«سروراحمدی» اولین سالی است که در جشنواره ملی موسیقی جوان داوری می‌کند. او ضمن اشاره به این نکته که دوره‌های قبل جسته و گریخته در جریان داوری آثار جشنواره بوده، توضیح داد: «متاسفانه شرکت‌کنندگان امسال چندان موفق عمل نکردند. به عنوان نمونه برخی که سال گذشته رتبه کسب کرده بودند امسال حتی به داوری مرحله نهایی هم راه پیدا نکردند.»

این استاد موسیقی خراسان، تاکید کرد: «لازم است دلایل افت این دسته از شرکت‌کنندگان بررسی شود. تا در جشنواره‌های بعدی شاهد این افت نسبی نباشیم.»

به گفته این داور، شرکت‌کنندگان در بخش موسیقی نواحی دو مقام موسیقی نواحی را به صورت اجباری و دو مقام انتخابی را اجرا و تصویر آن را به دبیرخانه ارسال کردند.
 
سروراحمدی تشریح کرد: «در موسیقی مقامی علاوه بر نواختن، حتی آداب صحنه هم اهمیت دارد؛ شکل حضور در صحنه، پوشیدن لباس‌های محلی و مواردی از این دست اما متاسفانه برخی شرکت‌کنندگان همه این موارد را رعایت نکرده بودند.»

او بر اهمیت اجرای صحنه‌ای تاکید کرد و توضیح داد: «شرکت‌کنندگان باید حضوری در جشنواره اجرا کنند که هم تحت تاثیر فضای رقابتی آن قرار بگیرند و هم تعداد زیادی از مقام‌ها را از قبل آموخته و تمرین کرده باشند که در صورت درخواست داوران بتوانند هر مقامی از مجموعه مقام‌های موسیقی نواحی را اجرا کنند اما مجازی بودن جشنواره این امکان را از شرکت‌کنندگان و جشنواره سلب کرد.

این داور البته معتقد است فضای مجازی شاید برای برگزاری جشنواره کفایت نکند اما برای معرفی هنرمندان موسیقی نواحی به همه مخاطبان و علاقمندان در سراسر ایران و حتی جهان، قابلیت دارد و باید از این فضا برای معرفی این هنرمندان جوان بهره گرفت.

سرور احمدی ضمن اشاره به برخی کاستی‌های جشنواره، اضافه کرد: البته که جشنواره سراسر حسن است و اتفاق مهمی محسوب می‌شود اما لازم است کاستی‌های آن را مطرح کنیم تا شاهد ارتقای جشنواره در طول زمان باشیم.

این موسیقیدان به عنوان نمونه از شرکت‌کنندگانی در گروهی سنی الف یاد کرد که بسیار عالی ظاهر شدند و مشخص بوده از دوران کودکی در زمینه موسیقی مقامی فعالیت کرده‌اند.

سرور احمدی تاکید کرد: جشنواره باید به برگزیدگان و استعدادهای برتر توجه ویژه داشته باشد و از آن‌ها حمایت کند چرا که آن‌ها سرمایه‌های موسیقی مقامی کشورمان هستند.

این داور گفت: شرکت‌کنندگان در جشنواره، حضور در آن را باعث افتخار و مباهات خود می‌دانند، جشنواره هم باید به حضور این شرکت‌کنندگان افتخار کنند و از آن‌ها حمایت کند.

سروراحمدی از جمله کسانی است که پیشنهاد می‌کند، جشنواره دو یا حتی سه بار در سال برگزار شود و ایجاد بخش‌های تخصصی با گروه‌های سنی گستره‌تر را قابل بررسی و اجرا می‌داند.

 
اسفندیار تخم کار (داور بخش موسیقی نواحی جشنواره پانزدهم در شاخه موسیقی شرق و جنوب) به اهمیت برگزاری مستمر جشنواره‌ها اشاره کرد و گفت: طبیعی است که برگزاری جشنواره‌های مختلف موسیقی به معرفی این هنر و تشویق جوانان به آموختن کمک می‌کند به شرط آن‌که استمرار و تداوم داشته باشد و تاثیر آن سطحی و مقطعی نباشد.

به گفته این نوازنده دوتار، جشنواره موسیقی جوان، سهم و نقش عمده‌ای در آشنا کردن نوجوان‌ها و جوان‌ها با موسیقی ایرانی و سازهای بومی دارد و یک فضای رقابتی سالم برای آن‌ها پدید می‌آورد که هم، یکدیگر را بشناسند و هم با موسیقی مناطق مختلف ایران آشنا شوند؛ ضمن این‌که بیش از پیش به ارزش و اهمیت موسیقی محلی خود پی می‌برند.
 
تخم‌کار به اهمیت ثبت و ضبط نواها و نغمه‌های محلی اشاره کرد وافزود: پیشینه دوتار را به سه تا هفت هزار سال قبل برمی‌گردانند. به نظر شما بهتر نیست‌سازی با این قدمت و اصالت در فهرست میراث جهانی به ثبت برسد؟ چرا وزارت میراث فرهنگی، پرونده دوتار را برای ارائه به سازمان یونسکو تنظیم و آماده نمی‌کند؟ اصلا چرا سازمان‌ها و نهادهای مرتبط فرهنگی دست در دست یکدیگر نمی‌گذارند تا نغمه‌های آئینی، کارآواها و نغمه‌های محلی و لالایی‌ها را ثبت کنند؟ آن هم در روزگاری که با مرگ کسانی چون ابراهیم شریف‌زاده، حاج قربان سلیمانی، غلامحسین سمندی و… میراث ارزشمندشان هم به خاک سپرده می‌شود.

به گفته او خوب است علاوه بر برگزاری جشنواره‌های مختلف موسیقی از جمله جشنواره جوان که اتفاقا بهترین رده سنی را هم نشانه گرفته، در مرکز هر استان مراکزی ساخته و به اجرای موسیقی همان منطقه اختصاص داده شود. به عبارتی لازم است رفتار متولیان فرهنگی با هنرمندان بومی، در خور هنر و هنرمند باشد. نوازندگان محلی حتی اگر نوجوان و جوان هم باشند باید در فضایی که درشان هنرشان است به اجرای برنامه بپردازند تا تشویق شوند و انگیزه پیدا کنند که کار و هنر خود را ارتقا دهند.

تخم‌کار با اشاره به شیوه برگزاری جشنواره موسیقی جوان گفت: بهتر است بخش مقدماتی این جشنواره در مرکز هر استان برگزار شود. اگر این‌گونه باشد هنرمندان شرکت‌کننده هم ناچار نیستند از راه‌های دور و نزدیک خود را به تهران برسانند. آن هم در این شرایط همه‌گیری کرونا و در این اوضاع و احوال اقتصادی. به نظر می‌رسد برگزارکنندگان جشنواره می‌توانند به یک بازنگری در شیوه اجرا برسند که شرکت کنندگان در روال روزهای برگزاری با یکدیگر آشنا شوند و موسیقی اقوام دیگر را هم بشنوند.

به گفته این نوازنده برجسته دوتار، آدم‌هایی چون من و عثمان محمدپرست، شبیه آیینه‌هایی هستیم که نوجوانان و جوانان، می‌توانند آینده خود را در وجودمان ببینند. حالا اگر حال‌مان خوب و ساز زندگی‌مان کوک باشد تشویق می‌شوند و راه‌مان را ادامه می‌دهند و موسیقی بومی خود را پاس می‌دارند اگر ببینند حال ما خوش نیست و از پس هزینه‌های زندگی برنمی‌آییم به هنر و فرهنگ و اصالت فرهنگی پشت می‌کنند و به راه دیگر می‌روند.
تخم‌کار در خاتمه خاطر نشان کرد: برکسی پوشیده نیست که صدا و سیما چه نقش مهمی در آشنا کردن جوانان با موسیقی و سازهای بومی دارد. از سوی دیگر این سازمان به عنوان یک نهاد فرهنگی جریان‌ساز، بیشتر از هر جای دیگری باید حقوق مادی و معنوی هنرمندان را رعایت کند.