موسیقی ما - سال1370 بود که برای اولین‌بار، قطعات گروه «Camel» را روی نوار کاست شنیدم. آن زمان به دلیل عدم وجود اینترنت، دسترسی به منابع و اطلاعات درباره گروه‌ها بسیار دشوار بود اما ما (من و دوستانم) به شکل جالبی با این گروه مواجه شدیم. آن سال‌ها، اولین فیلمی که از اجرای زنده یک گروه دیدم، کنسرت گروه «Camel» با اجرای آلبوم Stationary Traveller بود که خیلی تحت تأثیر قرار گرفتم. حالا تصور کنید آن دوره متریال‌های تصویری خیلی کم پیدا می‌شد و طبیعتاً اگر چنین فیلمی به دستتان می‌‌رسید، بدون اغراق بیش از سیصد، چهارصد بار آن را نگاه می‌کردید.
 
از آنجا به بعد پیدا کردن آثار این گروه هم جزئی از لیست اهدافمان شد. اما متأسفانه «Camel» گروهی بود که بازخورد تبلیغاتی زیادی نداشت. البته هنوز هم از مارکت‌های بزرگ استفاده نمی‌کنند و اهل جنجال نیستند. علاوه بر آن، آنچه می‌نوازند موسیقی راک و نوازنده‌محور است که اگر موزیسین نباشید، ارتباط با موسیقی آنها بسیار مشکل است؛ پس احتمالاً می‌توانید حدس بزنید که پیدا کردن آثار چنین گروهی چه سختی‌هایی داشت. با این حال به طرز جالبی در ایران طرفدار پیدا کردند و من در این سال‌ها با سختی توانستم آلبوم‌هایشان را پیدا کنیم. حتی وقتی به کشورهای دیگر هم سفر می‌کردم، یا آثارشان را نداشتند یا به شکل بسیار محدودی موجود بود.
 
آنها در ادامه هم گرفتار مشکلات مالی و بیماری اندرو لاتیمر (خواننده و رهبر گروه) شدند که باعث شد مدتی فعالیت نکنند تا این‌که حدود چهار، پنج سال پیش، گویا اندرو لاتیمر دوباره توانست به مریضی خود غلبه کند و با جمع کردن گروه، کنسرت‌های محدودی اجرا کنند.
 
به این ترتیب، پاییز سال گذشته که متوجه شدم گروه «Camel» خرداد ماه در استانبول اجرا دارد، فرصت را از دست ندادم و از آبان سال پیش، بلیت‌های کنسرتشان را تهیه کردم. برایم خیلی جالب بود که این کنسرت ظرف نیم ساعت سولد اوت و برای یک شب دیگر هم تمدید شده بود. حضور چنین جمعیتی در خاومیانه برای یک موسیقی کاملاً نوازنده‌محور و قدیمی اتفاق بسیار جالبی بود و از آن جالب‌تر این‌که آهنگ‌های اینسترومنتال گروه طرفداران زیادی داشت و مردم حتی نام آن قطعات را صدا و درخواست می‌کردند. حتی خودشان هم از این استقبال سوپرایز شده بودند.
 
موضوع دیگر این بود که در همه جای دنیا، بعضی از گروه‌ها مراسمی به اسم tmeet and gree دارند که به واسطه آن، طرفداران می‌توانند طی مدت زمان مشخصی در بک استیج با اعضای گروه ملاقات کنند. کنسرت گروه «Camel» هم به همین منوال برگزار شد که خب برای نوازنده‌هایی که الان دیگر سن‌شان حدود هفتاد سال است، جالب است وقتی می‌بینند تا این حد علاقه‌مند دارند که چنین برنامه‌ای را جزء دستور کار قرار می‌دهند.
 
درباره بخش فنی اجرا هم باید بگویم که این کنسرت در یک سالن بسیار زیبا، مدرن و تازه‌ساز با ظرفیت بیش از دو هزار نفر در مرکز تفریحی فرهنگی «زُورلو» (Zorlu Center) برگزار شد که طراحی آکوستیک بسیار هوشمندانه‌ای داشت و ما کیفیت صدای نابی را تجربه کردیم.
 
«Camel» برای پلی لیست کنسرت، هنوز از روشی استفاده می‌کند که بیست سال پیش بین گروه‌ها مد بود و البته هنوز هم برخی از آن استفاده می‌کنند. در واقع وقتی گروهی آلبوم جدید منتشر می‌کرد، کنسرت به دو بخش تقسیم می‌شد که یک بخش مختص اجرای آلبوم بود و یک بخش هم مربوط به اجرای بهترین قطعات گروه می‌شد. «Camel» هم برای بخش اول آلبوم Moonmadness (1976) را انتخاب کرده بود (که تور کنسرتشان هم به همین نام بود) و بعد از چهل و پنج دقیقه بخش اول، حدود یک ساعت و چهل و پنج دقیقه دیگر هم بهترین قطعات‌شان را اجرا کردند که شامل Unevensong. Hymn to Her .Rose of Sharon .Coming of Age .Rajaz .Ice .Mother Road .Hopless Anger .Long Goodbyes و دو قطعه جدید به نام‌هایDingley Dell  وMystic Dream  بود. در انتهای کنسرت هم به درخواست مردم برای اجرای قطعات بیشتر، قطعه Lady Fantasy را انتخاب کردند و به این ترتیب 19 قطعه نواختند.
 
نکته دیگر این کنسرت حضور بسیاری از ایرانی‌ها در سالن بود و تازه خیلی‌ها در جریان این کنسرت نبودند؛ چون همان‌طور که گفتم این گروه تبلیغات آن‌چنانی مثل «متالیکا» و «مگادث» و... ندارد. به نظرم اگر کنسرت این گروه در ایران برگزار شود، باید در جایی مثل استودیوم آزادی باشد چون این‌جا طرفداران زیادی دارند و فکر می‌کنم ایران دومین یا سومین کشور پرطرفدار گروه «Camel» است.
 
در پایان هم این‌که شخصاً 27 سال است موسیقی این گروه را با تمام افت و خیزهایش پیگیری می‌کنم و باعث خوشحالی است که در چنین دنیای موسیقایی، این نوع موسیقی‌های نوازنده محور هم هنوز جای نفس کشیدن دارند.