استاد محمد موسوي، نوازنده و رديف دان نامي ني در نشست مطبوعاتي خود گفتند كه نزديك به 260 كار ضبط شده با استاد محمد رضا شجريان دارند كه به دليل برخي مشكلات و گرفتاري‌ها و البته اختلاف نظرها تنها سه چهارتاي آنها منتشر شده‌اند. تا آنجايي كه نگارنده به ياد دارد از مجموعه كارهاي خصوصي استاد با استاد موسوي آلبوم‌هاي« سر عشق» با سه تار استاد مشكاتيان در دستگاه ماهور و آلبومي در سه گاه و شوشتري به بازار راه يافته است كه اگرچه اين آلبوم دومي را از قرار به دليل برخي اختلافات موجود كمتر مي‌توان رويت كرد، بقيه آلبوم‌ها (258تا) به دليل ادامه اختلاف بر سر سهم نوازنده و خواننده همچنان بلاتكليف مانده‌اند.ضمن‌آنكه كيفيت ضبط اين آثار بسيار عالي و با امكانات خوبي ضبط شده است.
اگر چه آقاي موسوي از شكافتن جزييات بيشتر اين ماجرا خودداري كرده است، اما طبيعي است كه بخشي از اين گير و گرفت‌ها باز مي‌گردد به نوع قراردادها و ميزان دست مزدي كه بابت اين گونه كارها قرار است بين افراد تقسيم شود.
من وارد جزييات ماجرا نمي‌شوم، بلكه به ضررهايي كه از اين ناحيه نصيب موسيقي در كليتش مي شود اشاره دارم.
ضرر اول معنوي است،‌ به اين معنا كه علاقه‌مندان موسيقي مي‌دانند كه استاد شجريان به آوازش شهره است و هر گاه در كنار نوازنده‌اي قدر نشسته كارش جلوه و جلايي ديگر يافته‌ و كارهايش با استاد موسوي از جمله كارهاي درخشان در موسيقي آوازي سازي به شمار مي‌رود. به همين دليل حيف است در اين قحط آْباد آواز و آوازخوان خوب، اين همه كار درخشان در گوشه‌اي خاك بخورد.
ضرر دوم از ناحيه اقتصادي است كه نصيب تهيه كنندگان بخش سنتي ،‌از جمله شركت دل‌آواز مي شود كه از قرار مديريت آن تمام و كمال به همايون شجريان سپرده شده است.
من ضمن تمامي احترامي كه براي همايون شجريان و شخصيت هنري و حقيقي‌اش قائلم و وي را الگويي خوب براي اهل موسيقي مي‌دانم،‌معتقدم درك ايشان از مديريت اقتصادي در حوزه موسيقي وهنر با دنياي امروز سازگاري ندارد.
يادم نمي‌رود، وقتي ماجراي آلبوم‌هاي خصوصي و منتشر نشده آقاي شجريان را با مدير يكي از شركت‌هاي نسبتا شناخته شده و البته تازه پاي موسيقي در ميان گذاشتم، گفت من حاضرم همين الان 20 آلبوم آقاي شجريان را به قيمت يك ميليارد تومان بخرم و آنها را در فاصله‌اي چند ساله توزيع كنم.
آقاي شجريان كارهاي ديگري هم دارند؛ چنانكه در كتاب راز مانا از ضبط با كيفيت 120 تصنيف استاد دوامي با صداي خود استاد دوامي ياد كرده اند كه نزد خودشان محفوظ است و هنوز فرصت انتشار پيدا نكرده ويا بسياري كارهاي ديگر كه از گنجينه‌اي معنوي و اقتصادي در حوزه موسيقي خبر مي‌دهد.
به نظرشما اگر چنين امكانات بالقوه‌اي در موسيقي باشد چگونه بايد تدبير و به بازار عرضه‌اش كرد؟ آيا همايون شجريان مي‌خواهد همچنان به شيوه‌اي سنتي و بر اساس بازي باخت باخت (باخت شركت دل آواز، شجريان، موسوي و حتي مجموعه كارهايي كه آقاي شجريان با اركستر ملي ضبط كرده‌اند و يا ديگراني كه با آقاي شجريان آلبوم خصوصي پركرده اندو از همه مهمتر باخت شنوندگان وعلاقه مندان به موسيقي ) موسسه‌اش را اداره كند؟
در دنياي امروز و به خصوص در اقتصاد موسيقي بازي برد برد سخن نخست را مي‌زند، حتي اگر در اين بازي يكي كمتر وديگري بيشتر ببرد.

منبع: موسیقی ما