایی/ امین زمان خان/ رابعه زند/ کسری زندی/ امیر عباس ستایشگر/ سحر سخایی/ مهسا شهبازیان/ سید آرش شهریاری/ روح الله شیر محمد/ محمدرضا شیرمحمد/ سهیل صادقی/ محسن صادقی/ گلنوش صالحی/ بهنام صبوحی/ وحید طارمی/ نغمه طهرانی/ احسان عابدی/ شیدا عبادت دوست/ هوشمند عبادی/ پگاه عبدالله زاده/ حبیب عبداللهی/ ندا عدالت جو/ رضا علی آبادی/ پریسا علی پور/ علی غفاری/ عیسا غفاری/ ساسان فاطمی/ چکاد فشارکی/ پویان فرزین/ کیوان فرزین/ حامد فکوری/ راحله فیروزی/ سید مهدی قادری/ علی قادری/ کاوه کاتب/ علی کاظمی/ بهنوش کاظمی زاده/ مریم کتابی/ پریسا کرمی/ امیر حسین لطفی/ آرش محافظ/ آریا محافظ/ سید ابوالحسن مختاباد/ رضا مرتضوی/ المیرا مردانه/ نیوشا مزید آبادی/ آرش مشتاقی بروجنی/ الناز مشتاقی بروجنی/ علی مصطفوی/ عباس معالجی/ پیران مهاجری/ سعید میرزا حسینی/ شایان میرزایی/ راضیه نظری / مهدی نقشینه پور/ ماهان نهرودی/ بردیا یوسفی