موسیقی ما - روز شنبه دوم مردادماه، مجموعه رويداد «كجشنبه‌ها»، اولین تجربه خود را با سولوى ماكان اشگوارى و استقبال قابل توجه مخاطبان و هنرمندان از سر گذراند.

به گزارش «موسیقی ما»، اولین شب از این مجموعه رویداد، با اجرای سولوی ماکان اشگواری، تحت عنوانِ «مهاجر بالقوه» روی صحنه رفت. این رویداد با محوریت «جست‌وجو» و «گفت‌وگو» میان رشته‌های مختلف هنری از طریق اجرای کنسرت، تیاتر، ویدئوآرت، چیدمان و... برگزار می‌شود که آزمون و خطا، شکستن قالب‌های مرسوم و نوآوری، بداهه‌پردازی و هنر تجربی از دیگر رویکردهای برگزاری این پروژه‌ فرهنگی و هنری است. این مجموعه رویداد که شنبه‌ هر هفته در تالار حافظ برگزار می‌شود، در اجراهای مردادماه خود میزبان هنرمندانی چون نیما رمضان، فرشاد فزونی، علی پناهی، گروه داماهی و... خواهد بود.

در «كجشنبه‌» اول هنرمندانى چون رضا ثروتى، حميد پورآذرى، رام، نیما رمضان، علیرضا تهرانی، نیما جوان، گروه «بمرانی»، اميد بنكدار، كيوان على‌محمدى، فرشاد فزونى و... حضور داشتند.

علیرضا تهرانی (خواننده و ترانه‌سرا) که یکی از مهمانان این کنسرت بود، یادداشتی را درباره اجرای ماکان اشگواری در اختیار «موسیقی ما» قرار داده که می‌توانید آن را بخوانید:
  «با سلام، من ماکان اشگواری هستم...» و داستان از این جا آغاز شد. ماکان سفر خود را با اجرای یک ملودی در فرم موسیقی قرون وسطا آغاز کرد. قطعه «دست‌هایم» دستی بود که با امواج صوتی، شنوندگانش را به پیمان عشق می‌کشید. کنسرت «مهاجر بالقوه» در واقع یک سفر و مهاجرت به لایه‌های مختلف ملودی و نغمه‌های رنگارنگ جهان پیرامون است. ماکان در این اجرا به ابعاد متفاوت موسیقی سرک کشید. او از ایران و فرهاد و ابراهیم منصفی تا جانی کش و نینا سیمون و تا اندوه موسیقی بلوز و درد سیاهان سفر کرد و مُتونی که ماکان پیش از اجرای هر ترانه به صورت نثر می‌خواند به کمال این هجرت کمک می‌کرد.

به باور من هم او یک شهروند جهانی است. دغدغه‌ی انسان‌خواهی در تمام ترانه‌های او موج می‌زند. ماکان از اندوه انسان‌های گم‌شده تا زنی سردر گم در ترافیک شهری سخن می‌گوید. او از عصر ارتباطات گله‌مند است. او جهان را دیگرگونه می‌خواهد و این در ترانه‌هایش مشهود است. من ترانه‌های ماکان را دوست دارم، ترانه‌های او با همه‌ی بی‌وزن بودنش، پر از شیوایی و رهایی است. او خود را از قید عروض و قافیه وارهانیده و مفاهیم را قربانی تکنیک‌های وزنی نکرده است.

ماکان با جهان نمایش هم دوستی دیرینه دارد و روی صحنه سالن «تیاتر حافظ» راحت و آشنا به اجرا می‌پردازد. او به زبان بدن مسلط است و حرکات و فیگورهای مناسبی را روی صحنه دارد. از تجربه‌گرایی و ماجراجویی‌های موسیقایی‌اش کاملاً مشهود است که او جهان ذهنی رنگارنگی دارد و در این اجرا حضورش به صحنه تاریک و سیاه تیاتر حافظ، رنگ و نور می‌پاشید. من صداقت ترانه‌ها و اندوه صدایش را باور دارم و جهانی همانند جهان او را برای امروز و فردای زمین آرزومندم.