جشنواره‌ی سی‌وچهارم موسیقی فجر امسال هم با تمام کاستی‌ها و نقاط قوت خود به اجرا درآمد و تا جایی که من می‌دانم گویا به خیر و خوشی به پایان رسید. امروز که به این جشنواره نگاه می‌کنم، اغلب نقاط ضعف آنرا در ساختار کلان آن می‌بینم. ضعف‌هایی که شاید در زمان پی‌ریزی این جشن و اصولاً چنین جشن‌ها و فستیوال‌هایی نه تنها ضعف محسوب نمی‌شدند بلکه به آن مباهات می‌شد و فخر آن محسوب می‌شد.

برنامه‌یی طول و تفصیل‌دار و گل‌وگشاد که از هر چیزی اندکی را در خود جای می‌داد. گویی دکان خرازی یا سمساری بوده و بودِ هر چیزی به از نبودش محسوب می‌شده.سی‌وسه دور این جشنواره با تفاخر و بوق‌وکرنای فراوان برگزار شد و با تمام بحث‌ها و نقد‌ها و مناسبات حاکم بر آن، رسید به چهلمین سالگرد انقلاب و سی‌وچهارمین آن که با حضور علی ترابی و همراهی گروهی از هنرمندان و فعالان موسیقی ایران در چند ماه گذشته، یک برنامه‌ی تا حدودی جمع‌وجورتر نسبت به جُنگ‌واره‌های پیشین به اجرا درآمد.

یکی از نقاطی که موافقان و مخالفان همواره بر آن تاکید داشته‌اند این بوده که امسال اولین سال آیین‌نامه‌مندی این جشنواره بود و در این مدت موافقان و برگزارکنندگان این موضوع را به فال نیک می‌گیرند و مخالفان نیز بر این نکته اصرار می‌ورزند که نتیجه‌ی تمام ادعای تیم برگزار کننده همین بود آیا؟

مخالفان البته بیش از نقد تکنیکی و فنی به جشنواره‌ی امسال، با صدور ردیه‌های سیلقه‌یی و شخصی به نقد جشنواره برخاستند و تا جایی که من دیده و خوانده یا شنیده‌ام، جز در یکی دو مورد از جمله به تصمیم‌سازی‌های دبیر جشنواره که در اغلب نوشته‌ها بر همین موضوع تاکید شده بود، نکته‌ی جدی و تاثیرگذاری عنوان نشده بود. همچنین در کلیت ماجرا نیز جز یکی دو نقد فنی که تنها مواردِ نقد ساختاری و بنیادی جشنواره بودند، -از آنجمله نوشته‌یی از مانی جعفر‌زاده- نقد و نظری اصولی بر جای نمانده است.

اما هدف از نوشتن این یادداشت نه بیان دیدگاه یا نقد جشنواره که پیشنهاد و توصیه‌یی دوستانه به آقای مجتبی حسینی به عنوان معاون هنری وزیر و آقای علی ترابی به عنوان مدیرکل دفتر موسیقی است که شاید از یک منظر دیگر بیشتر به یک درخواست یا شاید مطالبه می‌ماند تا توصیه یا پیشنهاد.

من و بسیاری از دوستان بر آنیم که اگر نقد هرگونه فعالیت و کار فرهنگی توسط برگزار کننده‌ی آن کار صورت پذیرد، فرهنگ‌سازی و رشد و بلوغ فکری و عملی خود و جامعه را در پی‌خواهد داشت.

امروز اگر افرادی که نقشی در جشنواره داشته‌اند خود با اذعان و اعتراف به کمبود‌ها و ضعف‌های نقش خود یا نقاط قوت عملکرد خود، پذیرای نقد و نظر و پیشنهادات موافقان و مخالفان خود باشند، و جلسه‌ی مشترک نقد و بررسی جشنواره را با حضور اهالی موسیقی و رسانه‌ها تشکیل دهند، بعد از چهل سال تلاش و شعار و امیدواری، اولین گام همبستگی برای تقویت روحیه‌ی کار گروهی و کاستن از نقصان‌ها و اشتباهات را برداشته‌اند.

به گمان من اگر این نشست مشترک نقد جشنواره برگزار شود، بزرگترین امتیاز و نقطه‌ی قوت آن قلمداد خواهد شد که دستاوردی ارزشمند از این جشنواره برای سال‌های آتی و برنامه‌های مشابه خواهد بود و این اقدام عمل به شعار و وعده‌‌یی محسوب خواهد شد، که چهار دهه فقط پیش از برنامه مطرح می‌شد و پس از برنامه به فراموشی می‌رفت.
حاصل آن شود که حافظ گوید:

مرید پیر مغانم ز من مرنج ای شیخ
چرا که وعده تو کردی و او به جای آورد