موسیقی ما - نام مهدی مقدم جزوی از حافظه موسیقی ما در موسیقی پاپ است. تا اینجا مشکلی وجود ندارد اما ماجرا وقتی جالب می‌شود که بدانیم او امروز ۳۲ ساله است! قرار گرفتن یک جوان در حافظه میان مدت مخاظبان موسیقی، اتفاق بامزه‌ای است و ما را به این منظق ریاضی سوق می‌دهد که او خیلی زود «ستاره» شد و به شهرت رسید.

مقدم، حرف‌هایش را از آسیب‌شناسی سن و سال آغاز می‌کند: «قدیمی‌ها دعای جالبی دارند و می‌گویند خدا قبل از هر اعتبار و ثروتی، اول ظرفیتش را به آدم بدهد. طبیعی است که انسان در سن و سال کم، ظرفیت زیادی ندارد و قدر‌شناس لطف‌های خداوند نیست. حالا در موسیقی شاید استثناهایی هم وجود داشته باشد. مثلاً احسان خواجه امیری که به نظر من وقتی به دنیا آمده به اندازه یک آدم چهل ساله تجربه داشته و توانسته از بیست سالگی‌اش مطرح باشد و تا الان هم در اوج بماند. اما من در خودم چنین قابلیتی را ندیدم. چه خوب است هر آدمی به اندازه ظرفیتش جایگاه داشته باشد. دعا می‌کنم هیچ هنرمندی دچار وسوسه نشود. البته محیط هم بسیار تاثیرگذار است. اینکه چه کسانی دور و برت هستند و از تو چه می‌خواهند و مهم‌تر از آن اینکه خودشان چه درکی از شرایط دارند در سرنوشت یک جوان بسیار مهم است. من ریشه خانوادگی‌ام را دارم. دعای مادری پشت من است که عاشقش هستم و عاشقانه مرا دوست دارد. به این دلیل در این سال‌ها با وجود تمام بی‌تجربگی‌هایم نه اعتیاد پیدا کردم، نه به فساد کشیده شدم و نه آبروی خودم را بردم. در تولید موسیقی‌هایم بیشتر با سعید سام و علی استیری همراه بودم که مرا به بیراهه نبردند. هیچ کدام از آهنگ‌هایی که خوانده‌ام مبتذل نیستند. اما زندگی یک خواننده ابعاد مختلفی دارد که تولید اثر فقط یک قسمت از آن است».

مهدی مقدم ادامه می‌دهد: «سال ۸۵ یک آهنگ تولید کرده بودم که فقط پنج شش نفر آنرا شنیده بودند. می‌خواستم کار را پخش کنم. باورتان می‌شود چهار کارگردان کلیپ با من تماس گرفتند و گفتند حاضریم برایت ویدئو کلیپ بسازیم؟ هیچ کدام هم دستمزد نمی‌خواستند. همه آن‌ها هم می‌گفتند بهترین کار ممکن را برایت می‌سازیم! آن سال‌ها همه دنبال ترکاندن بودند. من هم پر از وسوسه بودم و نتوانستم مقاومت کنم».

خواننده آلبوم‌های مجاز خونسرد، سونامی و احتیاط در قسمت دیگری از حرف‌هایش می‌گوید: «قبل از نوروز امسال تحت فشار روحی ومالی، یک کاغذ جلوی خودم گذاشتم. خواستم ببینم از چه کسانی لطمه خورده‌ام. خیلی‌ها را بخشیدم اما در آخر یک لیست بیست نفری مقابلم بود. برای اینکه یک بازیگر یا یک خواننده نابود شود یک مشاور مغرض یا یک دوست ناباب هم کافی است. حالا من بیست نفر از این مشاوران و دوست‌ها داشتم! سن و سال همه آن‌ها هم بیشتر از من بود. تعارف که نداریم هدف اغلبشان هم بهره برداری از موقعیت من بود. آن سال‌ها موسیقی پاپ محل آزمون و خطا محسوب می‌شد. میانگین سنی خواننده‌ها پایین بود. بسیاری از آنهایی که امروز موسیقی پاپ را اداره می‌کنند یا نبودند یا کم رنگ بودند و بچه‌ای مثل من را می‌شد به بیراهه برد و همین اتفاق هم افتاد. اگر از من بپرسید که ده خصوصیت منفی‌ام در زندگی چه بوده، ده بار به شما می‌گویم اعتماد کردن به دیگران و خوش بینی بیش از اندازه به آن‌ها. امروز دیگر به اندازه کافی» عقل «دارم و بازی نمی‌خورم. اگر زمان به عقب برگردد با روحیه‌ای که در خودم می‌شناسم تا سی سالگی حتی یک آهنگ هم نمی‌خوانم. جایش درس می‌خوانم، مطالعه می‌کنم، آموزش می‌بینم و از سی سالگی به سمت خوانندگی می‌روم».

مهدی مقدم خوانندگی را شغل ویژه‌ای می‌داند که بیشتر از فوتبال و بازیگری در معرض خطر قرار دارد و ادامه می‌دهد: «هرکدام از فوتبالیست‌ها چند مربی و سرپرست و مدیر باشگاه دارند که معمولاً هرروز با آن‌ها در ارتباطند. بازیگر‌ها هم صنف و انجمن رسمی دارند و توسط آدم‌های باسواد و با تجربه‌ای مثل کارگردان‌ها کنترل می‌شوند. اما خواننده‌ها خصوصاً در سالهای اول فعالیت، خودشان هستند و خودشان. خیلی‌ها الان شرایط چند سال پیش من را دارند. خام هستند. تشنه شهرت هستند و این آمادگی را دارند تا دست به هر حرکت اشتباهی بزنند. آن‌ها را باید مدیریت کرد. این کنترل اصلاً به نوع موسیقی آن‌ها هم مربوط نیست. ما خواننده‌ای داریم به نام حمید عسکری که ده‌ها کار ریتمیک و جوان پسند دارد و یک دهه است آلبوم و کنسرت‌های پرهیجان می‌دهد اما هم خودش و هم آدم‌های اطرافش او را خوب هدایت کرده‌اند. پس می‌شود هم موسیقی تین ایج داشت و هم به درآمد و شهرت و محبوبیت رسید».

تاکید مقدم روی کلمه «درآمد» آنقدر قوی است که از او می‌خواهیم در مورد این حوزه هم حرف بزند! او می‌گوید: «هر کسی درست تصمیم بگیرد می‌تواند در موسیقی به بالا‌ترین درآمد ممکن برسد. من در سالهایی که باید درست تصمیم می‌گرفتم، اشتباهات متعددی داشتم و به خاطر سهل انگاری خودم پول هنگفتی را از دست دادم. مشکل بزرگ من، خودفریبی‌ام بود. اینکه همیشه در ذهن خودم به دنبال تبصره می‌گشتم تا ثابت کنم این تخلف‌ها، تخلف نیست. خودم قانع می‌شدم اما تصمیم گیرندگان نه. این وسط از خیلی‌ها هم فریب خوردم. آن‌ها در این چهار پنج سال اخیر سراغم آمدند و گفتند: مشکل تو را حل می‌کنیم. فقط با ما قرارداد ببند یا به کاری که ما می‌گوییم گوش کن». این آدم‌ها را هرگز نمی‌بخشم چون بدون داشتن هیچ اعتباری من را عقب انداختند و فضا را به ضررم آلوده‌تر کردند. من امروز به تجربه‌ای رسیده‌ام که وکیل و وصی نخواهم. در طول این سال‌ها مدیران فرهنگی تلاش خود را انجام دادند تا فضا شُسته و رُفته باشد و از کاغذبازی و شلوغ کاری پرهیز شود. آن وقت یک عده بدون هیچ مسئولیت و سمتی خودشان را وسط انداخته‌اند و می‌خواهند واسطه‌گری کنند. امان از واسطه‌هایی که ادعای دور زدن ارشاد را دارند. به نظر من در موسیقی تکلیف روشن است. مسئولان یک سوی قصه هستند و هنرمند‌ها یک سوی دیگر. هدف همه هم حرکت چرخ‌های موسیقی روی ریل‌های قانون است. اتفاقاً به هدفشان رسیده‌اند و هرماه ده‌ها آهنگ مجوز می‌گیرند و ده‌ها کنسرت برگزار می‌شود. آنهایی که درست حرکت می‌کنند درآمد زیادی دارند اما یک نفر مثل من در این قطار جایی ندارد. من آدم بی‌سیاستی بودم. برای خیلی‌ها پُل شدم و الان هم سرم به کار خودم است. احساس می‌کنم آنقدر درد کشیده‌ام و عبرت گرفته‌ام که دیگر به تخلف فکر نکنم. منتظر یک فرصت جدید هستم. موهای سفید اذیتم می‌کند اما خیلی از مواقع به خودم می‌گویم: من فقط ۳۲ سالمه!