موسیقی ما- علیرضا: اینکه اصلا چرا خواستم به یک کنسرت بروم یک مساله است ، چرا محسن یگانه را انتخاب کردم مساله ی دیگر . اما در کل پس از بررسی ها و تحقیقات فراوان به این نتیجه رسیدم که کنسرت خونم اومده پایین و حضور در جمعی که یکی بخواند و دیگران حال کنند برایم الزامی است ! اگر چه نگاه نه چندان مثبت و عقیده ی « بچه قرتی تازه به دوران رسیده » نسبت به یگانه در من وجود داشت ، اما اولا نمی توانم خاطرات خوبی را فراموش کنم که صدای او در کنارشان شنیده می شود ، ثانیا بین گزینه های موجود که دارای فاکتور یکی بخواند و دیگران حال کنند ، این تنها موردی بود که قسمت «دیگران حال کنند» ـش در مورد من صدق می کرد !
پشت بلیت نوشته شده لطفا از آوردن دوربین فیلمبرداری و عکاسی ، ضبط صوت ، کامپیوتر کیفی ، تلفن همراه ، اطفال کمتر از ۷ سال ، اشیا حجیم مانند کیف بزرگ و ساک دستی و غیره خودداری کنید . درباره ی حفظ امنیت سالن و تسریع در امر کنترل هم مواردی نوشته شده است ؛ و البته استعمال دخانیات و شئونات اسلامی .
بنظر می آید فضای امن و جالب توجهی انتظارمان را می کشد . از بردن دوربین صرف نظر می کنم و موبایل را با سلام و صلوات برداشته ، خودم را برای آوردن بهانه های گوناگون جهت راضی کردن مسئولین امر کنترل آماده می سازم !
وارد سالن همایشهای برج میلاد که می شوید دو دسته درب وجود دارد . دربهای مجهز به چشم الکترونیکی و دربهای چرخشی ( از همانهایی که باید شیشه ی روبرویتان را بگیرید و هل دهید ) . گویا ورود از دربهای چرخشی ممنوع است . آقایی شبیه مسولین حراست اما استثناست و در حال صحبت با تلفن همراه دارد وارد می شود که من هم ودم را می چپانم پشت سرش و د برو که رفتیم ! اگر چه ماشین ها و دستگاه هایی شبیه آنچه در گیت فرودگاه ها دیده می شود روبروی درب قرار گرفته اند ، اما رویشان پوشیده شده و استفاده ای از آنها نمی شود . با روئت چند طفل زیر ده سال ، انبوه تلفن های همراه ، اشیاء حجیم و دستگاه های خاموش ، و عدم روئت تابلوی ایست بازرسی و مسئول امر کنترل متوجه کلاه بزرگی که سرم رفته می شوم . ( توجهی که بعدا با تماشای فیلمهای گرفته شده توسط گوشی و کیفیت فاخرشان (!) به توحش تبدیل شد !‌ ) صدای تمرین گروه از پشت دربهای بسته ( که گاهی باز می شوند ) به گوش می رسد .
ساعت ۹ وارد می شویم . تا ۹:۲۰ شاهد هنرنمایی کارکنان سالن در نصب وسایل تولید نور و دود و سیم کشی های مربوطه ایم و از آن پس با تشویق حضار مواجه می شویم که گویی ۲۰ دقیقه ی سختی را پشت سر گذاشته اند و هم اکنون خوشحال به سر می برند !
راس ساعت ۹:۳۰ اعضای ارکستر با تلاشی وصف ناپذیز و به سرعت نور روی سن آمده ، سر جای خود می نشینند تا با این سرعت محیرالعقول ، جبران نیم ساعت تاخیرشان را کرده باشند . با یک موسیقی شبه حماسی ، محسن یگانه پرده ها را کنار زده ، وارد می شود !
یگانه طرفدارانش را خوب می شناسد و بعد از کنسرت های فراوان ، تجربه ی خوبی در این زمینه کسب کرده . به خوبی مراسم را پیش می برد و با ادبیات دوست داشتنی ، خودش را در دل مخاطب جا می کند . هر چند مواردی مثل شریک کردن بیش از حد حضار در خواندن آهنگها ، کلاس کنسرت را پایین می آورد اما در عوض او را خاکی وخودمانی نشان می دهد . یگانه با مخاطب رو راست است . قصد ندارد کسی را یپیچاند و وقتی خسته می شود ، راحت به هوادارش می گوید و به جای خواندن شروع به معرفی اعضای ارکستر می کند تا نفسش تازه شود . آهنگهای محبوبش را انتخاب و خیلی حساب شده آنها را چینش می کند . در حین خواندن میمیک صورتش را بازی داده ، نمی گذارد حاضرین خسته شوند . این وسط اگر هم گاف و سوتی بدهد ، بلافاصله جمعش می کند .
مثل آنجا که گفت « می خوا ببینم حرفم چقدر برو داره » و بعد که کمی فکر کرد و دید جمله ساختار مناسبی ندارد ، آنرا اینگونه تغییر داد که بزرگواری کنید و رویم را زمین نیندازید !
آخرین ایستگاه کنسرت های یگانه آهنگ « بار و بندیلو ببند » است . به این معنا که وقتی همه ی آهنگها اجرا شد ، نوبت به آن می رسد تا پایانی خوش رقم بخورد .
این جمله ای است که قبل از اجرای این آهنگ به زبان می آورد : خواهش می کنم روی صندلی هاتون بشینید ! در اصل می خواهد از انفجار سالن جلوگیری کند . فکر می کنم خاطره ی بدی از اجرای این آهنگ دارد ! کنسرت امشب ، با خواندن ماه عسل آغاز شد و آخه دل من و حیف و نشکن دلمو و گیرم بازم بیای و نفس های بی هدف ، بیشترین درخواستها را داشتند . در بین آهنگها علاوه بر تشویق و سوت و جیغ و اصوات زوزه مانند ، حرف های یگانه را درباره ی آلبوم بعدیش ، « تابوت » ، شنیدیم و البته حرفهایی درباره ی آلبوم قبلی ، « نفس های بی هدف » ، که هرچند مورد توجه قرار نگرفت اما او سعی داشت عکس این را اثبات کند . بعد از آهنگ اول ، یگانه به سیروان خسروی خوش آمد می گوید که در ردیف اول نشسته و امشب مهمان اوست . از ردیف عقب صدا می آید «‌این کیه دیگه ؟ » . در میانه آهنگهای بعدی ، یکی از فریاد ها این است : ‌محسن چاووشی ! برخلاف آنچه فکر می کردم جواب می دهد :‌ آره خوب اگه شرایط پیش بیاد ، شاید دوباره همکاری کنیم .
باز بر خلاف آنچه فکر می کردم ( چقدر من فکر کردم ؟! ) نشنیدم فالش بخواند و تعارفاتش اکثرا شکسته نفسی بودند و همان قضیه ی کلاس و خاک و این حرفا . شیرین کاری اعضای ارکستر بعد از گذشت ساعت اول انجام می شود تا یگانه نفسی تازه کند . در این میان به مدد ذوق و هنز نوازندگان ، می توانید احساس شرکت کردن در کنسرت کیتارو ، تماشای فیلم دسپرادو ، رفتن به لب بندر و سه تار نوازی با گیتار الکتریک را تجربه کنید ! ۵ دقیقه ی پایانی به تشکر از عوامل صحنه ، پشت صحنه ، روی صحنه ، روبروی صحنه ، کنار صحنه و بالاخره بیرون صحنه می گذرد و گفته می شود از این کنسرت احتمالا یک CD یا DVD منتشر خواهد شد . نمی دانم تصاویر همین شب است ، یا ترکیبی از اجرای امشب و شب قبلی .
بیرون می زنیم . ساعت ۱۱ و نیم است و یک مساله را حل کرده ام . پرونده ای را که باز کرده بودم ، بستم .  زریقی را که می بایست ، انجام دادم . وقتی یگانه داشت از آلبوم قبلی اش تعریف می کرد ، چیزی در کلام‌ا ش ناراحت کننده بود . او توق استقبالی بیش از این داشت و به آن نرسیده بود و به نوعی با هوادارانش درددل می کرد . با کسانی که آمده بودند دو ساعت او را از نزدیک ببینند و بروند . در همان لحظه ، ناخودآگاه به یاد بیماری قلبی اش افتادم و آن توام بود با شیطنت هایش در مثلا لو دادن سنش ! این دلسوزی الآن با دلتنگی همراه شده .  لتنگی برای شیطنت های یک جوان ۲۴ ساله و پرانرژی که راهی طولانی پیش رو دارد و موانعی بسیار . جوانی که دیگر یک بچه قرتی تازه به دوران رسیده نیست ، او یک بچه خاکی دوست داشتنی است .