موسیقی ما - استاد«حسن کسایی» در اصفهان سالها مکتبدار بی همتای موسیقی اصفهان در رشته های «نی»، «سه تار» و «آواز» بود و شاگردان زیادی از محضر او درس گرفته اند که امروز جزو چهره های برجسته موسیقی ایران شمرده می شوند.

استاد «حسن کسایی» در تاریخ 20 مهر 1307 در خانواده ای تاجر پیشه به دنیا آمد. پدر او سید جواد کسایی از تاجران به نام آن زمان اصفهان به دلیل علاقه و انسی که با موسیقی داشت، با اساتید بزرگان آن زمان:«سید حسین طاهرزاده»، «جلال تاج زاده اصفهانی»، «اکبر خان نوروزی»، «خاندان شهناز شعبان خان، حسین آقا، علی آقا و جلیل شهناز»، «غلامحسین سارنج»، «ادیب خوانساری» رفت و آمد می نمود. به طوری که منزل آقا سید جواد، محفلی بود برای تجدید دیدار و نیز ساز و آواز اساتید به نام موسیقی اصفهان.

این آمد و شد ها موجب شد حسن کسائی از کودکی با موسیقی آشنا شود و به مرور زمان، علاقه زیاد ایشان به موسیقی خصوصا« ساز نی» و بعد از دیدن یک نوازنده دوره گرد بر آن شد تا پدر، وی را نزد «مهدی نوائی» ببرد.

پس از فوت «مهدی نوایی» کسایی همچنان از همنشینی با نوازندگان اصفهانی در جهت تسلط بر نوازندگی نی استفاده کرد؛ مخصوصا از همنوازی با «جلیل شهناز» که به نوعی حق استادی بر گردن او دارد بهره برد. همنوازی با سازهای پرده داری مثل تار و سه تار او را بیش از پیش با گامهای مختلف موسیقی ایرانی آشنا کرد، به صورتی که برای اولین بار دستگاههای «چهارگاه»، «اصفهان»، «نوا» و «راست پنجگاه» با کوک دقیق و به صورت کامل اجرا کرد.

کسایی همچنین از محضر «ابوالحسن صبا» بهره های فراوان برد که می توان گفت، هنر نوازندگی «سه تار» کسائی، یادگار انس با این هنرمند یگانه است. سه تار نوازی کسائی تلفیقی زیبا از ترکیب نوازندگی تار «جلیل شهناز» و سه تار «ابوالحسن صبا» است.

حسن کسائی در اصفهان سالها مکتبدار موسیقی اصفهان در رشته های «نی»، «سه تار» و «آواز» بوده است. شاگردان زیادی از محضر او درس گرفته اند که امروز جزو چهره های برجسته موسیقی ایران شمرده می شوند.

« حسین عمومی»، «حسن ناهید»، «محمد موسوی»، «بهزاد فروهری»، «نعمت الله ستوده» و «شهرام میرجلالی» از این جمله اند. اگرچه بیشتر آثار حسن کسایی را بداهه نوازی است تا موسیقی پیش ساخته، ولی امروز بخش زیادی از ضربی ها و حتی آوازیهای نوازندگان نی، بهره گرفته از نوازندگی های ایشان است.

احتمالا سادگی ساخت که خود موجب پیدایش الگوهای غیر استاندارد و در نهایت باعث محدود شدن سطح تکنیکی نی شده بود را بتوان عامل اصلی عدم ثبات در جایگاه اصلی نی دانست.

توضیح آنکه، برای توسعه و رشد امکانات فنی و تکنیکی یک ساز، لازم است ابتدا ساختار آن، طبق الگویی دقیق و کارشناسی شده، طراحی و ساخته شود تا نواختن آن با حداکثر قابلیت اجرایی، میسر گردد؛ بر اساس اطلاعاتی که از ضبط اولین صفحه های موسیقی ایرانی در دست است، تکنیک نوازندگی سازهایی هم چون تار، ویلن، کمانچه به نسبت نی در سطح بالاتری قرار دارد.

تنها ضبطی که در گذشته از نی انجام شده تکنوازی و جواب آواز «نایب اسدالله اصفهانی» است که بنا به روایتی اولین کسی است که نی را به سبک «دندانی» می نواخته هر چند خلاف این موضوع انکار ناپذیر نیست. در هر صورت می توان با بررسی این چند صفحه ضبط شده، سطح نوازندگی نی را در آن زمان شناخت.

استاد کسائی به طور مستقیم نتوانست، از محضر نایب استفاده کند، ولی در دوره ای بسیار کوتاه نزد یکی از شاگردان ایشان به نام «مهدی نوایی»، تمام اندوخته های نوایی را فراگرفت، این موضوع از جهتی دلیل بر استعداد فراوان کسائی و از جهتی دیگر، نشان از محدودیت و سادگی تکنیک نوازندگی نی در آن زمان می باشد.

از این رو حسن کسایی مانند «تهرانی» در تنبک ، «عبادی» در سه تار، «بهاری» در کمانچه و «پایور» در سنتور به نوعی از ابتدا شروع به ابداع تکنیک و پیاده کردن تمام دستگاهها در ساز نی نمود.

در گذشته صدای نی، همراه با نا خالصی زیاد بود؛ یعنی نواختن نی به صورتی بود که تفاوت محسوسی بین صداهای اوج، بم و بم نرم نبود، ولی استاد کسایی توانست با تغییر حالت در زبان، در محل استقرار زبان، حالت لب و فرم سر نی، صدایی بسیار شفاف و بدون ناخالصی از نی تولید کند.

همین پیشرفت باعث شد، نی استاد، به رادیو راه پیدا کند؛ تکنوازیها و همکاری با نوازندگان و خوانندگان مشهور آن زمان چون جلیل شهناز، علی تجویدی، احمد عبادی، تاج اصفهانی، ادیب خوانساری و ... باعث شد، نی همردیف سازهای دیگر قرار بگیرد.

بعد از این دوره اغلب ارکسترهای ایرانی شروع به استفاده از ساز نی کردند و این احساس نیاز باعث رشد روز افزون نوازندگان نی شد که حتی امروزه به عنوان یک رشته تخصصی در دانشگاه تدریس می گردد.

می توان گفت، تمام نوازندگان امروز نی، با شنیدن صدای نی استاد کسایی به این ساز علاقمند شدند.