موسیقی ما – بهمن بابازاده: خیلی ها بیشتر از اینکه «مهدی ساکی» را از نقش آفرینی در فیلم «ارتفاع پست» ابراهیم حاتمی کیا بشناسند، از حضور ویژه اش در کنسرت گروه «پالت» در اسفند ماه سال گذشته، در سالن فرهنگسرای نیاوران به یاد دارند. با آن لهجه غلیظ و تند جنوبی و نوع خاص دکلمه ها و قصه گویی هایش. لحن خواندن ویژه و پر حرارت اش و از همه مهم تر احساسی که در صدایش وجود دارد. همان اتفاق کافی بود که «مهدی ساکی» خیلی زود استقلال اش را اعلام کند و گروه تماما جنوبی «کماکان» را تشکیل دهد. در این گروه فقط جنوبی های اصیل اجازه ورود دارند ولی اجرای برنامه شان در سراسر کشور طرفدار پیدا کرده. دیگر خبری از کنسرت های خسته کننده نیست و این گروه با نوع خاص موسیقی تلفیقی اش که رگه هایی از موسیقی محلی جنوبی و ایرانی را در هم آمیخته دارد، دوستداران زیادی را در سراسر کشور به خود جذب کرده است. استقبال ویژه از کنسرت آنها در فرهنگسرای نیاوران نشان داد که این گروه هم مثل گروه هایی مثل «مانوها» و «پالت»، ستاره های جدید موسیقی ایران اند و رفته رفته با کسب تجربه هایی بیشتر و جدی تر قرار است بازار موسیقی را از این یکنواختی خسته کننده ای که چهره های پاپ بوجود آورده اند، برهاند. حضور این خواننده در آلبوم «آقای بنفش» پالت و خواندن قطعه پر طرفدار «مثلث» باعث شده که ان هنرمند و سبک اش، بتواند مخاطبان خاص خودش را پیدا کند و دیگر بهترین فرصت است برای نخستین اجرای مستقل «کماکان». این گروه آخر هفته گذشته و در سه شب در برج آزادی به اجرای برنامه پرداخت و کنسرت پر انرژی، سرشار از خلاقیت و شگفت انگیزاش را بروی صحنه برد.

کنسرتی که کاملا برنامه ریزی شده و با کنداکتوری مرتب چیده شده بود و برای لحظه لحظه آن برنامه ریزی صورت گرفته بود. قطعات یکی در میان با گویش و لحنی جنوبی و محلی و عاشقانه اجرا می شد و نوازنده های هر قطعه با اتمام قطعه بعدی در خاموشی مطلق سالن جایگزین نوازنده قبلی می شدند.

«مروارید سیاه»(حمزه مقدم، ناهید مقدم، حسین مقدم، توفیق مقدم)، نام گروهی بود که سازهای کوبه ای این کنسرت را می زد و اعضای آن جوانانی جنوبیو سیه چرده بودند که با سازهای اصیل جنوبی شور و حالی وصف ناشدنی را در هنگام تک نوازی ها به حاضرین در سالن دادند. دیگر اعضای ارکستر این گروه در بروشور برنامه بدین صورت معرفی شده بودند: ابراهیم علوی، کاوه صالحی، روزبه اسفندارمز، مهیار طهماسبی، ماکان اشگواری.

اجرای قطعاتی عاشقانه با لحن و حس خاص «مهدی ساکی» از دیگر بخش های برنامه بود و در این بین حاضرین در سالن که به وجد آمده بودند در بخش دوم برنامه خواستار اجرای قطعه «مثلث» از ساکی شدند و او با اینکه هیچ تمرینی برای خواندن این قطعه نداشت، بدون موسیقی این قطعه محبوب را خواند تا همه سالن با او همخوانی کنند.

ازدحام جمعیت برای این برنامه به قدری بود که حتی راه پله های سالن آزادی هم پر از علاقمندان موسیقی بود و سه ردیف صندلی اضافه هم در مقابل سن چیده شده بود. پایان بندی این برنامه هم در نوع خودش جالب و پرهیجان بود. اعضای گروه در انتهای برنامه با آمدن به جلوی سن ضمن ادای احترام از همه خداحافظی کردند و درحالی که جمعیت حاضر در حال ترک سالن بودند، به یک باره تمام اعضای گروه دوان دوان پشت سازهایشان قرار گرفتند و قطعه ای دیگر را زدند! این حرکت با استقبال فراوان حاضرین رو به رو شد و نشان از خلاقیت بالای گروه و کارگردان هنری برنامه «سروش میلانیزاده» داشت. پس از این غافلگیری جالب گروه باز هم با همان سبک از حاضرین در سالن خداحافظی کردند و در حالی که جمعیت به امید بازگشت مجدد آنها همین طور در حال تشویق گروه بود، پرده های سن کشیده شد تا این برنامه در نهایت انرژی سالن به اتمام برسد.