موسیقی ما - یکی، دو سالی می‌شود که تهیه‌کننده‌ها برای دعوت از گروه‌های خارجی در ایران رقابت تنگاتنگی با هم دارند اما حضور این هنرمندان در ایران، به سال‌ها پیش باز می‌گردد؛ زمانی ایران میزبان هنرمندانی نظیر سالوادور دالی، دوک الینگتون، آدامو، پل مک کارتنی که هشت سال پس از تشکیل گروه «بیتلز» یعنی سال 1347 در مسیر بازگشت از هند، دو روز در تهران توقف داشت، الیزابت تیلور، فرانک سیناترا که آذر سال 1354، دو روز در  سالن 12000 نفری ورزشگاه آزادی به نفع نابینایان ایرانی روی صحنه رفت، دمیس روسس که اوایل دهه 50 در تهران کنسرت برگزار کرد و بسیاری دیگر بود که تهران تبدیل به پاتوق آنها شده بود.
 
بعد از آن اما سیستم متفاوتی در پیش گرفته شد و حجم زیادی از هنرمندان نوستالژیک مردم ایران که موسیقی‌شان سال‌ها توسط صدا و سیما پخش می‌شد، به سمت این کشور سرازیر شدند. البته یکی از فعال‌ترین‌های این حوزه رامین صدیقی است که سال‌ها است روی بخش بین‌الملل تمرکز کرده و هنرمندانی را به ایران دعوت می‌کند که شاید همه آنها در میان عموم مردم پرطرفدار نباشند اما بار فرهنگی زیادی را به دوش می‌کشند و در این گزارش هم اشاراتی به این موضوع شده است اما به نظر می‌رسد باید در پرونده‌ای جدا به طور مفصل به این موضوع پرداخت.
 
حالا این گزارش (که صرفاً به اتفاق‌هایی پرداخته که توسط بخش خصوصی انجام شده) قصد دارد نگاهی اجمالی به حضور هنرمندان در ایران، از سال‌های دور تا همین امسال بپردازد که در این مسیر با افرادی مثل رامین بهنا، رضا صادقی، علی پهلوان، رامین صدیقی و محسن رجب‌پور درباره وجوه مختلف این جریان گفت‌وگو کردیم و نگاهی به اتفاقات پیرامون کیتارو، کریس دی‌برگ، شیلر، لودوویکو اینائودی، یانی، کولی‌های اسپانیایی، اولافور آرنالدز، ریچارد کلایدرمن، خوان مارتین و... برای حضور در ایران انداختیم.
 
در این میان پرسش‌هایی نظیر این‌که اقتصاد این کنسرت‌ها در ایران چقدر است، بار فرهنگی این کنسرت‌ها برای مردم ما چیست، لغو اجراها چه تأثیری می‌تواند داشته باشد و... مطرح شد و البته این موضوع مهم که واقعاً دلیل استقبال و تمدیدهای پی در پی این کنسرت‌ها چیست که با نظرات جالب و بعضاً متحیرکننده‌ای روبه‌رو شدیم.