موسیقی ما -بهمن بابازاده:  روز گذشته، در سومین روز از جشنواره سی‌ام فیلم فجر راس ساعت۱۵: ۱۸، فیلم «بی‌خداحافظی» برای اولین بار در برج میلاد برای اصحاب رسانه روی پرده نقره‌ای رفت تا آقای مشکی پوش پس از ماه‌ها تلاش و تحمل گریم‌های مختلف و سنگین، محصول نهایی را شاهد باشد. این اتفاق در حالی رخ داد که صادقی چند ماهی هست با هیچ رسانه‌ای حاضر به گفتگو نشده و در سکوت کامل خبری به سر می‌برد. شور و شوق اهالی رسانه هنگام روی پرده رفتن این فیلم قابل توجه بود و همین شور و شوق نشانگر ولع اهالی فیلم و موسیقی برای تماشای «بی‌خداحافظی» بود. دقایقی پس از اتمام این اکران، رضا صادقی از همه حال و روز این روز‌هایش گفت و به تمام سوالات ما پاسخ داد. پاسخ‌هایی که بیشتر از اینکه جنبه موسیقی داشته باشد، به دغدغه‌های سینمایی این هنرمند گره خورده بود و پشت پرده تلاشهای چند ماه اخیرش را نشان می‌داد.

• امروز برای اولین بار فیلمی که تو جزو یکی از نقش‌های اصلی آن بودی روی پرده رفت و رضا صادقی فصل جدیدی از زندگی‌اش را تجربه کرد. تیترا‍ژ پایانی که پخش می‌شد لبخند محوی روی صورتت بود. درباره حس آن لحظه می‌خواهم به من بگویی.

حس یک مه‌مان را داشتم که روی پرده نقره‌ای آمده و باید احترام میزبان را نگه دارد. من در سینما یک مهمان‌ام. مه‌مان آدم‌ها، بازیگر‌ها، کارگردان‌ها و همه و همه دست اندرکاران. نمی‌دانم مه‌مان با ادبی بودم یا نه ولی خیلی برایم مهم بوده که بتوانم حرمت میزبان را حفظ کنم. سینما برای من لمس یک تجربه جدید بود. هرگز نمی‌گویم که به آن فکر نمی‌کردم ولی دوست داشتم که تجربه‌اش کنم.

• اولین تجربه سینمایی‌ات را برای اولین بار تماشا کردی. اولین چیزی که به ذهنت رسید چه بود؟

داشتم به این فکر می‌کردم که این رضا صادقی چه شکلی است. می‌تواند خودش را حفظ کند و خودش باشد؟ در ضمن برای اولین بار که اجرایی کرده بودم و خودم هم داشتم خودم را می‌دیدم. چون همیشه من برای دیگران اجرا می‌کردم ولی این بار من اجرا کردم و خودم هم دیدم.

• خودت اوج فیلم را در کدام سکانس می‌بینی؟ جایی که خودت واقعا تحت تاثیرش قرار می‌گیری؟

خودم حس می‌کنم که آنجایی که با دوستان قدیمی در یک خانه قدیدمی نشسته‌ایم. با فرهاد و امیر. حس خوبی دارم چون صمیمیت‌های قدیمی را نشان می‌دهد. بخشی دیگر از فیلم هم هست که قهرمان فیلم هرگز به اصطلاح «وا نمی‌دهد» و کوتاه نمی‌آید و کم نمی‌آورد.

• بخش‌هایی از فیلم هم که به مشکلات خواننده‌های پاپ برای اخذ مجوز می‌پردازد.

همیشه وقتی از موسیقی پاپ صحبت می‌شود بالافاصله حرف مجوز پیش کشیده می‌شود و این خیلی ناراحت کننده است. ما در این فیلم خواسته‌ایم که بگوئیم به جز دغدغه مجوز، افرادی در این موسیقی هستند، افرادی در کنار خواننده‌ها هستند که سم بیشتری دارند و فشار‌هایشان خیلی بیشتر از استرس مجوز است. آن‌ها منتظر تزریق سمشان هستند و از پا در آوردن آن هنرمند. آنهایی که دور و بر یک خواننده هستند خیلی خطرناک‌تر از کسانی هستند که مجوز نمی‌دهند. این به من ثابت شده است.

• کمی هم ار تجربه همبازی شدن با محمد رضا قروتن بگو. قطعا تجربه جدیدی بود این همکاری.

محمد رضا فروتن سالهاست که بخاطر شخصیت و هنرش در این سینما مقبولیتی ویژه و قابل توجه دارد. سوای بحث محبوبیت، مقبولیت فراوانی را هم توانسته کسب کند که قطعا قابل توجه است. دوستی کوچکی قبل از این فیلم با او داشتیم و قبل از اینکه این پروژه استارت بخورد، از او برای حضور در این پروژه مشورت خواستم. تشویقم کرد. محمد جزو معدود آدم‌هایی است که دنیای شهرت و تصویر ذره‌ای روی شخصیت‌اش اثر نگذاشته. او در سکانس‌هایی که با هم بازی داشتیم به وضوح سطح بازی‌اش را بخاطر من پائین می‌آورد تا من بتوانم در یک سطح با او جلو بروم. تا بتوانم همپای او باشم. او به قدری نقشم را عامیانه و راحت به من توضیح می‌داد که این حس در من به قطعیت رسیده بود که او از خود من بیشتر غرق و درگیر این نقش شده است. از او بابت همه این بزرگواری‌ها تشکر می‌کنم و خود را برای این نقش به شدت مدیون فروتن می‌دانم.

• اگر زمان به عقب برگردد و از نو تجربه حضور در این فیلم به تو شود، باز هم حاضری این همه وقت برای حضورش، زمان صرف کنی و وارد این ریسک بزرگ شوی؟

قعطا صبر می‌کنم تا انسان بزرگی مثل آقای امینی کار را بسازد تا وارد‌اش شوم. تا زمانی که این بزرگ به من نگفته بود: «به پدرت اعتماد کن»، نمی‌ی توانستم قبول کنم که در فیلم بازی کنم. ایشان وقتی این لفظ را برای من استفاده کرد حس نزدیکی عجیبی نسبت به ایشان پیدا کردم. با آدم‌های خوب، کارهای خوب انجام دادن، لذتبخش است. اعتراف می‌کنم که در این فیلم انسانهایی بودند که من اشتباهات و کاستی‌هایم را پشت آن‌ها قایم می‌کردم. آقای امینی کسی بود که نابازیگری‌ام را تحمل کرد تا منی که هیچوقت نمی‌توانستم فکر کنم که ساعت ۷ صبح بیدار شوم، با انرژی بیدار می‌شدم و سر صحنه می‌رفتم. همه نابازیگری‌هایم را با لبخند جواب می‌دادند و قسم می‌خورم اگر روز اول به جز لبخند واکنش دیگری می‌دیدم دیگر نمی‌توانستم جلوی دوربیم برویم. این بزرگوار باعث شد که بتوانم دوام بیاورم.