موسیقی ما - «آرش گوران» هنوز جوان است؛ اما یکی از مهم‌ترین و همچنین کارکشته‌ترین رهبرانِ ارکستر در ایران. این جمله از آن تعارفاتی معمول و متداول در موسیقی و به‌خصوص رسانه‌های موسیقی نیست؛ ماجرا خیلی آشکار است؛ او در این سال‌‌ها کنسرت‌های بسیار با ارکستر فیلارمونیک تهران رهبری کرده و البته رسیتال‌های متفاوتی نیز برگزار کرده  و خودش را گه و گاهی در آزمون‌های جهانی قرار داده و موفق هم شده است. ارکستری که تحتِ رهبری او قرار دارد، در این سال‌ها همراه با تعدادی از نوازندگانِ شناخته شده، اجراهایی بی‌عیب و نقص از آثار آهنگ‌سازانِ جهانی قرار داده است و البته که «گوران» در هر کنسرت، در نظر دارد تا آهنگ‌سازی جدید از چهره‌های معاصرِ موسیقی جهان را به مخاطبانِ ایرانی معرفی کند. «گوران» اما خودش را تنها محدود به موسیقی نکرده است؛ با نقاشی بسیار آشناست (تعداد نقاشانی که دوست دارد، بسیار است) و هم‌چنین نمایش‌نامه و فلسفه. این گفت‌وگو را «کاوه کاتب» با او انجام داد و درباره‌ی جهانِ‌ ذهنی و موسیقایی این آهنگساز، نوازنده و رهبر ارکستر جوان با او به گفت‌وگو نشست؛ از آهنگ‌سازی و نوازندگی‌اش پرسید و از تمامِ رنج‌هایی که به عنوانِ رهبر یک ارکستر خصوصی در ایران با آن مواجه است، ارکستری که نه اسپانسری دارد و نه از جایی حمایت می‌شود و حتی سالنی برای تمرین ندارد و با این حال هم‌‌چنان با شکوه به حیاتِ خود ادامه می‌دهد.