موسیقی ما – وحید لشکری: در اولین جشن سالانه «موسیقی ما» رهبر ارکستر «بابک جهانبخش» موفق شد تندیس بهترین نوازنده را نصیب خود کند. با «رضا تاجبخش» به گفتگو نشستیم و این جشن را مورد بررسی قرار دادیم:
 

• *ارزیابی شما از اولین جشن سالانه «موسیقی ما» چیست؟

هیچ اتفاقی برای نخستین بار در ایران اینقدر سرجا و به موقع و تنظیم شده رخ نمی‌دهد. یعنی معمولا همیشه کاستی وجود دارد. ولی خیلی جالب بود که این برنامه هیچ کاستی نداشت و عوامل برگزاری خیلی عالی بودند. من آدم منتقدی هستم ولی الان نمی‌توانم خیلی به این اتفاق خاص نقد داشته باشم. در تمام دنیا این که چنین برنامه ای یک ضرب از ابتدا تا آخر برگزار می‌شود و برای برخی خستگی آور می‌شود امری عادی است نظیر اسکار ولی روند برنامه ریزی این برنامه خیلی خوب بود. اگر می‌شد اجراهای زنده یکی در میان باشد بهتر می‌شد و یک ذره به تنوع برنامه هم کمک می‌کرد. در رابطه با آن نظرسنجی هم باید بگویم یک سری از افراد کلا اشتباه انتخاب شده بودند و آنهایی که برنده شدند حقشان بود. به نظر من برخی هم باید برنده می‌شدند که واقعا حیف شد نظیر «میلاد درخشانی» یا «شهاب رمضان» که یکی از بهترین ملودی سازهای ایران است ولی برنده نشدند.
 

• *واقعا هیچ انتقادی در مورد این جشن ندارید!؟

در مورد نحوه برگزاری که اصلا مشکلی نبود. من همیشه در آرای مردمی و کارشناسی مشکل داشتم که برخی از آن‌ها تناسب چندانی نداشتند. در بخش مردمی نمی‌توان ایراد چندانی گرفت زیرا مردم از دور به ماجرا می‌نگرند و درگیر مسائل احساسی هستند اما آنهایی که دقیق نگاه می‌کنند باید گزینه‌ها را هم دقیق‌تر انتخاب می‌کردند.
 

• * شب برنامه در یک جمع موزیسین اجرا داشتید. درباره آن برای ما بگویید؟

حقیقتش را بخواهی یک مقدار کوچک برای من تفاوت داشت و لذت بخش تر بود. برای من هیچ فرقی ندارد و همیشه کار خودم را انجام می‌دهم و بهترین داشته‌هایم را به همه ارائه کنم. احساس می‌کردم که این افراد تک تک نت‌ها را می‌شنوند و جالب‌تر بود.
 

• *به نظر شما دلیل موفقیت «بابک جهانبخش» و نوازنده‌هایی که در ارکستر او هستند در این جشن چه بود؟

بابک قبل از من با افراد زیادی کار کرده بود و من هم با خواننده های زیادی همکاری داشتم ولی اتفاق یک جا رخ می‌دهد. نمی‌دانم شاید این ارکستر راحت‌تر توانست با او ارتباط برقرار کنند. من دوستان خواننده خیلی خوبی دارم که با آن‌ها هم به موفقیت‌هایی رسیدم ولی به این شکل برای من خیلی جالب بود. این نشان می‌دهد که در آینده می‌توانیم همکاری‌های جدی‌تر و بهتری داشته باشیم. دلیل این است که من بابک را فارغ از دنیای موسیقی دوست دارم. من قبلا می‌گفتم فلان شخص موزیسین است و در درجه دوم با او رفاقت می‌کنم ولی الان ابتدا رفاقت می‌کنم و بعد به فکر موسیقی می‌افتم که در مورد بابک این مساله مصداق داشت.
 

• *اکنون «رضا تاجبخش» تندیس بهترین نوازنده سال 91 را کسب کرده است. کار او برای سال 92 سخت‌تر می‌شود یا آسان‌تر؟

متاسفانه الان در میان کارهای بچه‌ها فقط من پیانو می‌زنم. اگر شاید سه نفر دیگر هم بودند این حس برایم جذاب‌تر می‌شد که تندیس را بردم. این حس تندیس گرفتن زمانی قشنگ می‌شود که چند همکار داشته باشی که مثل خودت باشند و در کارها بزنند و الان خیلی عادی است. باز این مساله برای «همایون شجریان» یا «علیرضا قربانی» شاید جذاب‌تر باشد چون چهار پنج نفر هستند سنتی می‌خوانند و همه خوب هستند.
 

• *یعنی در پیانو شما رقیب جدی ندارید؟

اسم رقیب را نمی‌گذارم بلکه همه ما همکار و از همه مهم‌تر دوست هستیم. کسی که در کارهای پاپ و سنتی بزند یا در استودیو و... حضور داشته باشد. پیانیست خوب زیاد داریم ولی کار از آن‌ها ارائه نمی‌شود. آلبوم شخصی می‌دهند یا برای خودشان کار می‌کنند ولی من این قضیه را خیلی عمومی کرده‌ام.
 

• *چه پیشنهاداتی برای دومین جشن سالانه «موسیقی ما» دارید؟

ابتدا سه نفر بیایند و آن‌ها اول از همه کارشناسان را تعیین کنند. یعنی ابتدا یک پیش کارشناسی بشود و کارشناسانی انتخاب بشوند که حداقل اسم آن‌ها را شنیده باشیم و موزیسین کامل باشند. من خیلی دوست داشتم در زمان عکاسی من و «پویا نیکپور» با هم عکس نگیریم چون خیلی عادی است و چنین عکسهایی در همه مجلات و رسانه‌ها یافت می‌شد. مثلا دوست داشتم «همایون شجریان» و «سیروان خسروی» با هم عکس بگیرند. این خیلی چیز جالب و عجیبی می‌شد که هیچ کس به آن فکر نکرد. باعث می‌شد مردم بدانند این افراد با هم خیلی دوست هستند و ممکن است اتفاقات خوبی رخ بدهد. نمی‌گویم به عکس ربط دارد ولی حداقل باید افراد از سبک‌های مختلف کنار هم می‌ایستادند و از یک جا شروع می‌کردند. برای چهار ساعت برنامه واقعا سه موسیقی زنده ده دقیقه ای خیلی کم است. اگر به «اسکار» یا «گلدن گلاب» نگاه کنید بیش از پنجاه درصد برنامه به موسیقی ارتباط دارد که در این جشن واقعا اجرای زنده کم بود. امیدوارم که محدودیت‌های تالار وحدت و ارشاد از این به بعد کمتر بشود که بتوان خیلی با هیجان بیشتر چنین جشن‌هایی را برگزار کرد. گروه های موسیقی متفاوت می‌توانستند اجرا داشته باشند مثل گروه «دیوار» یا ارکستر کامل «بابک جهانبخش» یا حتی خواننده‌ها قطعات دو صدائه آماده می‌کردند و زنده اجرا می‌شد.