توسط انتشارات ماهور
آلبوم زمان با آهنگسازی عیسی غفاری منتشر شد
موسیقی ما- آلبوم موسیقی «زمان» با آهنگساز و نوازندگی تار «عیسی غفاری» و آواز «زهره قلیپور» توسط انتشارات ماهور منتشر شد. نوازندگی قیچک آلتو را در این اثر «شیما شاهمحمدی» و دف و بندیر را «سارا فطرس» انجام داده است.
عیسی غفاری دربارهی این اثر نوشته است: «زمان آهنگسازیای است بر اساس ایدهی کلّی و گوشههایی که در آلبوم ردیف نو در آواز بیات کر) پیش از این معرفی کردهام.
برخی از گوشههای آن آلبوم دستمایهی آهنگسازی قطعات متریک و غیرمتریکِ این مجموعه شدهاند، از آن جمله میتوان به گوشههای: نغمه -برگرفته از دستگاه نوا- ایدهی ابتدایی قطعات اول و سوم، درآمد برگرفته از دستگاه همایون) قطعهی دوم، بیات راجع (برگرفته از آواز بیات اصفهان) قطعهی چهارم، زنگ شتر( برگرفته از دستگاه های راستپنجگاه و همایون) قطعهی پنجم و گوشهی حزین)، قطعهی ششم اشاره کرد.
در این قطعات زمانبندی متفاوتی میان اصوات، گهگاه، به کار گرفته شده است؛ زمانی ـخواستهـ طولانیتر از آنچه در ردیفنوازیِ کلاسیک ایرانی و تکنوازیهای مربوط به آن و نیز مسبوقات ذهنی مجریان آن معمول است؛ زمانی اغراقشده و کِشسان که گویی در چنگ نوازنده گرفتار است و این پنجه و ذهن اوست که بر آن حکم میراند؛ زمانی که کیفیتِ دوری و ناگذرایی مییابد در میان تکرارها و تقارنها، تعلیقها و تضادها. با اینکه هنگام شنیدن، بهخصوص برای مخاطبِ ناآشنا با ردیفِ سازیِ موسیقی ایرانی، این اثر ممکن است فضاساز، تصویرآفرین و آزاد از قیودِ موسیقی کلاسیک ایرانی به نظر برسد ـ اگرچه خود تأکید و اصراری بر نبودنش در این فضای تصویرسازانه ندارم ـ و با اینکه همواره موسیقی در ذهن من فراتر از کلمه و تصویر بوده است و این دو فقط ابزارهایی بودهاند برای بیان چیزی که قابل بیان جز با خویشتن خویش نیست، با این حال، تعلق، توجه و تکیهی قابل ملاحظهای بر اصلِ متنِ ردیف در آن وجود دارد که با درک ویژگیهای «زمان» در این مجموعه قابل ادراک است.»
عیسی غفاری دربارهی این اثر نوشته است: «زمان آهنگسازیای است بر اساس ایدهی کلّی و گوشههایی که در آلبوم ردیف نو در آواز بیات کر) پیش از این معرفی کردهام.
برخی از گوشههای آن آلبوم دستمایهی آهنگسازی قطعات متریک و غیرمتریکِ این مجموعه شدهاند، از آن جمله میتوان به گوشههای: نغمه -برگرفته از دستگاه نوا- ایدهی ابتدایی قطعات اول و سوم، درآمد برگرفته از دستگاه همایون) قطعهی دوم، بیات راجع (برگرفته از آواز بیات اصفهان) قطعهی چهارم، زنگ شتر( برگرفته از دستگاه های راستپنجگاه و همایون) قطعهی پنجم و گوشهی حزین)، قطعهی ششم اشاره کرد.
در این قطعات زمانبندی متفاوتی میان اصوات، گهگاه، به کار گرفته شده است؛ زمانی ـخواستهـ طولانیتر از آنچه در ردیفنوازیِ کلاسیک ایرانی و تکنوازیهای مربوط به آن و نیز مسبوقات ذهنی مجریان آن معمول است؛ زمانی اغراقشده و کِشسان که گویی در چنگ نوازنده گرفتار است و این پنجه و ذهن اوست که بر آن حکم میراند؛ زمانی که کیفیتِ دوری و ناگذرایی مییابد در میان تکرارها و تقارنها، تعلیقها و تضادها. با اینکه هنگام شنیدن، بهخصوص برای مخاطبِ ناآشنا با ردیفِ سازیِ موسیقی ایرانی، این اثر ممکن است فضاساز، تصویرآفرین و آزاد از قیودِ موسیقی کلاسیک ایرانی به نظر برسد ـ اگرچه خود تأکید و اصراری بر نبودنش در این فضای تصویرسازانه ندارم ـ و با اینکه همواره موسیقی در ذهن من فراتر از کلمه و تصویر بوده است و این دو فقط ابزارهایی بودهاند برای بیان چیزی که قابل بیان جز با خویشتن خویش نیست، با این حال، تعلق، توجه و تکیهی قابل ملاحظهای بر اصلِ متنِ ردیف در آن وجود دارد که با درک ویژگیهای «زمان» در این مجموعه قابل ادراک است.»
تاریخ انتشار : دوشنبه 25 دی 1396 - 12:41
افزودن یک دیدگاه جدید