موسیقی ما - خسرو نقیبی/ شیراز :  «دنگ شو در شیراز روی صحنه خواهد رفت.» این خبر غافلگیرکننده‏ای بود که حدود یک هفته پیش میان هواداران این گروه موسیقی مدرن ایرانی پیچید. آخرین اجرای آن‌ها در داخل مرز‌ها به سال ۱۳۸۷ و کنسرت خیریه‏‌ا‌ی برمی‏گشت که برای مؤسسه خیریه محک گذاشته بودند و پس از آن، تنها اخبار «دنگ شو» بود که از موفقیت تور‌ها و برنامه‏‌هایی که در بیرون مرز‌ها داشتند، خبر می‌‏داد. پس از انتشار بین‏‌المللی آلبوم اول‏شان، دیگر کمتر کسی فکر می‌‏کرد گستره تور آن‌ها به داخل ایران هم برسد اما درست پس از برگزاری موفق‏‌ترین دور کنسرت‏‌هایشان در قاره آمریکا، آن‌ها چهارم و پنجم خرداد در دانشگاه شیراز روی صحنه رفتند تا به قول طا‌ها شجاع‏نوری، به شهری که آلبوم اول‏شان وام‏دار نام و شاعر مطرحش است، سلام کنند. اصل خبر این است: «کنسرت پژوهشی گروه دنگ‏ شو در شیراز که کمتر کسی تا قبل از روی صحنه رفتن آن‌ها متصور بود به مرحله اجرا برسد، بدون کوچک‌ترین حاشیه‏‌ای در دو شب متوالی برگزار شد.»

• یک گروه بین‌‏المللی

 «دنگ شو» قرار بود بلافاصله پس از اجرای شب دوم راهی تهران شود. برای همین ساعتی پیش از اجرا سراغ‏شان می‌‏روم. گروه مشغول تمرین است و صدای سالنی را که قطعا سالن استاندارد یک کنسرت موسیقی نیست چک می‌‏کنند.

از صمد طالقانی که مدیر گروه است و در این چندسال «دنگ شو» را به جایگاه کنونی رسانده، درباره این روز‌ها می‌‏پرسم. این‏که روی صحنه رفتن «دنگ شو» در ایران برای خودشان عجیب نیست؟ می‌‏گوید «این یک دعوت رسمی از طرف دانشگاه شیراز بود و ما هم دوست داشتیم که دوباره در ایران روی صحنه برویم، پس آمدیم و تا الان هم مشکلی نداشته‌‏ایم.» سوال مهم‏‌تر این است که چرا «دنگ شو» در تهران نیست؟ «گفتم که. این یک دعوت از طرف دانشگاه شیراز بود. خود دنگ شو برنامه‏ای برای گرفتن مجوز کنسرت در ایران نداشت و وقتی دیدیم همه‏‌چیز مهیاست تا در شیراز روی صحنه برویم آمدیم. اگر در تهران هم موقعیتی این‏گونه پیش بیاید قطعا اجرا خواهیم داشت اما خودمان برای این کار برنامه‏ای نداریم. این سفر را هم مثل یکی از تور‌های‌مان نگاه می‌‏کنیم.

قرار است برای دو فیلم سینمایی کار موسیقی انجام دهیم و چیزهایی هم برای خودمان ضبط کنیم و پیش‌‏بینی‏‌مان این است که تا اواخر مرداد در ایران باشیم. اگر فرصتی برای اجرا هم پیش بیاید، چه بهتر.» برداشتم از حرف‏‌های طالقانی این است که «دنگ شو» در حال حاضر خودش را یک گروه موسیقی بین‏‌المللی ایرانی می‌‏بیند و نه گروهی که از ایران به بیرون مرز‌ها سفر می‌‏کند. حرفم را تأیید می‌‏کند: «دنگ شو در این مدت بیرون ایران زندگی کرده. یک سال و نیم که در بانکوک ساکن بودیم و باقی زمان‏‌مان هم که به سفر و تورهای کنسرت گذشته است. بعد از مرداد هم این سفر‌ها ادامه خواهد داشت. سفر به شیراز و تهران هم بخشی از برنامه این مدت‏‌مان بوده است».

البته که «دنگ شو» تحت هر شرایطی هم قرار نیست در تهران روی صحنه برود، چون طالقانی توضیح می‌‏دهد که سالن‏‌های بزرگ به درد موسیقی «دنگ شو» نمی‌‏خورند و مثلا در سالن دوهزارنفره میلاد تهران، مخاطبی که ته سالن نشسته، ارتباط حسی لازم با موسیقی‏شان را برقرار نخواهد کرد. این‏‌ها یعنی اجرای تهرانِ «دنگ شو»، شرایط ویژه‏ای خواهد داشت.

• کنسرت پژوهشی

طالقانی به پشت صحنه می‌‏رود. به سالن که برمی‏‌گردم، همه‏‌چیز مهیای برگزاری برنامه – البته به شیوه دانشگاهی‏‌اش – است. دختران و پسران دانشجو (که میان‏‌شان جمعی از هواداران «دنگ شو» هم دیده می‌‏شوند که خودشان را از جاهای مختلف کشور به شیراز رسانده‏‌اند) در ردیف‏‌های جدا از هم می‌‏نشینند و تا دو ساعت بعد که برنامه به پایان می‌‏رسد، برخلاف کنسرت‏‌های موسیقی هیچ خبری از خاموش‏‌شدن چراغ‏‌ها هم نیست. دنگ شو در یک سالن روشن و در موقعیتی که تماشاگران تنها اجازه دارند میان هر دو قطعه گروه را تشویق کنند، همه آلبوم «شیراز چهل‏‌ساله» (منهای خود قطعه «دنگ شو») را به انضمام سه قطعه جدید که در آلبوم منتشر نشده، اجرا می‌‏کنند.

اجرایی مسلط، چنان‏که از آن‌ها و کیفیت کارشان انتظار می‌‏رود. طا‌ها شجاع‏‌نوری دوسه‌‏باری از برگزارکنندگان می‌‏خواهد که نور‌ها را کم کنند و از رفت‏ وآمدهای میان سالن بکاهند اما پس از چندبار بازگوکردن این نکته، سرانجام طالقانی به طا‌ها می‌‏گوید که امکان کم‌‏کردن نور سالن وجود ندارد. شجاع‏‌نوری این نکته را می‌‏گوید و این را هم متذکر می‌‏شود که خواندن یا دست‏زدن حضار، کار ضبط آن‌ها را از این دو اجرا دچار اختلال خواهد کرد، چرا که «دنگ شو» قصد دارد اجرای شیراز خود را از آلبوم «شیراز چهل‏‌ساله» منتشر کند. نکته‏‌ای که البته چندان باورپذیر نیست اما حاضران به‏‌خاطر درخواست شجاع‌‏نوری این خواسته را می‌‏پذیرند و کنسرت در سکوت کامل برگزار می‌‏شود.

جز ماجرای سلام به شیراز، طا‌ها در جای دیگری هم شیرازی‏‌ها را به تشویق وامی‌‏دارد. وقتی می‌‏گوید «هرچند ترکیب دنگ شو را وام‏دار رومی هستیم اما روز و شب گروه بدون حافظ نمی‌‏گذرد» و تا پایان برنامه، سه شعر از حافظ را اجرا می‌‏کنند. نکته دیگر هم تمجید شایان و طا‌ها (یعنی هر دو برادر) از کیفیت صدای سالن است که معتقدند این صدا در این فرصت کم، از صدایی که در چندسالن آمریکا در کنسرت‏های پیشین داشته‏‌اند، بهتر است.
‌‌نهایت ماجرا، یک کنسرت بی‏‌حاشیه و غیرجنجالی‏‌ست. «دنگ شو» یی‏‌ها به تهران بازمی‏‌گردند و صدای «شیراز چهل‌‏ساله» در شیراز می‌‏ماند. این‏گونه همه راضی به زندگی روزمره‌‏شان بازمی‏‌گردند.