موسیقی ما- همان‌طور که در بخش نخست موسیقی و تعزیه عنوان شد؛ از ابتدای شکل‌گیری هنر تعزیه، چارچوب اصلی موسیقی آن، متکی بر موسیقی ردیفی ایران است؛ به شکلی‌که «روح‌الله خالقی» موسیقی‌دان بزرگ در این‌باره می‌گوید: «اهمیت یافتن مقام تعزیه، یکی از موجبات حفظ نغمات ملی به شمار می‌آمده و مخصوصا نقش بزرگی را در تربیت آوازخوان‌ها به عهده گرفته است چنان که بهترین خوانندگان ما، در مکتب تعزیه پرورش یافته‌اند.»

بسیاری بر این اعتقاد هستند که مکتب آوازی تهران نیز تحت تاثیر تکیه دولت و تجمع خوانندگان برجسته در آن به وجود آمد. بزرگ ترین خوانندگان سده اخیر، تعزیه خوان های برجسته ای بوده اند. سیداحمد خان، اقبال آذر و قلی خان شاهی، از جمله کسانی هستند که نمونه های آوازی آنان در صفحه ضبط شده و می‌تواند مرجعی برای ارتباط میان آواز در تعزیه و موسیقی ردیف دستگاهی باشد. هم‌چنین خواننده بزرگی چون اقبال آذر​ با سبک و تکنیکی ممتاز و حنجره‌ای رسا و قوی و تحریرهای متنوع و پیچیده، آواز را از تعزیه آغاز کرده بود و از کودکی در قزوین به دسته های تعزیه وارد شد.

به همین خاطر است که نام گوشه‌هایی در ردیف بیانگر رسوخ موسیقی تعزیه در موسیقی دستگاهی است. به گفته‌ی پژوهش‌گران، گوشه‌های «موالف» در همایون، «رجز چهارگاه»، «راک عبدالله» در ماهور و گوشه‌های حسین، حسینی در شور از تعزیه آمده‌اند. علاوه بر آن ردپای «بیات ترک» و «شور» و «دشتی» در بیشتر مجالس و همایون و راست‌پنج‌گاه کمتر در تعزیه دیده می‌شود. با این وجود نمی‌توان این نکته را از نظر دور داشت که آواز تعزیه تفاوت‌هایی با آواز‌های موسیقی سنتی دارد.

در تعزیه‌ی اصیل هر یک از ساز‌ها کاربرد خاصی دارند، مثلاً آغاز نبرد‌ها از ساز‌های کوبه‌ای نظیر طبل استفاده می‌شود و یا هنگام وقوع صحنه‌های حزین و غمبار از ساز‌های بادی برنجی یا بادی چوبی نظیر ترومپت و کلارینت استفاده می‌شود.

نظر لوریس چکناواریان، فردین خلعتبری، محسن شریفیان، علی اصغر دشتی (کارگردان تئاتر) و مجید خسروآبادی (تعزیه‌خوان) را در این خصوص می‌بینید.