اوایل نمی دانستم که نسب خانوادگی یغمایی ها به یغمای جندقی می رسد. این را خود استاد چند سال قبل که برای دیدار و گفتگو رفته بودم گفت. آن موقع نگفته بودم اما این دفعه که چند سال بعد است و باز آنچه بر او رفته است را دیدم و رفتار توام با متانت و مردانه اش را در برابر هر آنچه بر او و هنرش گذشت را دیدم، گفتم. گفتم: «شما آزادگی را از یغما به ارث برده اید و یغمایی شده اید.»

این بار، بدون آنکه بدانیم خبری هست، برای دیدار استاد رفته بودیم. به همان آپارتمان شان در برج آرین. البته خبرهای مثبتی شنیده بودیم از رفع مشکلات آلبوم «ملک جمشید» عاشق. هر بار که می رویم البته، خبری تازه می شنویم از شناخت توام با تحسینی که نسبت به او در عاشقان موزیک او در آن طرف آبها وجود دارد و بیشتر و بیشتر می شود. این بار: « پائولین کازوبون، کارگردان و مستندساز برجسته جهانی شبکه تلویریونی کانال پلاس فرانسه که یک ژورنالیست هنری معروف در زمینه تاریخچه موزیک و همچنین بررسی و تحقیق در موزیک کشورهای گوناگون جهان است، نامه ای به استاد فرستاده و درخواست ساخت یک مستند 52 دقیقه ای درباره زندگی و هنر او را داده است. این بانوی هنرمند و شناخته شده درباره موسیقی کورش گفته: « من با موزیک کوروش سفر کردم، به پرواز درآمدم و باید بگویم که به طور عمیقی مرا تکان داد». اینها را همان روز که به دیدار کورش رفتیم به ما می گوید و دو روز بعد سایت رسمی استاد هم در صفحه اول خود این را می آورد. خانم پائولین با داشتن چنین شناسنامه درخشان هنری در جهان از چند سال پیش با شنیدن موزیک کورش شیفته و دلباخته کارهای او شد و پس از جستجوی فراوان و پشت سر نهادن میانجی های بسیار بالاخره از سوی ایوتن آلاپات توانست ردپایی از کوروش بیابد، بر همین پایه پیشنهاد داده است که یک مستند 52 دقیقه ای درباره زندگی و آثار هنری کوروش تهیه کند. در این رابطه با یکی از تهیه کنندگان بنام و برجسته Canal+ که خود یکی ازطرفداران موزیک کوروش است مذاکره کرده و به توافق رسیده است. »

«آقای ایوتن آلاپات مدیر و مالک کمپانی موزیک Now Again Records ، مشاور و پژوهشگر برجسته کمپانی موزیک Stones Throw درباره چگونگی این گزینش می گوید: این اتفاق بسیار حیرت آوری است که کارگردانی بنام در جهان هنر از کشور فرانسه که با بزرگترین آرتیست های جهان در ارتباط است چنین بهت زده و عاشقانه از موزیک کوروش یغمایی ستایش می کند و می خواهد هر چه زودتر او را ببیند و درباره ی  این هنرمند ایرانی فیلم بسازد .»

پنج سال قبل همین آقای ایوتن با انتخاب کورش یغمایی به عنوان چهره برتر موسیقی راک در خاور میانه، به خاطر این کشف بزرگ خود، شگفت زده شده و از اینکه موسیقی و هنر او را یافته مشعوف شده بود. داستان این بود که «آن طرف آب‌ها يك كمپاني معتبر تحقيقاتي موسيقي به نام Stones throw، موسيقي استاد را شنيد و آنقدر شگفت‌زده شدند كه آقاي ایوتن‌آلاپات، مدير آن كمپاني كه با بزرگان موسيقي غرب و سرتاسر جهان حشر و نشر دارد درباره موسيقي‌اش نوشته بود: «موسيقي‌اي كه پلي است بين فرهنگ‌ها، موسيقي‌اي كه با روح سخن مي‌گويد، موسيقي‌اي كه هر روز الهام‌بخش من است.» و بعد شرح و نقد مفصلي نوشته بود بر كليه آثار استاد و در طي آن علاوه بر بررسي دقيقش شگفتي و لذتش را عنوان مي‌كند و بعد در طي مصاحبه‌اي با يكي از رسانه‌ها آهنگ‌هايش بسيار ستود.» اینها را در لید  مصاحبه ای آورده بودم که آذرماه 88 در هفته نامه ایراندخت چاپ شده بود و در همان متن از افتخاری گفته بودم که در عرصه بین المللی برای موسیقی ما به دست آمده بود و آلبوم Forge Your Own Chains حاوي پانزده قطعه از موسيقي‌دانان راك سال‌هاي 1968 تا 1974 در آمريكا منتشر شد و در اين آ‌لبوم كه هر يك از قطعات آن از موسيقيدانان راك كشورهاي مختلف بود، ترانه «حجم خالي» كوروش يغمايي هم منتشر شده بود. جالب آنکه آن اتفاق مهم هم گشایشی در کار ملک جمشید به وجود نیاورد و استاد همچنان در محاق توقیف بود و البته همچنان صبور و آزاده و یغمایی.

یک بعد از ظهر بهاری ست که هوا دارد گرم می شود. نشسته ایم و از آن سال ها می گوید. از اینکه چند بار کل آلبوم و درخواست مجوز در تونل های مجوز در دوره گذشته ارشاد گم شده و معلوم هم هست برای چه. می گوید من در هیچ شرایطی کاری خلاف قاعده و اخلاق نکرده و نمی کنم و باج  رشوه نمی دهم. دلیلی ندارد چنی کاری انجام بدهم. این را همان موقع و در مصاحبه پنج سال قبل هم گفته بود. گفته بودم: «... به شما مجوز ندادند تا با حذف تاثيرگذاري و جايگاه شما و امثال شما، چيز ديگري به‌عنوان موسيقي و هنر به مردم معرفي شود.» و پاسخ داده بود: «من انگيزه اين مساله را نمي‌دانم چون كسي چيزي به من نگفته و خودم هم پيگیري نكردم. نمي‌خواهم هم پيگيري كنم چون من كار خودم را كرده‌ام و ديني را كه به كشورم و سرزمينم داشتم، ادا كرده‌ام. من با اين همه ناملايمات و مخاطرات نخواستم از كشور بروم. ماندم چون عاشق اين سرزمين هستم اين را هم به شما بگويم كه يك كبوتر دست‌آموز خانگي بايد پرواز كند تا پرواز يادش نرود اما براي من اين فرصت به وجود نيامد. شما خودتان را بگذاريد جاي بنده، پنج سال آلبوم را داده‌ايد كه تاييد شود و همان‌طوري كه گفتم تاييد شده، اما نمي‌توانم آلبومم را منتشر كنم و در ضمن، با این که به من مجوز نمی دهند، صدايم از راديو پخش مي‌شود. انگيزه اين كارها را هم نمي‌دانم چيست. تا حالا به من نگفته‌اند و قاعدتا هم نخواهند گفت. اگر مي‌خواهم كارم پخش شود واقعا به خاطر فرهنگ كشورم است. مي‌خواهم كاري پخش شود كه اقلا عده‌اي كار بدي را گوش نكنند. من براي آن كار زحمت كشيده‌ام و چندين سال وقت گذاشته‌ام. من براي يك آلبوم 4، 5 سال كار مي‌كنم. اينطوري نيست كه مثل يك عده، يك هفته‌اي آلبوم ببندنم. نمي‌دانم چكار مي‌كنند، لابد شعبده‌بازي بلدند چون غير از اين چيز ديگري نمي‌تواند باشد. من 4، 5 سال كار مي‌كنم و آلبوم را آماده مي‌كنم و نمي‌توانم  منتشرش كنم بدون آنكه آنهايي كه جلوي آن را گرفته‌اند فكر اين را بكنند كه من از كجا بايد پول دربياورم تا بتوانم خانواده‌ام را اداره كنم. كسي كه كار و پيشه‌اش اين است، بدون اين كار از كجا بايد بتواند كسب درآمد كند؟ آيا آدمي در اين جايگاه و با اين شرايط به كار خلاف كشيده نمي‌شود؟ منظورم از كار خلاف ساخت موسيقي بد است.»

حالا پنج سال بعد از آن پنج سال است که در آن مصاحبه گفته بود و جالب آنکه نه به قول خودش به راه بد کشیده شد و نه کاری کرد که کسی به آن بگوید ایجاد تنش یا هر چیز دیگر. صبور و قانع در خانه اش نشست تا مدیر و تشکیلات دیگری در ارشاد بیاید و بگوید آقای اسطوره موسیقی راک، بفرمایید آلبوم تان را که کوچکترین مشکلی هم ندارد و ده سال در محاق توقیف مانده است، منتشر کنید. از این موضوع خوشحال است و این را در خنده های بلندش می توان دید. جالب است که هنوز با همان جدیت و پشتکار کار می کند، در همان اتاق کوچک اما به وسعت دریا که ملک جمشید در آن رفت و آمد دارد و بزرگترین منتقدان موسیقی دنیا را مسحور هنر و شخصیت هنری خود کرده است.

می رویم در این اتاق ودر موسیقی اش را برای ما باز می کند و دو قطعه از آلبوم ملک جمشید را می شنویم. یکی قطعه ملک جمشید با آن موسیقی خاص و البته چند وجهی و سنگین اش روی شعر زیبایی از مرحوم نوذر پرنگ و قطعه زیبای دیگری روی ترانه ای از علیرضا بندری. هر دو شنیدنی و جذاب و حاصل تاملات و وسواس های هنرمندانه یک راکر باسابقه و پیشکسوت. لابلای شنیدن کارها توضیحاتش هم شنیدنی ست و جالب آنکه وسط این همه ناملایمات، روحیه طناز و شوخ خود را از دست نداده است. این را در نامه و مصاحبه تلخی که چند ماه قبل منتشر کرده بود هم می شد دید. قلم بسیار زیبایی دارد. تحصیل کرده جامعه شناسی در دانشگاه تهران است و بیش از آن تحلیل گر مسائل جامعه. واقع بین است و بیش از همه منتقد فضای هنری و وضعیت موسیقی اما صبور است و حالا منتظر و امیدوار با این حال جای تاسف دارد که شخصیتی با جایگاه و دانش استاد کورش یغمایی باید دنبال مجوز برای موسیقی آلبومش باشد ولی هست. یاد شعری از یغمای جندقی  می افتم که البته مناسب آن روزهایی بود که حرف های منطقی استاد به جایی نمی رسید:

گوش اگر گوش تو وناله اگر ناله من
                             آنچه البته به جایی نرسد فریاد است

آن موقع گفته بود: « هنرمند هنگام خلق اثر در فضاي بيخودي و خلسه بازي مي‌كند اما افسوس كه بعد از پايان بازي درگير و دار قوانيني گرفتار مي‌شود كه «انسان» وضع كرده است.»

حالا حال کورش یغمایی، استاد بی نظیر موسیقی راک ایران این بیت از جدش یغمای جندقی آزاده است:
بهار ار باده در ساغر نمي كردم چه مي كردم؟
ز ساغر گر دماغي تر نمي كردم چه مي كردم؟
هواتر، مي به ساغر من ملول از فكر هشياري
اگر انديشه ديگر نمي كردم چه مي كردم؟

آیا طلسم نزدیک به ده ساله عدم انتشار کورش یغمایی امسال می شکند؟ فعلا که هم خود استاد و هم ما امیدواریم. انشاالله به زودی. سلام آقای اسطوره موسیقی راک. خوش آمدی. روز به خیر.