[ نويد غضنفري ]

بايد موفقيت را در شرايط فعلي موسيقي پاپ دوباره تعريف کرد، بايد همه معيارهاي اوليه و نزديک به روال و استاندارد جهاني را خط زد و سياهه اي از نو نوشت، تا بوده همين بوده که بايد موسيقي گونه پاپ مورد پسند قاطبه مردم قرار بگيرد، اما در چه زمانه اي و با چه نوع خوراک دادني؟ مطمئنيم روند به گونه اي است که مردم اتفاقا خوش ذوق ما حق انتخاب دارند؟ براستي چرا نظر قالب همواره به سوي پاپ هاي زيرزميني مي چرخد؟ بنا به کدام ميزان و معيار موسيقي پاپ مان را قاتي موسيقي مذهبي مان کرديم و برعکس و کک هيچ کس هم نگزيد؟ نتيجه اش همين است که مردم ما قدرت تشخيص و انتخاب شان را از دست داده اند و به عبارت بهتر سليقه شان قات زده! مطابق يک خرافه تازه ميان بر و بچه هاي موسيقي هم که خواننده پاپ مادامي که زيرزميني است موسيقي اش موفق است و همين که طفلکي به روي زمين آمد، انگار که رنگ و بوي زميني به خود بگيرد، خودکار از گردونه رقابت حذف خواهد شد، اين دقيقا به اين خاطر نيست که موسيقي پاپ رسمي مان را رسما خلع سلاح کرده ايم؟ با تمام این حرف ها هنوز هم واژه «موفقیت» به طور دقیق در عرصه موسیقی گونه پاپ مان معلوم نیست، خیلی ها موفقیت را فروش بالای یک آلبوم می دانند که ممکن است به هر چیزی در این شرایط نامیزان ربط پیدا کند. بعضی دیگر موفقیت را یک اثر خوب و مطابق با استانداردهای جهانی می دانند، حتی اگر باعث شود که آن خواننده یا آهنگساز، به خاطرش چند سال نازنین را ازدست بدهد و خلاصه این ور ستاره گونه خود را فدای آلبوم خوب دادن کند؛ سیروان خسروی جزو این دسته موزیسین ها است. بارها در مصاحبه هایش اعلام کرده که مشهور شدن در درجه دوم اهدافش قرار دارد و بیش تر می خواهد آلبومی در خور و هماهنگ با گونه مورد علاقه اش ارائه دهد، البته انقدر سلیقه و معیار درست هم دارد که این سبک را به گونه ای دربیاورد که مورد پسند بیش تر مردم قرار بگیرد، مردمی که البته هنوز به ضرب و زور موسیقی های بد، غیر استاندارد و عمدتا زیزمینی و مد شده این روزها، هنوز گوش موسیقایی شان کر نشده است.