ما دو نوع سرود داریم: یکی سرود ملی و دیگری سرودی برای تیم ملی؛ به باور من، سرود ملی باید به‌غایت فاخر باشد، چراکه می‌بایست به احترامش ایستاد. اما سرودی که برای تیم ملی ساخته می‌شود می‌تواند در هر ژانر و سبکی تولید شود؛ از پاپ و کلاسیک گرفته، تا رپ و به‌صورت کلی هر جنسی که هنرمند احساس کرده باید به آن شکل ساخته و اجرا شود.
 
سرودی که من در سال ۲۰۰۶ برای تیم ملی ساختم، با کلامی از علی معلم دامغانی، توسط ارکستر فیلارمونیک اوکراین اجرا شد. طبیعی است که وقتی کلام یک اثر را به علی معلم سفارش می‌دهیم، نباید انتظار داشته باشیم که شامل واژگان ساده و عامیانه باشد؛ بلکه، با کلامی فاخر روبه‌رو خواهیم شد که در شأن یک فرهنگ است. حال، اثری که بابک زرین ساخته و سالار عقیلی خوانده، سرودی است که متولیانش بر آن بودند که اِلمان‌ها فاخربودن را داشته باشد که البته این موضوع به لحاظ ارکستراسیون و کلام هم مشهود است. موضوع این است که طبیعتاً بابک زرین و سالار عقیلی سبقه‌ي خودشان را در موسیقی دارند و وقتی فدراسیون تصمیم گرفته است تا اثری را به آنها سفارش دهد، بی‌شک با علم به همین سابقه و فضای کاری آنها بوده.
 
این اثر از نظر آهنگسازی قابل‌قبول است و در واقع ما نمی‌توانیم بگوییم آهنگسازی آن اشتباه یا صرفاً بد است؛ چون وقتی از واژه «بد» استفاده می‌کنیم، باید درباره‌ی دلیل بد بودن آن و یا آن بخش که از آن که «بد» است هم صحبت کنیم. این قطعه ممکن است باب سلیقه‌ی برخی افراد باشد یا نباشد، ولی این‌که از صفر تا صد اثری را به صرف این‌که با سلایق ما سازگار نیست زیر سؤال ببریم، کار شایسته‌ای نیست و یک انسان فرهیخته‌ي هنری هیچ‌گاه اثری را به این شکل نقد نمی‌کند.
 
از نظر من، بابک زرین، سالار عقیلی و احسان افشاری کارشان را در چهارچوبی که انتخاب شده، درست انجام داده‌اند؛ چراکه خواسته‌اند یک اثر فاخر خلق کنند، آن هم در این ژانر از موسیقی. حالا روی صحبت من با منتقدین این سرود است؛ اگر قرار باشد به این کار منتقدانه نگاه کنیم، باید نگاه فنی داشته باشیم؛ آن‌هم در صورتی‌که واقعاً ایرادی در این بخش وجود داشته باشد. این‌که صرفاً بگوییم کار بد و سخیفی است و  کلماتی را به‌کار گیریم که نباید در دایره‌ی واژگانی یک منتقد وجود باشد، راه و روش درستی را به‌کار نبرده‌ایم. تکلیف نگاه مردم عادی روشن است؛ زیرا آنها که به هیچ وجه نمی‌توانند دید فنی در این خصوص داشته باشند و فقط ممکن است اثری را دوست داشته یا نداشته باشند. اما درخواستم این است که دوستان موزیسین ما توجه کنند تا سلیقه‌شان به جای عقیده‌شان حکم نکند، چون در این صورت سلیقه تبدیل به عقیده می‌شود.
 
قطعاً نیت ما از ساختن سرود این است که فوتبالیست‌های ما بدرخشند و زمانی که این اتفاق بیفتد، حتی یک سوت ساده هم می‌تواند این انرژی را به آنها بدهد چه برسد به اثری که خلق شده است. به هر حال امیدوارم سرود «یازده ستاره» به جایگاه درست و درخور خود دست یابد.